|
"Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ" Μαστροποί στην εξουσία |
|||
|
Αρχείο
|
ΥΠΟΘΕΣΗ "17 ΝΟΕΜΒΡΗ" ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΝΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ Η προοπτική μιας νέας εργατικής άνοιξης δημιουργεί την ανάγκη ανανέωσης του οπλοστασίου της αστικής τάξης, του κράτους και του παρακράτους της ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ Η οργάνωση - φάντασμα, η πιο συνωμοτική και "στεγανή" του είδους της σε ολόκληρη την Ευρώπη σύμφωνα με τους ειδικούς, έπεσε σαν ώριμο φρούτο στα χέρια της αστυνομίας, από παιδαριώδη λάθη και απίστευτες συμπτώσεις. Ο συλληφθείς Σάββας Ξηρός, που κατά την επίσημη εκδοχή ανήκει στο σκληρό πυρήνα των επαγγελματιών εκτελεστών της "17Ν", έδρασε στη συγκεκριμένη περίπτωση ως ερασιτέχνης...γκαζάκιας, κουβαλώντας πάνω του το σύνολο των αποδεικτικών στοιχείων που χρειάζονταν για τη δική του ενοχοποίηση και την εξάρθρωση της οργάνωσης: το περίστροφο του δολοφονηθέντα Μάτη, μια τηλεκάρτα με κρίσιμα νούμερα τηλεφώνων των συνεργατών του, ακόμα και κλειδιά που ανοίγουν σχεδόν όλα τα κρησφύγετα - γιάφκες. Οι έφοδοι μάλιστα που ακολούθησαν σε αυτά, από το εργαστήριο της Αιγιαλείας που περικυκλώθηκε σε λιγότερο από μία ώρα μετά το συμβάν στον Πειραιά μέχρι το παρουσιασθέν ως στρατηγείο της "17Ν" στην Πάτμου (όπου ανακοινώνεται ότι βρέθηκε όλος ο οπλισμός, λες και κάποιοι δεν ήθελαν να... κουράσουν την αστυνομία!), όχι απλώς δεν έγιναν με όρους μυστικότητας, αλλά μετατράπηκαν σε ζωντανό διακαναλικό σόου, με την έγκριση της κυβέρνησης. Ο δε Σημίτης έσπευσε να πανηγυρίσει δημοσίως, προφανώς επειδή θεωρεί διασφαλισμένο το ότι δεν υπάρχει περίπτωση να επαναληφθεί ένα φιάσκο τύπου Ματέι, Πάσσαρη ή Λουίζης Ριανκούρ... Οι ανακολουθίες βγάζουν κυριολεκτικά μάτι - αλλά, βεβαίως, τι παραπάνω να προσθέσουμε εμείς όταν οι μετρ του αστυνομικού ρεπορτάζ και οι ίδιοι οι διευθυντές ΜΜΕ παραδέχονται, δημοσίως ή κατ΄ ιδίαν, ότι όλα όσα έχουν συμβεί μυρίζουν από μακριά στημένο παιχνίδι; Προφανώς, τίποτε, πολύ περισσότερο που οι εξελίξεις είχαν ουσιαστικά προαναγγελθεί: ύστερα από διαδοχικά δημοσιεύματα ότι "επίκεινται συλλήψεις τρομοκρατών", μετά τα αλλεπάλληλα σχετικά ρεπορτάζ που προετοίμαζαν μεθοδικά την κοινή γνώμη, μετά τις ασφυκτικές πιέσεις των Αμερικανών, ήρθε η ώρα μηδέν - ω του θαύματος, την ίδια ώρα που έσκαγε "κατά λάθος" η βόμβα στον Πειραιά, στην Ομόνοια κυκλοφορούσαν εφημερίδες με βασικό θέμα την τρομοκρατία και τις επικείμενες ραγδαίες εξελίξεις σε αυτό το μέτωπο! Όσο για τη μετέπειτα ροή των "ειδήσεων" (η χρησιμότητα των εισαγωγικών είναι προφανής), αυτή ελέγχεται ασφυκτικά από την αστυνομία, η οποία κάνει διαρροές κατά βούληση, με βαποράκια τους δημοσιογράφους, και χτίζει μια υπόθεση με την άνεση κινήσεων ενός σκηνοθέτη ταινίας επιστημονικής φαντασίας. Άλλωστε, κανένα από τα μέχρι τώρα ατράνταχτα στοιχεία που μαρτυρούν την εξάρθρωση της "17Ν" δεν είναι παραπάνω από ισχυρισμός της ίδιας της αστυνομίας: η τσάντα με το 38άρι, τις χειροβομβίδες και την τηλεκάρτα, το ότι αυτά ανήκουν στον Ξηρό, το ζευγάρι που ρώτησε στον Ευαγγελισμό για την υγεία του, τα τηλεφωνήματα πολιτών που ισχυρίζονται ότι αναγνωρίζουν σε αυτόν έναν από τους εκτελεστές του Περαττικού, ακόμα και τα ευρήματα της Πάτμου, αλλά και το πώς βρέθηκαν εκεί - όλα αυτά δεν αποκλείεται ασφαλώς να είναι αλήθεια, άνετα όμως θα μπορούσαν να έχουν "κατασκευαστεί". Ούτως ή άλλως, πάντως, το πώς και το γιατί μπορεί να δίνουν την πρώτη ύλη για ένα δημοσιογραφικό ή αστυνομικό μπεστ σέλερ, δεν βρίσκεται όμως εκεί το "κλειδί" της περιόδου. Ανεξαρτήτως από το εάν η "17Ν" ήταν (και από πότε) διαβρωμένη και σε ποιο βαθμό και ασχέτως από το εάν οι εξελίξεις είναι στημένες ή όχι, τα όσα συμβαίνουν σηματοδοτούν χωρίς αμφιβολία το σταδιακό κλείσιμο μιας ολόκληρης περιόδου στο κεφάλαιο "τρομοκρατία στην Ελλάδα", ανοίγοντας ταυτόχρονα μια καινούργια σελίδα. Μια σελίδα όπου, εκτός όλων των άλλων, το περιεχόμενο του όρου "τρομοκρατία" αλλάζει και προσαρμόζεται στις ανάγκες και τις προτεραιότητες του ολοκληρωτικού καπιταλισμού της εποχής μας, που σφραγίζεται άλλωστε από τον "πόλεμο κατά της τρομοκρατίας". Εάν το σήμα κατατεθέν της προηγούμενης περιόδου ήταν η δράση της "17Ν" και των διάφορων συγγενών οργανώσεων ή των παρακλαδιών της (σύμφωνα με τη θεωρία των συγκοινωνούντων δοχείων, βάσει της οποίας η "17Ν" αντιμετωπίζεται ως η "μητέρα όλων των εν Ελλάδι τρομοκρατικών οργανώσεων"), εάν οι μηχανισμοί καταστολής εστίαζαν στις σχέσεις της με τον αντιδικτατορικό αγώνα, το κίνημα της μεταπολίτευσης, τα πολιτικά θραύσματα που προέκυψαν από εκεί και τη σχέση τους με τα παραδοσιακά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και τις διάφορες ξένες μυστικές υπηρεσίες (βλέπε Στάζι), το σκηνικό αλλάζει άρδην. Με τη μεταπολίτευση να έχει κλείσει και αυτή τον κύκλο της, το "ανατολικό μπλοκ" να έχει καταρρεύσει εδώ και 12 χρόνια και τις ευρωπαϊκές μητρικές όμορες οργανώσεις να έχουν πάψει προ πολλού να υφίστανται, το κέντρο βάρους μετατοπίζεται πλέον στην πλευρά των σημερινών ή εν δυνάμει απειλών - κινημάτων, πολιτικών κομμάτων και ρευμάτων - για τη σταθερότητα του συστήματος. Το πρέσιγκ των Αμερικανών, ειδικά μετά τις 11 Σεπτεμβρίου, κάνει την ελληνική κυβέρνηση να δηλώνει πλέον ανοιχτά ότι "βρίσκεται σε πόλεμο κατά της τρομοκρατίας". Την ίδια στιγμή προσπαθεί να αντιστρέψει το αρνητικό κλίμα που επικρατεί στην κοινή γνώμη γύρω από τη συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτήν τη νέα παγκόσμια Ιερή Συμμαχία, αποδεικνύοντας ότι πρόκειται για κάτι που αφορά άμεσα όλους τους Έλληνες, τους οποίους άλλωστε και καλεί να σταθούν στο πλευρό της κυβέρνησής τους. "Κάνουμε έκκληση σε όλους. Βοηθήστε μας σε αυτόν τον αγώνα", είναι η μόνιμη επωδός των επίσημων ανακοινώσεων, που επιδιώκουν τη μετατροπή της κοινωνίας σε ένα απέραντο φυτώριο χαφιέδων. Τα ΜΜΕ, βασικός πολιορκητικός κριός και μοχλός χειραγώγησης συνειδήσεων, βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της προσπάθειας αυτής, με απευθείας μεταδόσεις, πολύωρες εκπομπές, ατελείωτα παράθυρα, αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις και ότι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί. Αυτές τις μέρες τα μέσα ενημέρωσης μεταδίδουν, σε σκηνοθεσία κυβέρνησης και μυστικών υπηρεσιών, ένα πρωτοφανούς έκτασης πολιτικό Μπιγκ Μπράδερ, καθιστώντας τους πάντες, εκουσίως ή ακουσίως, συμμέτοχους στην προσπάθεια εξάρθρωσης της τρομοκρατίας - ακριβώς όπως οι αμερικανοί τηλεορασόπληκτοι νιώθουν ότι βρίσκονται διαρκώς δίπλα στο "Δικαστή Ντρεντ" ή τους αστυνομικούς που κυνηγούν κλεφτρόνια και δραπέτες στους αυτοκινητόδρομους, σε απευθείας μετάδοση. Όπως χαρακτηριστικά σημείωσε στο κεντρικό της σχόλιο αυτές τις μέρες μία από τις εφημερίδες του συγκροτήματος Λαμπράκη, "η ομοψυχία του πολιτικού κόσμου, αλλά και η σοβαρότητα που επιδεικνύουν οι αστυνομικές αρχές μαζί με την ομόθυμη λαϊκή καταδίκη, αποτελούν πολύτιμη παρακαταθήκη, απαραίτητη για την εξάλειψη της τρομοκρατίας". Τι σόι παρακαταθήκη είναι όμως αυτή και για ποια τρομοκρατία γίνεται λόγος; Η απάντηση δεν μπορεί παρά να αναζητηθεί στον όρκο αίματος για την κατάπνιξη κάθε κινήματος αντίστασης, εθνικού και διεθνικού, που έχουν δώσει οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους, βαφτίζοντάς τα εκ των προτέρων τρομοκρατικά, αλλά και στις πρόσφατες εξελίξεις σε Ισπανία και Ιταλία. Εκεί όπου, αφενός η ΕΤΑ και αφετέρου οι "νέες Ερυθρές Ταξιαρχίες", συνδέονται από τον κρατικό μηχανισμό ανοιχτά και χωρίς περιστροφές με τις εργατικές κινητοποιήσεις που αναπτύσσονται και οι οποίες χαρακτηρίζονται "φυτώριο τρομοκρατών" (Θυμηθείτε απλώς σε ποιους επιχειρήθηκε να χρεωθεί η πρόσφατη δολοφονία του Μ. Μπιάτζι). Έτσι, και στην Ελλάδα, η προοπτική μιας νέας εργατικής άνοιξης ως απάντηση στον κοινωνικό πόλεμο που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και θα συνεχίσει μια πιθανή της ΝΔ, δημιουργεί την ανάγκη ανανέωσης του οπλοστασίου της αστικής τάξης, του κράτους και του παρακράτους της. Η "17Ν", ο ΕΛΑ, οι Επαναστατικοί Πυρήνες και οι λοιπές μυστηριώδεις οργανώσεις και ομάδες, που δεν διαθέτουν καμία οργανική επαφή με τις ζωντανές δυνάμεις του κινήματος και έχουν προ πολλού χάσει την όποια νομιμοποίησή τους στη συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων, είναι ουσιαστικά άχρηστες για τα νέα δεδομένα. Το μόνο που πιθανότατα θα μείνει (ή θα μεθοδευτεί να μείνει), όπως άλλωστε και στην Ιταλία, θα είναι κάποια υπολείμματα της λεγόμενης "νέας γενιάς", τα οποία και θα εξασφαλίσουν την απαραίτητη συνέχεια στο σίριαλ της "απειλής προς τη δημοκρατία". Το πιο σημαντικό όμως απ΄ όλα είναι, για την ώρα, το γεγονός ότι το κυνήγι των τρομοκρατών προσφέρει μια πρώτης τάξης ευκαιρία, εν όψει και του 2004, για την πρόβα ενός καθεστώτος κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού, τη δοκιμή μέτρων έκτακτης ανάγκης, αλλά και την πρώτη γενικευμένη εφαρμογή υπό πραγματικές συνθήκες του νέου αντιτρομοκρατικού νόμου, με πειραματόζωα τους εκατοντάδες συλληφθέντες και προσαχθέντες, οι οποίοι διαρκώς πληθαίνουν. Σε αυτήν τη σελίδα που ανοίγει η βασική αρχή ακόμα και αυτού του αστικού δικαίου, ότι "ο καθένας είναι αθώος μέχρι να αποδειχθεί η ενοχή του", πετιέται στο καλάθι των αχρήστων, αφού ήδη η κυβέρνηση καταδικάζει πρόσωπα ως "τρομοκράτες", παραδεχόμενη ότι δεν διαθέτει ακόμα τα απαραίτητα στοιχεία που να το αποδεικνύουν - πρακτικά δηλαδή, εάν πήγαιναν σε δίκη, θα αθωώνονταν! Όπως φαίνεται όμως, η ιδέα του Μπους περί εκτάκτων στρατοδικείων και καταδίκης έστω και χωρίς επαρκείς αποδείξεις κερδίζει έδαφος και στο στρατόπεδο του Σημίτη. Το οποίο γίνεται αδίστακτο, ελπίζοντας, ματαίως, ότι η "17Ν" θα του δώσει τη νίκη στις εκλογές. 8 Ιούλη 2002 Ο Γιώργος Παυλόπουλος είναι δημοσιογράφος στην εφημερίδα ΠΡΙΝ |
Τελευταία ενημέρωση 08 Ιουλίου, 2002 Ποιος είναι ο Παναγιώτης Βήχος;
για να ενημερώνεστε σε κάθε νέα ανανέωση
|
|
