|
"Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ" Πολιτικά Θέματα |
||
|
Αρχείο
|
ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΑΠΕΙΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
H Νέα Δημοκρατία το λέει και το καυχιέται. Απέναντι στις κατηγορίες που δέχεται κατά ριπάς, για την ισχυρή ρατσιστική - φιλοβασιλική - φιλοχουντική πτέρυγα που φιλοξενεί στους κόλπους της, αντιτείνει το επιχείρημα ότι προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στον τόπο και διασφαλίζει την πολιτική ομαλότητα, αποτρέποντας την αυτόνομη συγκρότηση και πολιτική παρουσία μιας ισχυρής ακροδεξιάς παράταξης, στην οποία θα μπορούσαν σταδιακά να συσπειρωθούν όλες οι υπάρχουσες παραφυάδες. Εν μέρει, έχει απόλυτο δίκιο. Αλλωστε, η ΝΔ ήταν ένα κόμμα που κινούνταν ανάμεσα στο κέντρο και την άκρα Δεξιά ήδη από την εποχή του ιδρυτή της. Στην πρώτη φάση τής μεταπολίτευσης, μετά το «πήδα κάτω αρχηγέ» προς τον αποστάτη πρώην υπουργό Αμυνας του Γ. Παπανδρέου, Π. Γαρουφαλιά, και την ξεφτίλα της ΕΔΕ το 1974, το 6% που συγκέντρωσε η ΕΠΕΝ στις εκλογές του 1977 ουσιαστικά ενσωματώθηκε από τον Κ. Καραμανλή, ο οποίος εξισορρόπησε έτσι τη «σοσιαλμανία» και την αποχώρηση από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ που συνόδευσαν την επάνοδό του στον πολιτικό βίο μετά την πτώση της χούντας. Παρ όλο που η κίνηση αυτή δεν απέτρεψε την ήττα της ΝΔ στις εκλογές του 81, η πολυσυλλεκτικότητα του κόμματος και οι εσωτερικοί συσχετισμοί έχουν ουσιαστικά διαμορφωθεί από τότε. Φυσικά, αυτή η κατάσταση δεν αναμένεται να μεταβληθεί στο άμεσο μέλλον, πλην εξαιρετικού απροόπτου. Με τη ΝΔ να βρίσκεται στον προθάλαμο της κυβέρνησης για πρώτη φορά ύστερα από μία σχεδόν δεκαετία, θα συνιστούσε ασφαλώς πολιτική αυτοκτονία μια κίνηση αυτονόμησης ή, πολύ περισσότερο, αποχώρησης της ακροδεξιάς πτέρυγάς της. Και σε αυτή την περίπτωση, η γοητεία της εξουσίας αποδεικνύεται πολύ πιο ελκτική από οποιονδήποτε ρατσισμό, εθνικισμό ή ακόμα και «αντίσταση στο κατεστημένο», την οποία συχνά επικαλούνται οι ακροδεξιοί αστέρες. Η αλήθεια μάλιστα είναι ότι το τελευταίο διάστημα η πτέρυγα αυτή έχει ουσιαστικά εκμηδενίσει τις δημόσιες εμφανίσεις της, οι οποίες αποτελούσαν αγκάθι στα πλευρά της εκάστοτε ηγεσίας: κανείς βουλευτής δεν παραβρέθηκε φέτος στα πανηγύρια των βασιλοφρόνων στα Γρεβενά, κάνοντας το διαγραφέντα Μανωλάκο και τους λοιπούς νοσταλγούς να μιλήσουν για προδοσία. Ίδια τύχη έχουν και οι γιορτές μίσους στο Μακρυγιάννη και στο Γράμμο. Όσο για τον Καμμένο, φαίνεται να προτιμά πλέον τον ?Κόκκαλη αντί του Λεπέν. Ο Καραμανλής ετοιμάζεται για το Μαξίμου και η «λαϊκή Δεξιά» αυτοί οι 30 περίπου βουλευτές που είχαν υπογράψει το κείμενο του Παναγιωτόπουλου πριν το τελευταίο συνέδριο της ΝΔ περιμένει να απολαύσει τη θαλπωρή της εξουσίας πριν αποφασίσει για τα επόμενα βήματά της. Το μόνο που πιθανότατα θα επιχειρήσει στις επόμενες εκλογές, όποτε και αν γίνουν, θα είναι να πριμοδοτήσει τους δικούς της ανθρώπους, υπενθυμίζοντας την παρουσία της. Τα πάντα δείχνουν ελεγχόμενα αλλά δεν είναι! Δεν είναι διότι, απλούστατα, η κρίση του πολιτικού μοντέλου διακυβέρνησης προχωρά με τέτοια ταχύτητα ώστε κανείς δεν μπορεί να προδιαγράψει τις εξελίξεις, ούτε καν μέσα στους κόλπους των υπάρχοντων, παραδοσιακών κομματικών σχηματισμών. Είναι άλλωστε αυτή η κρίση που έχει μεταλλάξει, σχεδόν ολοκληρωτικά, το πολιτικό τοπίο στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια. Είναι αυτή που έχει επιφέρει την πολυδιάσπαση της παραδοσιακής Δεξιάς και σοσιαλδημοκρατίας (ειδικά στη Γαλλία και την Ιταλία), είναι αυτή που άφησε έξω από το δεύτερο γύρο τον Ζοσπέν, αναδεικνύοντας σε θριαμβευτή τον Λεπέν. Είναι η ίδια κρίση που, όταν εκδηλωθεί στην Ελλάδα (με τη γνωστή διαφορά φάσης, λόγω καθυστέρησης στην ανάπτυξη του καπιταλισμού και του αστικού κράτους), οι κεντρομόλες δυνάμεις και οι πλαστές διαχωριστικές γραμμές που εξασφαλίζουν τη συνοχή των δύο μεγάλων κομμάτων θα αποδειχθούν πολύ αδύναμες για να συγκρατήσουν τις θυελλώδεις αναδιατάξεις του πολιτικού σκηνικού. Ειδικά σε σχέση με την ακροδεξιά, όπως αναφέραμε ήδη, το έδαφος στην κοινωνία είναι εξαιρετικά γόνιμο για την πολιτική της άνθηση. Εξάλλου, στα ζητήματα-κλειδιά που ενοποιούν τις διαφορετικές αποχρώσεις της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς, ρατσισμό και εθνικισμό, οι Έλληνες διεκδικούν, αν δεν κατέχουν ήδη, την πρωτιά. Με πάνω από ένα εκατομμύριο μετανάστες να βρίσκονται στη χώρα, η ξενοφοβία κάνει κυριολεκτικά θραύση, όπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει είτε από τις επίσημες στατιστικές είτε από φαινόμενα τύπου Πουλίτσας, Γαννιτσοχωρίου και Παλιού Κεραμιδιού (χωριά που είχαν απαγορεύσει την κυκλοφορία στους Αλβανούς) ακόμα και από τις εξαλλοσύνες που κυριεύουν κάποιους, όχι λίγους, όταν βραβεύεται κάποιος αλλοεθνής και αλλόθρησκος που απλά έτυχε να είναι καλύτερος από τους ημετέρους. Την ίδια στιγμή, το απειλούμενο έθνος αποτελεί επίσης μία πρόσφορη θεωρία για ευρύτατα λαϊκά στρώματα, αλλά και μεγάλη μερίδα διανοουμένων και πολιτικών. Αν και οι λεγόμενες «πατριωτικές πτέρυγες» του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ φαίνεται να έχουν σιγήσει, έχοντας ηττηθεί στην αντιπαράθεση με το κοσμοπολίτικο και συνάμα πιο επιθετικό στρατόπεδο, παρ όλο που οι εποχές των μαζικών συλλαλητηρίων για την ελληνικότητα της Μακεδονίας και των επιθέσεων της ΜΑΒΗ στην Επισκοπή φαντάζουν σήμερα αρκετά μακρινές, η υπόθεση κάθε άλλο παρά έχει κλείσει. Αφενός, επειδή οι ίδιες οι εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά και τα υπόλοιπα εθνικά θέματα κάθε άλλο παρά εμπνέουν σιγουριά και πνεύμα ειρηνικής συνύπαρξης με τους γείτονες - ανταγωνιστές, τουλάχιστον μακροπρόθεσμα. Αφετέρου, καθώς η εντεινόμενη πόλωση γύρω από την «παγκοσμιοποίηση» (τα εισαγωγικά εδώ απεικονίζουν τη θολή εικόνα που έχει η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων αλλά και μεσαίων στρωμάτων γύρω από το περιεχόμενό της, γεγονός που επιτρέπει να γίνεται μεγάλη σπέκουλα στο συγκεκριμένο θέμα από όλους) δημιουργεί μία τεράστια δεξαμενή νέας πολιτικοποίησης, από την οποία η ακροδεξιά ευελπιστεί να αποκομίσει μελλοντικά σημαντικά κέρδη. Η κρίση του πολιτικού συστήματος και της εμπιστοσύνης προς αυτό επιτείνεται ασφαλώς από τις οικονομικές εξελίξεις. Με τον παγκόσμιο καπιταλισμό να ασθμαίνει, προσπαθώντας αγωνιωδώς να βγει από την ύφεση και να αποκαταστήσει την κερδοφορία του κεφαλαίου σε ανεκτά γι αυτόν επίπεδα, οι συνθήκες για τους εργαζομένους χειροτερεύουν διαρκώς και ραγδαία. Οι μάζες των ανέργων πληθαίνουν, καταρρίπτοντας ρεκόρ πολλών ετών σε ΗΠΑ, Ευρώπη και Ιαπωνία. Όσοι εξακολουθούν να δουλεύουν αισθάνονται διαρκώς τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης πάνω από το κεφάλι τους και εξαναγκάζονται έτσι να υποκύψουν σε ελαστικά ωράρια και εξοντωτικούς όρους πώλησης της εργατικής τους δύναμης. Η κοινωνική ασφάλιση και το κράτος πρόνοιας είναι παρελθόν. Η απάντηση του κεφαλαίου στην κρίση είναι νέοι πόλεμοι και μετατροπή των αστικών δημοκρατιών σε καθεστώτα αστικού ολοκληρωτισμού. Οι ιστορικές ομοιότητες με την τραγική περίοδο του Μεσοπολέμου δεν μπορεί παρά να αναγνωρίζονται από όλους, παρά τις ιδιαιτερότητες και τις διαφορές της σημερινής εποχής. Όταν η κρίση χτυπά την καρδιά του παγκόσμιου καπιταλισμού, είναι φανερό ότι η μικρή Ελλάδα δεν μπορεί να ελπίζει σε ελεημοσύνες και βελτίωση της θέσης στο διεθνή καταμερισμό, παρά τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες που πουλάνε οι κάθε λογής εκσυγχρονιστές. Και αν σήμερα η κατάσταση σώζεται κάπως από τα ΚΠΣ, αύριο η οικονομική κρίση θα σαρώσει και την ελληνική κοινωνία. Η κρίση διακυβέρνησης και οι πολιτικές ανακατατάξεις θα επιταχυνθούν προς όφελος και της ακροδεξιάς, που προσπαθεί από τώρα να πάρει θέση. Στην πρώτη επταετία της μεταπολίτευσης η ελληνική ακροδεξιά είχε ως πυξίδα της το ένστικτο αυτοσυντήρησης απέναντι σε ένα κυρίαρχο, ισχυρό, μαζικό και εχθρικό γι αυτήν κοινωνικο-πολιτικό ρεύμα αυτή η πραγματικότητα την οδήγησε στη σίγουρη αγκαλιά της ΝΔ. Από εκεί και μετά έχει αρχίσει στους κόλπους της μια βασανιστική αναζήτηση ταυτότητας, η οποία εντάθηκε μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και του «κομμουνιστικού μπλοκ», εξέλιξη που τη στέρησε από το βασικό στήριγμα της ιστορικής της πορείας. Σήμερα, παρά το ότι δεν τα έχει καταφέρει ακόμα, ένα τμήμα της προσπαθεί να απογαλακτιστεί από τις εμφυλιοπολεμικές και χουντικές παραδόσεις, οι οποίες την καταδικάζουν στη συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης. Προσπαθεί να πατήσει πάνω στις σύγχρονες αντιθέσεις, στην ανεργία, την εργασιακή ανασφάλεια, την πολιτιστική φτώχεια, την έλλειψη στόχων και προτύπων, που μπορούν να συγκινήσουν και να συνεγείρουν τις πάμπολλες ηττημένες και προδομένες προσωπικότητες και συνειδήσεις. «Αντίσταση στους κανόνες και την ηθική της δημοκρατίας, του διεθνοποιημένου κεφαλαίου και του πολιτικού παρηκμασμένου κατεστημένου», ζήτησε ο εκπρόσωπος του γαλλικού Εθνικού Μετώπου από τα μέλη και τους οπαδούς τού Ελληνικού Μετώπου τον Οκτώβριο του 1997, όταν είχε χρίσει τον Βορίδη επίσημο εκπρόσωπο του Λεπέν στην Ελλάδα. Ποιον δεν αγγίζουν αυτά τα λόγια; Αστυνομία, στρατός,
|
Τελευταία ενημέρωση 02 Ιουλίου, 2002 Ποιος είναι ο Παναγιώτης Βήχος;
για να ενημερώνεστε σε κάθε νέα ανανέωση
|
