OI ΜΑΣΤΡΟΠΟΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

Δημοσιεύθηκε στη ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ στις 31 Οκτωβρίου 1998

ΣΑΒΒΑΣ ΜΙΧΑΗΛ

Kαθώς βράζει και όζει το διαρκές σκάνδαλο της διαφθοράς της αστυνομίας, μετά την σύλληψη αστυνομικών στην Ηλεία με την κατηγορία της μαστροπίας, η θεωρούμενη σαν συντηρητική "Καθημερινή" έθεσε (στο φύλλο της 27 Οκτωβρίου) το καίριο και σκωπτικόν ερώτημα: οι αστυνομικοί έγιναν μαστροποί ή οι μαστροποί έγιναν αστυνομικοί; Οι απαντήσεις βρίθουν. Λογιών - λογιών φωστήρες εμφανίζονται να διαφωτίσουν το πρόβλημα μέσα από τα άσπιλα κι αμόλυντα ΜΜΕ που κάνουν, αυτές τις μέρες, πρώτο θέμα της χρυσοφόρας ακροαματικότητας / θεαματικότητάς τους την διαφθορά των φρουρών του Νόμου (τους). Ανακαλύπτοντας τώρα την Αμερική, σηκώνοντας με φρίκη και υποκρισία τα χέρια στους ουρανούς, μας βομβαρδίζουν με απαντήσεις για το "ποιος φταίει".

- Φταίει η... έλλειψη επαγγελματισμού! λέει ο ένας,

Μ΄ άλλα λόγια, αν η αστυνόμευση γίνει ασφυκτικότερη τότε δεν θα σκοτώνουν "έμπειροι" υπαστυνόμοι (έτσι τον χαρακτήρισε ο αχαρακτήριστος προϊστάμενός του) παιδιά δεκάξι χρονών στη Θεσσαλονίκη και δεν θα κρεμιούνται παιδιά δεκατριών χρονών στον αστυνομικό σταθμό της Δράμας αλλά θα πνίγονται και θα πυροβολούνται παιδιά έξι και τριών χρόνων, πιο επαγγελματικά που κανείς δεν θα το μαθαίνει.

-Φταίνε τα κόμματα, που διέλυσαν την Αστυνομία!, λέει ο άλλος, χουντικών φρονημάτων αυτός. Μένει λοιπόν να διαλυθούν τα κόμματα και ν΄ αντικατασταθούν πάραυτα με την αστυνομία.

-Φταίει ο Ρωμαίος!, λέει εκείνος που είτε είναι αφελής είτε εποφθαλμιά την καρέκλα.

- Φταίει η άτιμη η κοινωνία!, απάντησε ο Ρωμαίος στα γάργαρα νερά των τηλευπονόμων.

Τελικά, μπας και μας δουλεύουνε;

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι ο σάλος που έχει ξεσπάσει γίνεται προσπάθεια από ορισμένους κύκλους να χειραγωγηθεί σε μια κατεύθυνση ισχυροποίησης των κατασταλτικών μηχανισμών και μεγαλύτερης αποδοτικότητας των δολοφόνων με στολή.

Θα έπρεπε να οργιστούμε, χωρίς όμως να εκπλαγούμε.

Σε μια κοινωνία "της κονόμας" γιατί οι Φρουροί της "κονόμας να μην τα ΄κονομήσουν;

Σε μια κοινωνία όπου βράζει ο ρατσισμός και η ξενοφοβία και μαζί τους η υπερεκμετάλλευση των οικονομικών προσφύγων από τις γειτονικές χώρες γιατί να μην κρεμιάται ένα βουλγαράκι μέσα στο αστυνομικό τμήμα και γιατί να μην πυροβολάει ο κουμπουροφόρος αστυνόμος κατάστηθα ένα σερβάκι; Οταν κάποιος κτηματίας τινάζει τα μυαλά στον αέρα ενός πεινασμένου αλβανόπουλου που "έκλεψε" από το μποστάνι ένα καρπούζι και μετά τα δικαστήρια αθωώνουν τον δολοφόνο γιατί να μην σκοτώνει κι ο υπαστυνόμος τον "φοβερό και τρομερό" δεκαεξάχρονο μαθητή από το Βελιγράδι, με μουσική υπόκρουση τις υστερικές κραυγές της κυρίας που της είχαν κλέψει το πορτοφόλι; Καλά, τώρα μάθαμε ότι σ΄ αυτή την κοινωνία μια ζωή αξίζει λιγότερο από ένα πορτοφόλι; (Αν η ζωή είναι αλβανική αξίζει λιγότερο κι από ένα καρπούζι, ένα αγγούρι ή οποιοδήποτε ζαρζαβατικό και φρούτο).

Ας πάρουμε πάλι τον στενό, όπως αποκαλύπτεται, εναγκαλισμό των φρουρών του Κράτους, του νόμου και της ατομικής ιδιοκτησίας με το κράτος της "νύχτας", το νόμο της Μαφίας και την ατομική ιδιοκτησία δυστυχισμένων θηλυκών υπάρξεων - κατά προτίμηση ανηλίκων βαλκανικής ή άλλης σλαβικής καταγωγής. Προς τί η έκπληξη;

Δεν ζούμε στην καπιταλιστική κοινωνία όπου το χρήμα είναι Θεός και ταυτόχρονα η κατ΄ εξοχήν πορνεία; Δεν το ΄χει πει, με αθάνατα λόγια, ο Σαίξπηρ;

Χρυσάφι γυαλιστερό...

...ορατή θεότητα

...εσύ πόρνη κοινή του γένους των ανθρώπων

(Τίμων ο Αθηναίος)

Στα λόγια αυτά στηρίχτηκε ο Μαρξ για να σηκώσει το πέπλο μυστηρίου της αστικής πολιτικής οικονομίας και ν΄ αποκαλύψει το μυστικό του χρήματος: "Καθολική πόρνη και καθολική μαστρωπός" (Χειρόγραφα του 1844).

Το Κράτος που περιφρουρεί την κυριαρχία του χρήματος είναι το Κράτος όπου οι μαστροποί βρίσκονται φύσει και θέσει στην εξουσία!

Όπως, όμως, το κεφάλαιο κρύβει προσεκτικά τα μυστικά του, έτσι σκεπάζει και τούτη την αλήθεια - την αλήθεια του.

Τώρα, φαίνεται, ότι ο υπερβάλλων ζήλος που επιδεικνύουν τα όργανα του Κράτους στην εξάσκηση της εξουσίας ως μαστροπείας πήρε τέτοιες διαστάσεις που το μυστικό παραβιάζεται. Το θέμα δεν είναι απλώς ποσοτικό, η υπερβολική δηλαδή διόγκωση αυτής της πορνικής πρακτικής του Κράτους. Κάτι άλλαξε και αλλάζει και τα πράγματα έρχονται στη φόρα.

Ο Μαρξ είχε μιλήσει (στην "18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη") γι΄ αυτή την αναπαραγωγή του λούμπεν προλεταριάτου στις κορφές της αστικής κοινωνίας". Συνέδεσε την άνοδο του υποκόσμου στις κορυφές και την άμεση διαπλοκή του με το αστικό Κράτος, με το βοναπαρτιστικό εκφυλισμό της αστικής δημοκρατίας: την αποδέσμευση της εκτελεστικής εξουσίας από τη νομοθετική εξουσία και την όρθωση του κράτους πάνω από την κοινωνία σε συνθήκες όξυνσης των κοινωνικών ανταγωνισμών και ταξικής πόλωσης.

Αν κάτι τέτοιο διέβλεπε ο Μαρξ στα μέσα του 19ου αιώνα, στο απόγειο του καπιταλισμού, σήμερα, στα τέλη του 20ου αιώνα, στην προχωρημένη φάση της παρακμής του συστήματος, γίνεται κυρίαρχη τάση.

Ο κυρίαρχος χρηματιστικός - οικονομικός παρασιτισμός, η σήψη του μεταψυχροπολεμικού κόσμου, η ασύλληπτη τραγωδία εκατομμυρίων ανθρώπων που γνωρίζουν στα ερείπια του σταλινισμού όλη τη φρίκη μιας βάρβαρης απόπειρας καπιταλιστικής παλινόρθωσης, τα μαζικά μεταναστευτικά ρεύματα των αποκλήρων που κρούουν τις πόρτες της Ευρώπης, η ανάγκη της καπιταλιστικής εξουσίας να ελέγξει την κίνηση, την ζωή και το θάνατο μαζικών πληθυσμών στο όριο της επιβίωσης, η μορφή της βιο - εξουσίας που παίρνει η εξουσία, η κρίση της ίδιας της αστικής εξουσίας - αυτές είναι κάποιες από τις γενικές ουσιώδεις τάσεις που βρίσκονται πίσω από το παρόν κύμα αστυνομικής θηριωδίας και διαφθοράς σε βάρος, κυρίως, μεταναστών.

Δεν πρόκειται για "εξαιρέσεις", για "μεμονωμένες περιπτώσεις" κάποιων μπάτσων. Το κακό βρίσκεται στον ίδιο τον ταξικό - ιστορικό χαρακτήρα της εξουσίας του κεφαλαίου: μιας βιοεξουσίας που ελέγχει ζωές και κορμιά, σήμερα σε πορνεία, αύριο σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Ελπίδα για ζωή υπάρχει μόνο στην προοπτική της καθολικής απελευθέρωσης απ΄ την αρπάγη αυτού "του πιο παγερού απ΄ όλα τα τέρατα".