|
"Οι τροτσκιστές είναι επαναστάτες, δεν μπορεί να είναι τρομοκράτες"
Συντάκτης :
Του Βαγγέλη ΣΑΚΑΤΟΥ*
Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στο θέμα της ατομικής τρομοκρατίας και τη σχετική μ' αυτό παραπληροφόρηση και τρομολαγνεία, οργίασαν οι σκόπιμες αναφορές στον τροτσκισμό και την 4η Διεθνή από τα διάφορα κανάλια, που ντε και καλά θέλουν να τον συσχετίσουν με την ατομική τρομοκρατία.
Έτσι κάνουν διάφορες ανόητες και αυθαίρετες εξισώσεις σχετικά με τη θεωρία της διαρκούς επανάστασης που την ταυτίζουνε με την ατομική τρομοκρατία και γενικά, όχι άδολα, καλλιεργούν το κλίμα και τη λογική: μαρξιστής - τροτσκιστής = τρομοκράτης ή έστω εν δυνάμει τρομοκράτης.
Αλλά μόνο πολιτικά άσχετοι, κοινωνικά αστοιχείωτοι και τελείως ανιστόρητοι, που δεν έχουνε ιδέα από την ιστορία των ιδεών, μπορούν να κάνουνε τέτοιες εξισώσεις.
Το να κατηγορεί κανείς τους τροτσκιστές για τρομοκράτες ή έστω ως υπόπτους τρομοκρατικών ενεργειών, είναι το ίδιο σαν να κατηγορεί βαθιά θεοσεβείς ανθρώπους ως άθεους.
Και τούτο γιατί ολόκληρη η πολιτικο-θεωρητική τους τοποθέτηση, η ιστορική πολιτική τους ταυτότητα και κληρονομιά, αλλά και η γενικότερη φιλοσοφική τους αντίληψη είναι απορριπτική της ατομικής τρομοκρατίας, σαν καταστροφικής πρακτικής για το εργατικό κίνημα.
Να τι έγραφε π.χ. ο Τρότσκι, σε άρθρα του 1909 και του 1911 για την ατομική τρομοκρατία:
"Καταπολεμώντας την τρομοκρατία, οι διανοούμενοι υπεράσπιζαν το δικαίωμά τους ή το καθήκον τους να μην εγκαταλείψουν τις εργατικές συνοικίες, για να πάνε να ανοίξουν λαγούμια κάτω από τα παλάτια του Τσάρου και των μεγάλων δουκών".
"Αν φτάνει λίγο μπαρουτομόλυβο για να τρυπήσει το κεφάλι του εχθρού, σε τι χρησιμεύει η ταξική οργάνωση; Αν οι μεγάλοι αξιωματούχοι μπορεί να πτοηθούν από τον κρότο μιας έκρηξης σε τι χρησιμεύει το κόμμα; Τι να τις κάνεις τις συγκεντρώσεις; Τι να την κάνεις τη ζύμωση; Τι να τις κάνεις
τις εκλγογές; Αν μπορείς τόσο εύκολα να βάλεις στο σημάδι το βήμα του κοινοβουλίου, το θώκο των υπουργών;
Η ατομική τρομοκρατία είναι ίσα - ίσα απαράδεκτη για μας γιατί ρίχνει στις μάζες την ίδια την εκτίμησή τους, τις συμφιλιώνει με τις αδυναμίες τους και προσανατολίλζει τα βλέμματά τους προς τον μεγάλο εκδικητή, τον απελυθερωτή που θα έλθει μια μέρα και θα εκπληρώσει την αποστολή του".
Τη δολοφονία του πρωθυπουργού της Αυστρίας κόμητα Στυργκ στις 21.10.1916 από τον αυστριακό σοσιαλδημοκράτη Φρειδερίκο Άντλερ, θα τη χαρακτηρίσει στην αυτοβιογραφία του "ένα ξέσπασμα απελπισμένου οπορτουνιστή και τίποτα παραπάνω" που "αφού έδωσε έτσι διέξοδο στην απελπισία του
ξαναγύρισε στην παλιά του γραμμή".
Κι όταν ο Στάλιν τον κατηγορούσε, πριν τον δολοφονήσει, για τρομοκρατία, θα γράψει στα "Εγκλήματα του Στάλιν".
"Η πιο αυστηροί κώδικες δεν προσφέρουν τιμωρίες αρκετές για τους ιθύνοντες της Μόσχας και πρώτα - πρώτα για τον αρχηγό τους. Αν παρ' όλα αυτά επιστήσαμε πάμπολλες φορές την προσοχή της σοβιετικής νεολαίας εναντίον της ατομικής τρομοκρατίας που γεννιέται τόσο εύκολα στη ρώσικη τη τη
ζυμωμένη με αυθαιρεσία και βία δεν το κάναμε για λόγους ηθικούς μα από πολιτικούς υπολογισμούς.
Οι απελπισμένες πράξεις δεν αλλάζουν τίποτε από το σύστημα και το μόνο που κάνουν είναι να διευκολύνουν τους σφετεριστές στις αιματηρές καταστολές τους. Ακόμα και αν κριθούν από το πρίσμα της "εκδίκησης", οι τρομοκρατικές επιθέσεις δεν θα μπορούσαν να μας δώσουν ικανοποίηση. Τι
αξία θα είχε ο χαμός μιας δεκάδας από νεώτερους γραφειοκράτες μπροστά στα εγκλήματα της γραφειοκρατίας; Το ζήτημα είναι να ξεσκεπάσουμε τους εγκληματίες απέναντι στην συνείδηση της ανθρωπότητας και να τους ρίξουμε έπειτα στο σκουπιδαριό της ιστορίας. Δεν μπορούμε να ικανοποιθούμε
με λιγότερα". (Ελληνική έκδοση 1962, Αθήνα, Εκδόσεις "Προμηθέας" μετ. Λ. Μιχαήλ, σελίδες 308-309).
Οι τροτσκιστές δεν μπορεί να είναι τρομοκράτες επειδή ακριβώς είναι επαναστάτες και όχι "εξεγερμένοι μικροαστοί που αφηνιάζουν" κατά Τρότσκι.
Οι μαρξιστές επαναστάτες δεν βλέπουν το κοινωνικό "γίγνεσθαι" και την επανάσταση σαν δράση "ηρώων-εκδικητών" αλλά σαν κίνηση μαζών.
Επανάσταση σημαίνει οι εργαζόμενες και λαϊκές μάζες στο προσκήνιο της ιστορίας, πράγμα που για να επιτευχθεί προϋποθέτει όλα αυτά που αναφέρονται στα παραπάνω αποσπάσματα των κειμένων του Τρότσκι και όχι την ερμητική συνωμοτικότητα των στεγανών των τρομοκρατών, που ανεξάρτητα από
τις προθέσεις τους, ακόμα και στην περίπτωση που θα τις θεωρήσουμε ειλικρινείς και αγαθές, τα αποτελέσματα των δραστηριοτήτων τους, είναι πάντα το ίδιο καταστροφικά όπως και αυτά που επιφέρουν οι καθαρές προβοκάτσιες στο εργατικό κίνημα.
Όσο για τη θεωρία της Διαρκούς Επανάστασης που είναι η ψυχή και η πεμπτουσία του μαρξισμού, παραπέμπω στο βιβλίο του αείμνηστου Παντελή Πουλιόπουλου: "Δημοκρατική ή Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα" έκδοση "Πρωτοποριακής Βιβλιοθήκης", Αθήνα 1980, στο κεφάλαιο ΙΧ. "Η
θεωρητική παράδοση του επαναστατικού μαρξισμού, σελ. 115-134 και στα υποκεφάλαια: 1. Η διαρκής επανάσταση (Permanente Revolution), 3. Η διαρκής επανάσταση στον Μαρξ και τον Ένγκελς, 4. Η διαρκής επανάσταση στο Λένιν, α) Η απριλιανή πλατφόρμα του 1917, β) Το ζωντανό λενινικό σχήμα για τη διαρκή επανάσταση
στα 1917-1918, γ) Η διαρκής επανάσταση και οι τύχες του κόκκινου Οχτώβρη στο λενινικό φως, 5. Η διαρκής επανάσταση στη Ρόζα Λούξεμπουργκ, 6. Η διαρκής επανάσταση στο Τρότσκι."
Δεν είναι άσχημο οι διάφοροι κήνσορες της ενημέρωσης να ανοίγουν καμιά φορά και κανένα βιβλίο.
* Ο Βαγγέλης Σακκάτος είναι συγγραφέας - δημοσιογράφος.
|
