|
"Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ" Πολιτικά Θέματα |
|||
|
Αρχείο
|
Από το Σιάτλ στη Γένοβα
O «λαός του Σιάτλ» πλημμυρίζει πια τους δρόμους της Ευρώπης. Δύο χρόνια μετά την πρώτη εκρηκτική εμφάνισή του στη καρδιά της βορειοαμερικανικής μητρόπολης, μετά την Πράγα και πρόσφατα το Γκέτεμποργκ, ετοιμάζεται σε λίγες μέρες να δώσει τη μάχη της Γένοβας. Παρά τη σκανδαλώδη απουσία, το μποϊκοτάζ της Πράγας από τις δυνάμεις της καθεστωτικής Αριστεράς και τα ευρωπαϊκά συνδικάτα, παρόλη τη βιαιότατη καταστολή στο Γκέτεμποργκ, οι προσπάθειες εκπροσώπων του κεφαλαίου απέτυχαν και ο εφιάλτης των ευρωπαίων αστών έγινε πραγματικότητα: το Σιάτλ ήρθε στην Ευρώπη! Καμιά σύνοδος των επιτελικών οργάνων του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού δεν μπορεί πια να διεξαχθεί χωρίς να ξεσηκώνει το ποικιλόχρωμο πλήθος των κοινωνικών αντιπάλων του που τα πολιορκούν. Το χρηματιστικό κεφάλαιο με την παγκοσμιοποίησή του παγκοσμιοποίησε τις αντιφάσεις του, την κοινωνική καταστροφή αλλά και τις κοινωνικές αντιστάσεις. Παγκοσμιοποίησε τους νεκροθάφτες του. Μπορεί οι νεοφιλελεύθεροι και οι σοσιαλδημοκράτες, μαζί και ο Μπλερ και ο Σημίτης, να βρίζουν το κίνημα αυτό σαν «περιπλανώμενο θίασο από χούλιγκαν» ή και σαν «εχθρούς της υπερεθνικής κοινωνικής εξέλιξης και προόδου». Μπορεί οι σεχταριστές να βλέπουν μόνο «μικροαστούς» και «χάπενινγκ» στη νέα ριζοσπαστικοποίηση και τις νέου τύπου κοινωνικές συγκρούσεις. Τα ίδια λέγανε και το Μάη του 68. Μπορεί το εθνοκεντρικό τμήμα της Αριστεράς να μένει τυφλό μπροστά στην ταξική πάλη, όταν με πρωτόγνωρες μορφές αρνείται τα έτοιμα σχήματά τους και ξεπερνάει τα όρια και τους όρους του Κράτους-Έθνους «τους». Τα γεγονότα, όμως, είναι ξεροκέφαλα, όπως έλεγε και ο Λένιν, και τους εκδικούνται. Το νέο αυτό διεθνές και διεθνιστικό κίνημα ξεπηδάει μέσα από το υλικό έδαφος και υπέδαφος της κοινωνικής ζωής που σπαράζεται από τις αντιφάσεις της όψιμης αυτής φάσης της ιμπεριαλιστικής εποχής της καπιταλιστικής παρακμής. Ο πλούτος του είναι ο πλούτος των αντιφάσεών του, η ετερογένειά του εκδηλώνει όλη τη δύναμη και τις αδυναμίες του. Αψηφάει όλα τα έτοιμα σχήματα των φορμαλιστών, τις ταξινομήσεις των δογματικών. Απαιτεί τη διαρκή ανάλυση του καινούργιου. Ο χειρότερος και πιο συνήθης τρόπος προσέγγισής του είναι εκείνος της ισοπεδωτικής λογικής και της μηχανικής αντιπαράθεσης του παγκόσμιου και του εθνικού ή του τοπικού. Το παγκόσμιο δεν είναι το άθροισμα των μερών του αλλά ούτε η αφηρημένη ταυτότητά τους. Είναι η ουσιώδης ενότητα του διαφορετικού. Για να το πούμε απλούστερα: μονάχα εάν ξεκινούμε από τις διεθνείς τάσεις της αντιφατικής εξέλιξης του καπιταλιστικού κόσμου μπορούμε να προσεγγίσουμε σωστά το μοναδικό, πρωτότυπο τρόπο συνδυασμού τους σε εθνικό και τοπικό επίπεδο και να παλέψουμε και στη «χώρα μας». Δίνοντας π.χ. τη μάχη της Γένοβας και όχι αγνοώντας την μπορούμε να παλέψουμε σωστά και την κυβέρνηση Σημίτη, τον τρομονόμο της, το ασφαλιστικό, το εκπαιδευτικό και τα λοιπά «ευρωπαϊκής» έμπνευσης αντιλαϊκά κατασκευάσματα. Και το αντίστροφο: η συμμετοχή στη μάχη της Γένοβας δεν είναι υποκατάστατο της σύγκρουσης με το ελληνικό κεφάλαιο και τους εθνικούς πολιτικούς εκπροσώπους του, πολύ λιγότερο δεν είναι άλλοθι για την απουσία μιας τέτοιας σύγκρουσης ούτε συγχωροχάρτι για όσους ονειρεύονται την ταξική ή και κυβερνητική συνεργασία με τους κρατούντες στον «τόπο μας». Δεν αγνοούμε ότι το κίνημα κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης αντιμετωπίζεται από τον ταξικό εχθρό και με το ρόπαλο και με το καρότο, και με τις σφαίρες του Γκέτεμποργκ και με «το πνεύμα του Πόρτο Αλέγκρε». Η Γένοβα ήδη στρατοκρατείται αλλά και στην ιταλική Βουλή κεντροδεξιά και κεντροαριστερά ψηφίσανε τη χρηματοδότηση της «αντί-συνόδου» του «κοινωνικού φόρουμ». Πολλοί μεγαλοκεφαλαιοκράτες, μαζί και ο Τζορτζ Σόρος, κηρύσσουν σε όλους τους τόνους την ανάγκη «διαλόγου» με το κίνημα για την ενσωμάτωσή του, για τη μετατροπή του σε ένα νεφέλωμα μη κυβερνητικών οργανώσεων. Δεν λείπουν εκείνοι που βλέπουν τις κινητοποιήσεις ως μέσο πίεσης και προώθησης μεταρρυθμίσεων της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, ως «μια νέα δυναμική για να βγει από το τέλμα η υπόθεση της ευρωπαϊκής ενοποίησης» (συνέντευξη Ν. Κωνσταντόπουλου στο Μανιφέστο, Ιούλιος - Αύγουστος 2001, σελ.15). Σε ρήξη με αυτές τις δυνάμεις της ενσωμάτωσης και χειραγώγησης, το ΕΕΚ, μαζί με όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που συγκροτούν την Αντικαπιταλιστική Αντιιμπεριαλιστική Επιτροπή ενάντια στη Σύνοδο των G8, ετοιμάζεται να δώσει τη μάχη της Γένοβας. Ένας άλλος κόσμος, αληθινά ανθρώπινος, χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς καταπίεση, χωρίς ταπείνωση ανθρώπου από άνθρωπο, δεν είναι εφικτός εάν δεν συντριβεί ο ιμπεριαλισμός, εάν δεν ανατραπεί ο παγκόσμιος καπιταλισμός, αν δεν νικήσει ο επαναστατικός διεθνιστικός κομμουνισμός. (O Σάββας Mιχαήλ είναι στέλεχος του EEK)
|
Τελευταία ενημέρωση 02 Οκτωβρίου, 2002 Ποιος είναι ο Παναγιώτης Βήχος;
για να ενημερώνεστε σε κάθε νέα ανανέωση
|
|
