|
"Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ" Μαστροποί στην εξουσία |
||
|
Αρχείο
|
ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΡΚΟΥ
Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας αποτελεί το βασικό ιδεολόγημα των κυρίαρχων μερίδων του κεφαλαίου για μια εξαιρετικά βίαιη αντιμετώπιση των ταξικών και εθνικών συγκρούσεων, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό των εθνών - κρατών και των υπερεθνικών ολοκληρώσεων. Απόλυτα αποκαλυπτικός είναι ο ορισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την τρομοκρατία, που υιοθετήθηκε στη Σύνοδο των υπουργών Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης στις 6 - 7 Δεκέμβρη και οριστικοποιήθηκε στη Σύνοδο Κορυφής του Λάακεν, στις 14 - 15 Δεκέμβρη 2001: τρομοκρατικές πράξεις είναι αυτές «που προκαλούν σημαντικές ζημιές σε χώρες ή σε διεθνείς οργανισμούς, μέσω του σοβαρού εκφοβισμού του πληθυσμού, του παράνομου εξαναγκασμού μιας κυβέρνησης ή διεθνούς οργανισμού να προωθήσει ή να αναστείλει την προώθηση μιας ενέργειας ή ενός νόμου, της αποσταθεροποίησης ή καταστροφής των πολιτικών, συνταγματικών ή οικονομικών δομών μιας χώρας ή διεθνούς οργανισμού». Ο κατάλογος των συγκεκριμένων ενεργειών που απαριθμούνταν και στις οποίες περιλαμβάνονταν οι καταλήψεις δημόσιων και ιδιωτικών χώρων, η καταστροφή δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, η πρόκληση αξιοσημείωτης ζημιάς κ.λπ., άλλαξε λιγάκι, αλλά οι βασικές κατευθυντήριες γραμμές παρέμειναν αναλλοίωτες. Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι η παγκόσμια αντεπανάσταση, μέσω των νομοθετημάτων της, επιχειρεί να κηρύξει εκτός νόμου την ταξική πάλη και νομίζει ότι έτσι θα καταργήσει τις εξεγέρσεις και τελικά την ίδια την ιστορική διαδικασία των επαναστάσεων, πριν αυτές εκδηλωθούν. Τρομοκρατική πράξη, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι η εξέγερση του αργεντίνικου λαού, διότι οι διαδηλώσεις του κηρύχθηκαν παράνομες και συνεπώς εξανάγκαζαν παράνομα την κυβέρνηση να «προωθήσει μια ενέργεια ή ένα νόμο» αποσύνδεσης του πέσο από το δολάριο και «αποσταθεροποιούσαν τις οικονομικές δομές μιας χώρας». Αν όλα αυτά συνδυαστούν με το βρετανικό ή τον ελληνικό τρομονόμο, που ποινικοποιούν και την πρόθεση τέλεσης μιας πράξης, τότε εν δυνάμει τρομοκρατική πράξη μπορεί να χαρακτηριστεί και η διακήρυξη της πρόθεσης των εργατικών και κομμουνιστικών επαναστατικών κομμάτων για ανατροπή «των πολιτικών, συνταγματικών ή οικονομικών δομών μιας χώρας». Η σύγχρονη αστική τάξη δεν κηρύττει παράνομα μόνο τα δικαιώματα της Γαλλικής Επανάστασης, αλλά κηρύττει παράνομη και την ίδια τη Γαλλική Επανάσταση, που αποτελούσε ανατροπή τέτοιων δομών. Η προσπάθεια αυτή δεν περνά βεβαίως χωρίς αντιδράσεις και χωρίς αντιφάσεις. Η αριστερή σοσιαλδημοκρατία, μέσω του Γκάρντιαν ή του Ιντεπέντεντ, μέσω της Μοντ Ντιπλοματίκ ή της Ταγκεστσάιτουνγκ, υπερασπίζεται τις θεμελιώδεις κατακτήσεις της Γαλλικής Επανάστασης και της αστικής δημοκρατίας. «Αυτό που ποτέ δεν θα δέχονταν οι πολίτες [?] είναι περιορισμοί στο δικαίωμα έκφρασης». Για να προσθέσει: «Παρά μόνο σε περίπτωση βίας» ας το κρατήσουμε αυτό. Πολύ εύγλωττες ήταν και οι ενστάσεις των 30 γερμανών διανοουμένων ή των ευρωπαίων νομικών. Τις ίδιες ενστάσεις καταθέτει και ο Συνασπισμός, ο οποίος απαιτεί την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας χωρίς περιορισμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων, αλλά με μείωση των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων. Η Επιτροπή Αγώνα κατά του (ελληνικού) Τρομονόμου, που επηρεαζόταν από το ΚΚΕ, έστρεφε τα βέλη της στις προσπάθειες χτυπήματος των ταξικών αγώνων, αλλά για την τρομοκρατία υποστήριζε ότι αρκούσε το παλιό νομοθετικό οπλοστάσιο. Ακόμα και ο δικτάτορας του Πακιστάν Μουσάραφ, για να αντιμετωπίσει την κατηγορία της Ινδίας πως υποθάλπει την τρομοκρατία στο Κασμίρ, αναγκάζεται να δηλώσει ότι «πρέπει να διακρίνουμε την τρομοκρατία από τη νόμιμη αντίσταση»! Το πρόβλημα όμως είναι ακριβώ, ότι το κεφάλαιο δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις σύγχρονες μορφές ταξικής πάλης που γεννούν οι νέοι οικονομικοί - κοινωνικοί όροι, ούτε με το παλιό νομικό οπλοστάσιο, ούτε με την παραχώρηση κάποιων ορίων νόμιμης αντίστασης, ούτε με τους παλιούς τρόπους διαμεσολάβησης. Μέσα σε αυτούς τους όρους διαμεσολάβησης εμπεριέχονταν ισχυρές δόσεις ενσωμάτωσης, κοινωνικών συμβιβασμών και κοινωνικών συμβολαίων με την εργατική τάξη και τα καταπιεσμένα στρώματα. Το κράτος δικαίου του μεταπολεμικού ιμπεριαλισμού είναι το νομικό επιστέγασμα μιας εποχής όπου η εργατική δύναμη έτεινε να πουλιέται στην αξία της, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μειωνόταν και η εκμετάλλευσή της. Δύο είναι οι κύριες αιτίες για τη σημερινή άκρως επιθετική μορφή της αστικής πολιτικής αντίδρασης, οι οποίες περιγράφονται αναλυτικά (και προφητικά) στις Θέσεις του 1ου Συνεδρίου του ΝΑΡ. Ο πρώτος είναι ότι «το κεφάλαιο σφετερίζεται ξανά, όχι μόνο τον πρόσθετο, αλλά και μέρος του αναγκαίου χρόνου εργασίας». Ο δεύτερος είναι ότι η επανάσταση στις παραγωγικές δυνάμεις (λόγω κυρίως της πληροφορικής) «επιταχύνει με ιλιγγιώδη ρυθμό την κυκλοφορία του κεφαλαίου, δίνοντας στον ανταγωνισμό μεταξύ των καπιταλιστών τα χαρακτηριστικά της μόνιμης, υστερικής υπερέντασης». Ας σκεφτούμε ότι η αμερικανική πολυεθνική μεταφορών UPS είχε ζημιές 600 εκατομμυρίων δολαρίων μόνο μέσα σε δύο εβδομάδες απεργίας των οδηγών της! Τώρα, μπορεί να ερμηνευτεί γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση συνδέει τις «ζημιές» με την «τρομοκρατία». Το αποτέλεσμα είναι ότι «η κρίση της σχετικής υπεραξίας φέρνει αναπόφευκτα και μια κρίση ενσωμάτωσης της εργατικής τάξης, ενώ η τρομακτική επιτάχυνση του ανταγωνισμού δημιουργεί μια ακατανίκητη ροπή για έναν κοινωνικό φασισμό νέου τύπου, για σταθερούς, μακροπρόθεσμους κανόνες παιχνιδιού». Αυτός ο κοινωνικός φασισμός αποτελεί την πολύμορφη αστική - κρατική τρομοκρατία. Γι αυτό είναι απολύτως σωστό το σύνθημα «ΗΠΑ- ΕΕ οι μόνοι τρομοκράτες», σε αντίθεση με το σύνθημα «ούτε πόλεμος ούτε τρομοκρατία». Η σημερινή ποιοτικά νέα κατάσταση αποτελεί την ολοκλήρωση τάσεων που υπάρχουν ήδη από τη δεκαετία του 60 και πιο δυναμικά μετά τη δομική κρίση των αρχών της δεκαετίας του 70. Πολύ αποκαλυπτικό των αντιδραστικών τάσεων που αναπτύσσονται την περίοδο εκείνη είναι η σύνδεση των «ανατρεπτικών» ή «υπονομευτών» με την τρομοκρατία από το βρετανό φιλόσοφο της αντεπανάστασης Φρανκ Κίτσον στο βιβλίο του Επιχειρήσεις χαμηλής έντασης (Low - Intensity Operations), που δημοσιεύτηκε το 1972: ανατρεπτικοί και υπονομευτές είναι όσοι «διαμαρτύρονται και ασκούν πιέσεις με τρόπους που αμφισβητούν τους καθιερωμένους θεσμούς και κάνουν τους επικεφαλής τους να ανησυχούν». Η ανατροπή ή υπονόμευση, σύμφωνα με τον Κίτσον, περιλαμβάνει «την άσκηση πολιτικής και οικονομικής πίεσης, τις απεργίες, τις πορείες διαμαρτυρίας και την προπαγάνδα», που έχουν στόχο να εξαναγκαστεί η άρχουσα τάξη «να κάνει πράγματα που δεν επιθυμεί»! (Αναφέρεται από τους Χέρμαν και Ο Σάλιβαν στο πολύ ενδιαφέρον έργο τους Η βιομηχανία της «τρομοκρατίας», εκδόσεις Το Ποντίκι). Πάσα ομοιότητα με τον ορισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν πρέπει να θεωρείται καθόλου τυχαία. Αν και αυτές οι τάσεις ήταν για την περίοδο που αναφέραμε περιθωριακές και χαρακτηρίζονταν και από τους σοσιαλδημοκράτες «αντιδραστικές», από τις αρχές της δεκαετίας του 80, με την επικράτηση του ριγκανοθατσερισμού, η μάχη κατά της τρομοκρατίας γίνεται δόγμα. Το αμερικανικό Κογκρέσο ψηφίζει το 1983 την Πράξη (Νόμο) περί Αντιτρομοκρατικής Βοήθειας, για να καταπολεμήσει τη «διεθνή τρομοκρατία», που τότε συνδεόταν με τη μάχη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. Το Νοέμβριο του 1988 το αμερικανικό Πεντάγωνο χαρακτηρίζει σχεδόν κάθε κοινωνικό και εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, όπως το νοτιοαφρικανικό ΑNC και την παλαιστινική PLO, ως «τις πιο περιβόητες τρομοκρατικές οργανώσεις». Οι αμερικανοί Δημοκρατικοί δεν ήθελαν να λερώσουν τα χέρια τους μέσα σε τέτοιες έννοιες, γι αυτό και ο πόλεμος του Κλίντον κατά της Γιουγκοσλαβίας έγινε στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία όμως δεν είχε κανένα ενδοιασμό να βουτήξει μέχρι το λαιμό μέσα στην πιο βορβορόδη αντίδραση και ακολούθησε τον Μπους το Νεότερο στην πιο αντιδραστική γραμμή όλων των εποχών. Είπαμε: ο ανελέητος ανταγωνισμός δεν αφήνει περιθώρια εφησυχασμού και τύψεων ούτε σε τέτοιους δημοκράτες, όπως οι Μπλερ, Σρέντερ και Ζοσπέν. Στην πλευρά της αστικής - κρατικής τρομοκρατίας πρέπει να πιστωθεί και η οργανωμένη από τους μηχανισμούς του κράτους προβοκατόρικη ατομική τρομοκρατία, που εκφράζεται με τη δημιουργία οργανώσεων της «αριστερής» ατομικής τρομοκρατίας ή με τη διείσδυση και άλωση αριστερών συνωμοτικών οργανώσεων της ατομικής τρομοκρατίας μέσω πρακτόρων προβοκατόρων. Πρώτη διδάξασα η τσαρική αστυνομία Οχράνα, που από το 1880 μέχρι το 1917 είχε «φυτέψει» τον απίστευτο αριθμό των 40.000 πρακτόρων στα επαναστατικά κόμματα και οργανώσεις, πολλοί από τους οποίους οργάνωναν δολοφονίες - προβοκάτσιες. Πολύ αποκαλυπτικά στοιχεία γι αυτού του είδους τη δράση από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ (για την «Κόκκινη Προβιά» στην Ελλάδα και την «Γκλάντιο» στην Ιταλία) και παρά τις ακρότητες στα πολιτικά συμπεράσματα περιέχει το βιβλιαράκι του Κλεάνθη Γρίβα Τρομοκρατία (εκδόσεις Παπαζήση). Αυτές τις πρακτικές θέλει να νομιμοποιήσει και να εφαρμόσει και ο ?καπιταλ-δημοκράτης Σημίτης με τον πρόσφατο τρομονόμο του. Ως κατακλείδα: στο νέο τοπίο της άγριας Δύσης, στο στάδιο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, η παραδοσιακή μορφή της πολιτικής και το παλιό νομικό οπλοστάσιο αποτελούν περιττό βάρος για το καπιταλιστικό σύστημα. Οι τάσεις του εργατικού κινήματος Το εργατικό κίνημα προχωρεί ανάμεσα σε δύο βράχους: ανάμεσα στην εγκατάλειψη του μαζικού χαρακτήρα και την εγκατάλειψη του τελικού στόχου, ανάμεσα στην υποτροπή σε αίρεση και στην κατάπτωση σε αστικό μεταρρυθμισμό, ανάμεσα στον αναρχισμό και τον οπορτουνισμό. Η πολύτιμη αυτή φράση της Ρ. Λούξεμπουργκ από το βιβλίο της Κοινωνική μεταρρύθμιση ή επανάσταση αποτελεί μια τρομερή υπενθύμιση για το παρόν και το άμεσο μέλλον του εργατικού και επαναστατικού κινήματος. Η βασική συνεισφορά της πολιτικής θεωρίας του Λένιν στο ζήτημα αυτό ήταν η σύνδεση των πολιτικών ρευμάτων της εργατικής τάξης με τους οικονομικούς και κοινωνικούς όρους ανάπτυξης του καπιταλισμού γενικά και του ιμπεριαλιστικού σταδίου ειδικά. «Δεν μπορεί παρά να υπάρχουν βασικές αιτίες που βρίσκονται στο οικονομικό καθεστώς και στο χαρακτήρα ανάπτυξης όλων των καπιταλιστικών χωρών και που γεννούν συνεχώς τις αποκλίσεις αυτές», γράφει στο άρθρο του Οι διαφωνίες στο εργατικό κίνημα της Ευρώπης, το 1910. Οι εκτιμήσεις του στηρίζονται με απόλυτη συνέπεια από τη μια στη θεωρία των Μαρξ - Ένγκελς και από την άλλη στην καινοτόμα για την εποχή ανάλυσή του για το νέο στάδιο του καπιταλισμού, τον ιμπεριαλισμό. «Τώρα ένα αστικό εργατικό κόμμα είναι αναπόφευκτο και τυπικό για όλες τις ιμπεριαλιστικές χώρες», γράφει αλλού (Ο ιμπεριαλισμός και η διάσπαση του σοσιαλισμού). Η επαληθευμένη αυτή πρόβλεψη βασίστηκε στην ανάλυση της δυνατότητας της μονοπωλιακής αστικής τάξης να εξαγοράζει τους εργάτες της και να δημιουργεί μια εργατική αριστοκρατία και γραφειοκρατία. Για τη σημερινή περίοδο αποκτά εξαιρετική σημασία η ανάλυση για «τις μεταπτώσεις (της αστικής τάξης) από το σύστημα της βίας στο σύστημα των παραχωρήσεων». Σήμερα ισχύει η αντίστροφη φορά: από το σύστημα των μεταρρυθμίσεων στη «μέθοδο της αδιάλλακτης άρνησης των μεταρρυθμίσεων», στη μέθοδο της βίας. Όταν «κυριαρχούσε αυτή η μέθοδος, είχαμε [?] την ανάπτυξη του αναρχοσυνδικαλισμού», γράφει ο Λένιν. Κατά τη γνώμη μας, στο άμεσο μέλλον, το εργατικό κίνημα δεν θα διαβεί ανάμεσα στην ενσωμάτωση και το περιθώριο, ανάμεσα στον οπορτουνισμό και τον αναρχισμό, αλλά ανάμεσα στη Σκύλλα της σιδερένιας υποταγής και στη Χάρυβδη της βίας του θεάματος. Eφημερίδα ΠΡΙΝ 13 Ιανουαρίου 2002 |
Τελευταία ενημέρωση 03 Ιουλίου, 2002 Ποιος είναι ο Παναγιώτης Βήχος;
για να ενημερώνεστε σε κάθε νέα ανανέωση
|
