Πολιτική Κρίση, Δημοτικές Εκλογές

και Επαναστατική Αριστερά

Το αστικό πολιτικό σκηνικό αποσυντίθεται, μαζί με την κυβέρνηση. Ο ένας Υπουργός γρονθοκοπά τον άλλο, όταν δεν δηλώνει ότι πρόκειται οσονούπω να αποσυρθεί από την πολιτική. Το κυβερνόν κόμμα, από την ηγεσία και τα στελέχη έως την συχνά αηδιασμένη βάση, δεν κρύβει την ηττοπάθειά του, την αίσθηση ενός προδιαγεγραμμένου εκλογικού θανάτου. Πιθανόν γι’ αυτό και η ίδια η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ βιάζεται να τοποθετήσει όσες μπορεί περισσότερες νάρκες στο έδαφος που θα βαδίσει η επόμενη κυβέρνηση ώστε η απουσία της από την εξουσία να είναι, όπως ελπίζει, ένα μικρό «διάλειμμα».

Η ίδια η εσπευσμένη κατάθεση του περιβόητου νομοσχεδίου για το Ασφαλιστικό λίγο πριν κλείσει η ολομέλεια της Βουλής το δείχνει: από την μια χωρίς καμιά καθυστέρηση υποτάσσεται «τοις κείνων ρήμασι», στις εντολές των Βρυξελλών και του μεγάλου κεφαλαίου, αδιαφορώντας όχι μόνο για τον λαό αλλά ακόμα και για το εκλογικό κόστος κι από την άλλη ελίσσεται ώστε μια πιθανή κυβέρνηση της Δεξιάς να βρεθεί γρήγορα σε σύγκρουση με τις λαϊκές μάζες, πυροδοτώντας ξανά μαζί με τις κοινωνικές αντιδράσεις και τα ιστορικά αντιδεξιά αντανακλαστικά.

Η μάχη για το Ασφαλιστικό δίνεται τώρα, η Γενική Απεργία της 18^ης Ιουνίου είναι κρισιμότατη και η επιτυχία της μπορεί να αποκρούσει την απειλή. Σε κάθε, πάντως περίπτωση, ο ταξικός πόλεμος πάνω στα ασφαλιστικά - συνταξιοδοτικά δικαιώματα των εργαζομένων όπως και στα συνολικά οξύτατα προβλήματά τους δεν πρόκειται να τερματιστεί τώρα. Θα έχει συνέχεια με νέες σκληρότατες μάχες. Σαν το Νέρωνα η κυβέρνηση ανάβει μια πυρκαγιά που μπορεί μεν να κάψει την δική της Ρώμη αλλά ταυτόχρονα θα βάλει φωτιά στα μπατζάκια και στην επόμενη κυβέρνηση εφόσον αυτή σχηματιστεί από τη Νέα Δημοκρατία.

Η ΝΔ και προπαντός τα αφεντικά της στην άρχουσα τάξη ξέρουν καλά ότι δεν μπορούν να κυβερνήσουν στην επόμενη περίοδο μόνο με την δύναμη των αριθμών των δημοσκοπήσεων ακόμα κι αν αυτή κάποτε μεταφραστεί και σε αντίστοιχους ψήφους. Θα προτιμούσαν χίλιες φορές να βγάλει τα πιο καυτά τουλάχιστον κάστανα από τη φωτιά η κυβέρνηση του Σημίτη, να καεί ανεπανόρθωτα και να επακολουθήσει ο Κωστάκης με τους διάφορους Αλογοσκούφηδες και λοιπούς επίδοξους άρχοντες. Για την ώρα όλοι οι καραδεξιοί έχουν φαίνεται προεξοφλήσει την νίκη και διαγκωνίζονται στο ποιος θα καταλάβει εκ των προτέρων την κοντινότερη θέση πλάϊ στη κουτάλα της νομής του δημόσιου καζανιού. Οι πιο φρόνιμοι, όμως, από αυτούς, ανησυχούν όχι μόνο για την ίδια την εκλογική μάχη αλλά και για το τι θα μπορούσε να επακολουθήσει. Η Δεξιά δεν έχει τις αντοχές που είχε το ΠΑΣΟΚ, με τις λαϊκές και συνδικαλιστικές του προσβάσεις, για να περάσει την ομοβροντία αντιλαϊκών μέτρων που απαιτεί η πορεία της καπιταλιστικής κρίσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση και παγκόσμια και που ήδη έχει προκαλέσει ένα νέο κύμα μαζικών κινητοποιήσεων στην Ευρώπη και διεθνώς, από την Γενική Απεργία στην Ιταλία, την απεργία των μεταλλουργών στη Γερμανία, την πρωτοφανή κινητοποίηση στη Βαρκελώνη και τις μαζικότατες αντιφασιστικές διαδηλώσεις στην Γαλλία έως την συνεχιζόμενη επαναστατική λαϊκή εξέγερση στην Αργεντινή και την ηρωική Ιντιφάντα και αντίσταση του παλαιστινιακού λαού.

Η Ελλάδα, όπως τονίζει και το Κάλεσμα της 3^ης Διεθνούς Συνδιάσκεψης του Βαλκανικού Κέντρου Κριστιάν Ρακόφσκυ, συνθλίβεται ανάμεσα στις μυλόπετρες της κρίσης στην ΕΕ και στο ηφαίστειο της Μέσης Ανατολής. Και οι δύο πόλοι του αστικού πολιτικού συστήματος της τελευταίας 20ετίας, το φθαρμένο στην αστική εξουσία και «εκσυγχρονιστικά» εκφυλισμένο ΠΑΣΟΚ και η γηράσασα εν πολλαίς αμαρτίαις Δεξιά, δεν είναι σε θέση να ελέγξουν αποτελεσματικά τις αντιφάσεις που διασταυρώνονται και διασταυρώνουν τα πυρά τους στην Ελλάδα και στην περιοχή. Η κόπωση, η εξάντληση του συστήματος, η ανάγκη του ίδιου του κεφαλαίου να το αναδιοργανώσει, να το ενισχύσει και με δεξιές και με νέες «αριστερές» οχυρώσεις, είναι φαινόμενα ορατά ήδη όχι μόνο στην Γαλλία και την υπόλοιπη Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα.

Είναι σ’ αυτό το πλαίσιο μιας εν εξελίξει πολύπλευρης κρίσης που δοκιμάζει τις αντοχές του πολιτικού καθεστώτος που πρέπει να ειδωθούν και οι δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές που θα γίνουν σε λίγους μήνες.

Είναι μια κρίσιμη πολιτική μάχη όπου μπροστά τόσο στις σκόρπιες δυνάμεις της επαναστατικής Αριστεράς όσο και σε εκείνες που αυτή τη στιγμή συσπειρώνονται στο Μέτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΜΕΡΑ), στο οποίο συμμετέχει και το τροτσκιστικό ΕΕΚ, μπαίνει άμεσα το καθήκον να αντιπαρατάξουν συνολικά στο σαθρό αστικό πολιτικό καθεστώς την δική τους επαναστατική πάλη για την ανατροπή του, την δική τους εναλλακτική προοπτική του σοσιαλισμού, της απελευθέρωσης από τα δεσμά του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού.

Οι γραφειοκρατικές ηγεσίες της κατεστημένης κοινοβουλευτικής ρεφορμιστικής και διαχειριστικής Αριστεράς επιχειρούν να αξιοποιήσουν τις εκλογές στη Τοπική Αυτοδιοίκηση, στα περιφερειακά όργανα του αστικού κρατικού μηχανισμού εξουσίας, ώστε να προωθήσουν καλλίτερα την παρουσία τους στη λεγόμενη «κεντρική πολιτική σκηνή», στο χώρο δηλαδή της διαχείρισης της κεντρικής αστικής εξουσίας.

Το «λαϊκό μέτωπο» που προωθεί το ΚΚΕ δεν διαφέρει από τα αντίστοιχα που έγιναν γνωστά με το ίδιο σταλινικό όνομα στην ιστορία και που οδήγησαν με την πολιτική τους της συνεργασίας με τους «προοδευτικούς» αστούς σε συντριπτικές ήττες του εργατικού κινήματος. Ενώ στα λόγια το ΚΚΕ λέει ότι αντιτίθεται και στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ και ότι θα μαυρίσει τους υποψηφίους τους στον δεύτερο γύρο, από την άλλη συνεργάζεται σε κοινά ψηφοδέλτια και με το ΠΑΣΟΚ (π.χ. στην Ήπειρο) και με τη Δεξιά (π.χ. Θεσσαλία). Δεν πρόκειται εδώ απλώς για τις περιβόητες «ιδιορρυθμίες των τοπικών κοινωνιών», το γνωστό άλλοθι για κάθε άθλια ταξική συνεργασία αλλά περιέχουν και το νέο στοιχείο, της δημιουργίας νέων διαύλων και με τους δύο επίδοξους επιβήτορες της αστικής εξουσίας και της επόμενης αστικής κυβέρνησης.

Από την άλλη μεριά, ο Συνασπισμός δεν έχει πάψει να έχει σαν προοπτική του την υπό όρους συμμετοχή του σε κεντροαριστερά σενάρια, που σαν τους καλόγερους εξορκίζει το όνομά τους, βαφτίζοντάς τα από κρέας σε ψάρι. Μέχρι το Βατερλώ του Ζοσπέν υποστήριζε την «αριστερούτσικη» εκδοχή της Κεντροαριστεράς που είχε ονομαστεί «Πληθυντική Αριστερά». Ο προσανατολισμός δεν έχει αλλάξει μετά τον καταποντισμό στις γαλλικές προεδρικές εκλογές, μόνο νέο όνομα αναζητείται από τους εγκέφαλους της Κουμουνδούρου. Όσο δε για το «αριστερούτσικο» χρωματισμό της νέας βερσιόν της Κεντροαριστεράς δεν χρειάζεται και να πολυψάξουν: έχουν ενστερνισθεί και έχουν γίνει στην Ελλάδα οι πιό ένθερμοι εκπρόσωποι και υμνητές του Παγκόσμιου Φόρουμ του Πόρτο Αλέγκρε και των κατασκευαζομένων προεκτάσεών του στην Ευρώπη (Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ, Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ κλπ). Πάνω σ’ αυτή τη βάση, όπως είναι αναμενόμενο βρήκαν από την πρώτη στιγμή τους κολλητούς τους, στους επικεφαλής της Διεθνούς Δράσης και της Πρωτοβουλίας Γένοβας 2001.

Τα παραπάνω βρίσκουν και την γραφική τους έκφραση και στο ένδοξον πεδίον της επερχομένης αναμέτρησης στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ο υποψήφιος δήμαρχος του ΣΥΝ στην Αθήνα –που δίνει και το συνολικό πολιτικό στίγμα- εμφανίζεται υπομειδιών σε γιγαντοαφίσες με σύνθημα «Μια άλλη Αθήνα είναι εφιχτή», παραλλάσσοντας το γνωστό και ρεφορμιστικότατο σύνθημα του Πόρτο Αλέγκρε «ένας άλλος κόσμος είναι εφιχτός».

Ακόμα παραπέρα: στο ίδιο πνεύμα του Πόρτο Αλέγκρε επιχειρείται η συσπείρωση και δορυφοροποίηση της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς γύρω από τον υποψήφιο υπερνομάρχη του ΣΥΝ, τον συμπαθή κατά τα άλλα Μανόλη Γλέζο. Ήδη διάφορες δυνάμεις, όπως είναι το ΣΕΚ, έσπευσαν να στηρίξουν την κίνηση στο όνομα της μιας υποψηφιότητας της Αριστεράς, ή σωστότερα μιας «αντι-νεοφιλελεύθερης Παναριστεράς». Ώστε λοιπόν μια άλλη Υπερνομαρχία είναι εφιχτή;

Εμείς λέμε κατηγορηματικά όχι. Μπορεί να τιμάει κανείς το παρελθόν του Γλέζου, χωρίς να ξεχνά τα ζιγκ ζαγκ των αλλεπάλληλων υποψηφιοτήτων του από την μακαρίτισσα Συμμαχία του 1977, στον ΣΥΝ, στο ΔΗΚΚΙ κλπ, μ’ άλλα λόγια στη μεθόριο ρεφορμιστικής Αριστεράς και αστικής Κεντροαριστεράς. Η συγκεκριμένη υποψηφιότητα δεν στηρίζει απλώς τον ΣΥΝ σήμερα αλλά κι όλες τις φρούδες ελπίδες για μελλοντική νεκρανάσταση στην Ελλάδα του κεντροαριστερού σχήματος που εξέπνευσε στη Γαλλία.

Η Επαναστατική Αριστερά πρέπει να δώσει την δική της απάντηση, με τους δικούς της προγραμματικούς όρους και με τους δικούς της ταξικούς υποψήφιους.

Σ. Μιχαήλ

Τελευταία ενημέρωση

02 Ιουλίου, 2002

Ποιος είναι ο Παναγιώτης Βήχος;

Υπογράψτε ή δείτε το βιβλίο

επισκεπτών μου

Επικοινωνία

Πρότεινε αυτήν την σελίδα

σ' έναν φίλο

Γραφτείτε στην Mailing List

για να ενημερώνεστε σε κάθε νέα ανανέωση

Στείλε άρθρο

FORUM

Ελάτε να τα πούμε

Δωρεάν ανταποδοτική διαφήμιση (επικοινωνήστε με τον webmaster)