ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ

Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ

(ή από τη Σκύλα στη Χάρυβδη)

Δημοσιεύθηκε στη ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ στις 13 Φεβρουαρίου 1999

ΒΗΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Η Συνθήκη του Άμστερνταμ που η κυβέρνηση του Σημίτη επικύρωσε μετά τη σχετική συζήτηση που έγινε στη Βουλή την περασμένη βδομάδα, προσθέτει έναν ακόμα κρίκο προς την ευρωπαϊκή καπιταλιστική ενοποίηση, η οποία επιδιώκει να μετατρέψει την ΕΕ σε μία μορφή ενιαίου κράτους ομοσπονδιακού τύπου. Πρόκειται για μια διαδικασία που ξεκίνησε εδώ και πολλά χρόνια και σε αυτή την πορεία, "κλειδί" υπήρξε η Συνθήκη του Μάαστριχ και οι επιλογές της. Η Συνθήκη αυτή, ως γνωστόν, δεν έγινε ποτέ αντικείμενο συζήτησης στην Ελλάδα, ενώ στο 1/3 των τότε χωρών - μελών έγιναν δημοψηφίσματα για την επικύρωσή της.

Η νέα σελίδα στην πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης άνοιξε την 1η Γενάρη του 1999. Σηματοδοτήθηκε από δύο γεγονότα, την επίσημη πλέον εμφάνιση του ΕΥΡΩ και την έναρξη της λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Έτσι ξεκίνησε το τρίτο στάδιο της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ) που είναι και η αρχή της αντίστροφης μέτρησης (ανεξάρτητα από το πότε θα γίνει και πόσο θα διαρκέσει αυτή η πορεία) αυτού του οικοδομήματος των πολυεθνικών επιχειρήσεων. Του οικοδομήματος που στηρίχτηκε στα σχέδια του "νεοφιλελευθερισμού" και συνεχίζεται από την αντεπαναστατική ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Έτσι κι αλλιώς, είναι το μεγαλύτερο "στοίχημα" που παίζεται από την οικονομική ολιγαρχία από τη μια και την εργατική τάξη, στις συνθήκες της "νέας τάξης"...

Η "καρδιά" της Συνθήκης του Μάαστριχ είναι η Οικονομική και Νομισματική Ένωση, μια σύλληψη με στόχο να έρθουν - υποτίθεται - όλες οι χώρες - μέλη στο ίδιο επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης, στόχος που η πραγματοποίησή του είναι ανέφικτη στον καπιταλισμό. Προπαγανδιστικά, καλλιεργούσε αυταπάτες, προκειμένου η εφαρμογή της πολιτικής για τη διαβόητη "σύγκλιση" να γίνει αποδεκτή ή ανεκτή από την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους, με δεδομένο ότι ξεκινούσε μια καθολική επίθεση της οικονομικής ολιγαρχίας στις κατακτήσεις και τα εργατικά δικαιώματα. Αυτό ήταν δεδομένο και από το γεγονός ότι για την επίτευξη της υποτιθέμενης "σύγκλισης" προσδιορίστηκαν τέσσερα κριτήρια, δηλαδή η μείωση του πληθωρισμού, του δημοσιονομικού ελλείμματος, του εξωτερικού χρέους και των επιτοκίων.

Με βάση αυτά τα κριτήρια, κατασκευάστηκαν τα προγράμματα "σύγκλισης" σε όλες τις χώρες - μέλη. Στο τέλος, αυτής της περιόδου αποδεικνύεται ότι αυτή η πορεία προς τη "σύγκλιση" των οικονομιών δεν ήταν τίποτα λιγότερο από έναν τεράστιο μηχανισμό αναδιανομής του πλούτου υπέρ των κεφαλαιοκρατών και εις βάρος των εργαζομένων. Τα κριτήρια δεν επιλέχτηκαν τυχαία, φυσικά. Ήταν αυτά ακριβώς, που η κατάκτησή τους επέβαλε την εφαρμογή πολιτικής των μεταρρυθμίσεων που ονομάστηκαν αναδιαρθρώσεις και που εξασφάλιζαν τις πιο στυγνές μεθόδους εκμετάλλευσης των εργαζομένων, υπηρετώντας ταυτόχρονα τις περιβόητες τέσσερις ελευθερίες, αυτές της κίνησης των κεφαλαίων, των εμπορευμάτων, των υπηρεσιών και των εργαζομένων. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Συνθήκη του Μάαστριχ, σε άρθρο της, αναφέρεται στην απαγόρευση της παρεμπόδισης διακίνησης των κεφαλαίων. Σκοπός της συμφωνίας των κυβερνήσεων των κρατών - μελών στην καρδιά της ΟΝΕ, τις τέσσερις ελευθερίες, είναι η ανάγκη των μονοπωλίων να αντεπεξέλθουν στον οξύτατο ανταγωνισμό στον παγκόσμιο οικονομικό στίβο και, μάλιστα, σε συνθήκες κρίσης. Αυτή η ανάγκη επιβάλλει την εφαρμογή πολιτικής έντασης της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων. Έτσι, στην Ελλάδα ακολουθείται η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων παραγωγικών και άλλων επιχειρήσεων του δημόσιου τομέα, προκειμένου να παραδοθούν άμεσα προς εκμετάλλευση στο κεφάλαιο στρατηγικοί τομείς της οικονομίας. Ξεκίνησε η προσπάθεια επιβολής της ανατροπής του σταθερού εργάσιμου χρόνου (κατάργησης του 8ωρου), η εφαρμογή της μερικής και άλλων ελαστικών μορφών απασχόλησης, προκειμένου να κερδίζουν οι επιχειρηματίες περισσότερα σε βάρος των εργαζομένων. Εφαρμόζονται οι περικοπές στην κοινωνική ασφάλιση, προκειμένου να μειωθεί η τιμή της εργατικής δύναμης, άρα να μεγαλώνουν τα κέρδη. Δημόσιοι κοινωνικοί τομείς, όπως η εκπαίδευση, η υγεία και η πρόνοια, ιδιωτικοποιούνται, προκειμένου να εξασφαλιστεί ο δείκτης των δημοσίων ελλειμμάτων, ενώ τα βάρη από την παροχή τους τα πληρώνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Προωθείται η αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση, η οποία υποτίθεται ότι δίνει τη δυνατότητα ανώτερης μόρφωσης σ΄ όλους τους νέους και τις νέες, ενώ στην ουσία προωθεί την απόσπαση των παιδιών των εργαζομένων από τη μόρφωση και τα οδηγεί στη στείρα ειδίκευση και επανειδίκευση, εντείνοντας τους ταξικούς φραγμούς στη μόρφωση, προκειμένου αύριο να αποτελέσουν τη φτηνή και αμόρφωτη εργατική δύναμη για τα μονοπώλια. Η εφαρμογή αυτής της πολιτικής οδηγεί στην αύξηση της ανεργίας με μακροχρόνια άνεργους, νέους και γυναίκες, στην αύξηση της φτώχειας, αφού η πολιτική λιτότητας, για να εξασφαλιστούν τα "κριτήρια σύγκλισης" είναι επιβεβλημένη, ενώ η προπαγάνδα της κυρίαρχης πολιτικής εμφανίζει τις θυσίες των εργαζομένων αναγκαίες, μιας και η Ελλάδα θα μπει στον "παράδεισο" της ΟΝΕ, και, ως δια μαγείας, θα λυθούν τα προβλήματα των εργαζομένων και δεν θα χρειασθεί να υπάρξουν άλλες θυσίες!

Αντίστοιχα προβλήματα όμως έχουμε, για τους ίδιους ακριβώς λόγους (ανταγωνισμός στην παγκόσμια αγορά), στην αγροτική οικονομία. Η Κοινή Αγροτική Πολιτική, προσαρμοσμένη στις Συμφωνίες της ΓΚΑΤΤ και του ΠΟΕ, καταστρέφει μάζες φτωχών και μικρομεσαίων αγροτών με στόχο να δημιουργηθούν μεγάλα καπιταλιστικά νοικοκυριά, τσιφλικάδες. Έτσι, καταργούνται οι επιδοτήσεις στα αγροτικά προϊόντα, επιβάλλονται πρόστιμα συνυπευθυνότητας, αν η αγροτική παραγωγή υπερβεί αυτήν που προσδιορίζει η ΕΕ, αυξάνεται από τις πολυεθνικές το κόστος των καλλιεργητικών μέσων, οδηγώντας τους φτωχούς αγρότες σε απόγνωση. Και αντί της ενίσχυσης της αγροτικής παραγωγής, δίνονται επιδοτήσεις - ψίχουλα για αλλαγή των καλλιεργειών, με αμφίβολο αποτέλεσμα. Οι συνέπειες από την εφαρμογή αυτής της πολιτικής και στην Ελλάδα δίνονται και από στοιχεία της ίδιας της ΕΕ. Να λοιπόν ορισμένα στοιχεία για το τι "στοίχισε" μέχρι σήμερα το Μάαστριχ στους εργαζόμενους και... έπεται και συνέχεια...

1ο) Η διεύρυνση του χάσματος αποτυπώνεται σε πρόσφατα στοιχεία της Eurostat, σύμφωνα με τα οποία το 10% των πλουσιότερων στις χώρες - μέλη της ΕΕ κατέχει το 24% του συνολικού πλούτου, ενώ το 10% των φτωχότερων κατέχει μόλις το 2,6%. Η κατανομή του πλούτου, που αποτυπώνει και τις μεγάλες κοινωνικές ανισότητες, διαφέρει βέβαια από χώρα σε χώρα, χωρίς να αλλάζει την ταξική ουσία της πολιτικής που εφαρμόζεται. Η πιο άνιση κατανομή παρουσιάζεται στην Πορτογαλία, όπου το εισόδημα του 20% των πλουσιότερων είναι 7,1% φορές μεγαλύτερο απ΄ το εισόδημα του 20% των φτωχότερων, ενώ στην αμέσως προηγούμενη θέση βρίσκεται η Ελλάδα, όπου το εισόδημα των πλουσιότερων είναι 6,6 φορές μεγαλύτερο απ΄ αυτό των φτωχότερων.

2ο) Όταν το 1980 μπήκε η Ελλάδα στην ΕΟΚ, οι θιασώτες της ένταξης διατυμπάνιζαν τις μεγάλες ευκαιρίες που ανοίγονται για την πορεία της ελληνικής οικονομίας στα πλαίσια της "κοινής αγοράς" των 300 εκατομμυρίων. Η πορεία του εμπορικού ισοζυγίου ανάμεσα στην Ελλάδα και τις άλλες κοινοτικές χώρες δείχνει το πραγματικό μέγεθος των συνεπειών. Στη δεκαετία 1987 - 1997, το εμπορικό έλλειμμα μεταξύ της Ελλάδας και των χωρών - μελών της ΕΕ αυξήθηκε κατά 158%! Μάλιστα, από τη σύγκριση των καθαρών εισπράξεων που είχε η Ελλάδα από τα κοινοτικά ταμεία με το εμπορικό έλλειμμα, προκύπτει ζημιά σε βάρος της χώρας μας, ύψους 1.105 εκατομμυρίων δολαρίων! Βεβαίως αν τη ζημιά την πλήρωναν οι βιομήχανοι ποσώς που θα μας ένοιαζε. Δεν την πλήρωσαν όμως οι βιομήχανοι και οι άλλοι επιχειρηματίες, τα κέρδη των οποίων αυξάνονται συνεχώς όλα αυτά τα χρόνια, αλλά οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί και μικρομεσαίοι αγρότες και τα μεσαία στρώματα της πόλης, το εισόδημα των οποίων συρρικνώνεται συνεχώς. Μόνο οι εργατοϋπάλληλοι έχουν χάσει από 17% - 20% της αγοραστικής τους δυνατότητας στα χρόνια 1992 - 1995, ενώ το μεροκάματο - για όσους το έχουν - βρίσκεται σήμερα στα επίπεδα του 1982! Αυτό και σαν απάντηση σε όσους βλακωδώς υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα ευεργετήθηκε από τη συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω των "πακέτων Ντελόρ". Χωρίς να υπολογίζεται ότι τα κονδύλια των πακέτων διατίθενται προς όφελος του επιχειρηματικού κόσμου (αυτοί ωφελούνται από τη διάθεσή τους και τα έργα που γίνονται μ΄ αυτά και με συγχρηματοδότηση από το κράτος, δηλαδή με τα χρήματα των εργαζομένων), ενώ συμβάλλουν και στην εξαγορά συνειδήσεων.

3ο) Όσον αφορά την ανεργία, να θυμίσουμε ότι το διάστημα 1991 - 1998 έχει τριπλασιαστεί στη χώρα μας, σύμφωνα με τα ελλιπή και αναξιόπιστα στοιχεία της κυβέρνησης. Αυτή τη στιγμή μάλιστα υπολογίζεται, σύμφωνα με τους μετριοπαθέστερους υπολογισμούς, ότι ξεπερνά το 13%, ενώ με το συνυπολογισμό της υποαπασχόλησης φθάνει το 25%! Αυτή η φριχτή πραγματικότητα διαμορφώνεται και στις υπόλοιπες χώρες - μέλη της ΕΕ. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην ίδια τη Γερμανία η ανεργία έφτασε, αν δεν ξεπέρασε, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, αυτήν της περιόδου της οικονομικής κρίσης 1929 - 1933, δηλαδή πάνω από 5 εκατομμύρια, ή το 13% περίπου, ποσοστό ρεκόρ για τα μεταπολεμικά δεδομένα. Στην Ισπανία επίσης ξεπερνά το 23%, ενώ ανοδική τάση εμφανίζει και στην Πορτογαλία και στη Γαλλία και σ΄ όλες τις χώρες, ανεξάρτητα από ρυθμούς αύξησης. Άλλωστε, πρόσφατοι είναι οι αγώνες των Γάλλων ανέργων, τόσο για τη μεγάλη τους διάρκεια, όσο και την ένταση που πήραν...

Kι ενώ αυτά συμβαίνουν αυτά τα μετά Μάαστριχ χρόνια οι ηγέτες της ΕΕ υπέγραψαν στο Άμστερνταμ μια νέα χειρότερη ακόμα Συνθήκη, που συμπληρώνει την προηγούμενη. Μπορεί η Συνθήκη του Άμστερνταμ να μην απηχεί το σύνολο των επιδιώξεων και των στόχων των κυρίαρχων οικονομικών και πολιτικών δυνάμεων, ωστόσο θεωρείται σαν το πρώτο αποφασιστικό βήμα διακρατικής συμφωνίας προς την κατεύθυνση εδραίωσης κοινής πολιτικής στο σύνολό της, με δεδομένη την απόφαση της Συνθήκης του Μάαστριχ για μια πολιτικά ενιαία Ευρωπαϊκή Ένωση, ανεξάρτητα από το αν αυτό είναι ή όχι εφικτό.

Με το "Σύμφωνο Σταθερότητας", που αποτελεί βασικό συστατικό στοιχείο στην πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι "δεκαπέντε" αφ΄ ενός θέλουν να σιγουρέψουν τα κεκτημένα τους από τη μέχρι τώρα πορεία της ΟΝΕ και αφ΄ ετέρου να διασφαλίσουν την απρόσκοπτη συνέχεια της ίδιας πολιτικής στο διηνεκές. Με το γερμανικής έμπνευσης "Σύμφωνο Σταθερότητας" προσδιορίζεται ότι οι χώρες - μέλη, που παίρνουν μέρος στο επόμενο στάδιο της ΟΝΕ, θα ακολουθούν με ευλάβεια τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Τράπεζας (όσον αφορά στη νομισματοπιστωτική πολιτική) και του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών (όσον αφορά στα θέματα δημοσιονομικής πολιτικής). Αυτό επίσης με τη σειρά του σημαίνει ότι θα συνεχίσει να ακολουθείται με μεγαλύτερη ένταση η ίδια αντεργατική πολιτική που εφαρμόζεται σήμερα. Οι περιβόητες αναδιαρθρώσεις θα συνεχιστούν με μεγαλύτερη ένταση. Πράγμα που σηματοδοτεί το γεγονός ότι θα σφαγιάζονται αναλόγως τα εισοδήματα των εργαζομένων, θα συνεχίζεται το ξεπούλημα τομέων του δημοσίου, είτε παραγωγικών είτε κοινωνικών, γεγονός που θα αυξάνει τα οικονομικά βάρη των εργαζομένων και θα διευρύνει τη φτώχεια. Ένα σημαντικό σημείο της Συνθήκης του Άμστερνταμ είναι η διεύρυνση της ΕΕ με την ένταξη σ΄ αυτή των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Με τη διεύρυνση συνδέονται δύο σημαντικά ζητήματα, οι αλλαγές στον τρόπο λήψης των αποφάσεων στα κοινοτικά όργανα και οι αλλαγές στο σύστημα των κοινοτικών πόρων, όπως ορίζονται στην "Ατζέντα 2000". Και βεβαίως, σε ότι αφορά τον τρόπο λήψης των αποφάσεων ουσιαστικά γίνεται προσπάθεια μέσω των διαδικασιών να ενισχύονται τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη, ο ισχυρός πυρήνας που ηγείται στην ΕΕ και την ΟΝΕ. Η διεύρυνση, ούτως ή άλλως, κρίνεται σαν διεύρυνση των γερμανικών συμφερόντων και της γερμανικής ισχύος, αφού η περιοχή της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης θεωρείται γερμανική ενδοχώρα.

Mε την "Ατζέντα 2000", που ήδη βρίσκεται στο στάδιο της τελικής διαμόρφωσης, επέρχονται σημαντικές αλλαγές στη συγκέντρωση και τη διανομή των κοινοτικών πόρων. Η Γερμανία, επικεφαλής μιας μεγάλης ομάδας κρατών - μελών, ζητά να μειωθεί η συμμετοχή της στα βάρη του Κοινοτικού Προϋπολογισμού. Αυτομάτως, λοιπόν, μειώνονται κατά πολύ οι διαθέσιμοι πόροι. Μικρότερη, επομένως, η "πίτα" του Κοινοτικού Προϋπολογισμού και περισσότεροι οι δικαιούχοι (αφού μετά τη διεύρυνση οι χώρες - μέλη θα αυξηθούν από 15 σε 25), πράγμα που σημαίνει ότι θα έχουμε πολύ μικρότερα κομμάτια. Για την Ελλάδα αυτό θα έχει οδυνηρές συνέπειες, μια και θα μειωθεί κατά πολύ το μερίδιό της από το περίφημο "πακέτο Σαντέρ", ενώ μόνο στον τομέα των αγροτικών επιδοτήσεων θα υπάρξει ζημιά περίπου ενός τρισεκατομμυρίου δραχμών για το διάστημα 2000 - 2006. Βεβαίως αυτή είναι η μια πλευρά του ζητήματος, που ενδεχομένως να δυσκολεύει την προπαγανδιστική προσπάθεια των θιασωτών της ΕΕ να πείσουν για τη μεγαλύτερη ωφελιμότητα των χρηματοδοτήσεων, αφού θα μειωθούν. Αυτό θα οδηγεί στη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, αφού θα μειωθούν οι χρηματοδοτήσεις με συνέπεια την ακόμη μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και των φτωχών και μικρομεσαίων αγροτών. Το κύριο και πιο ουσιαστικό είναι ότι το μονοπωλιακό κεφάλαιο θα εκμεταλλεύεται και τους εργαζόμενους των νέων χωρών - μελών. Ταυτόχρονα θα ενταθεί συνολικά η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων από το γεγονός ότι με την ελευθερία διακίνησης κεφαλαίων, και λόγω φτηνού εργατικού δυναμικού, τα μονοπώλια επενδύουν εκεί που αποκομίζουν μεγαλύτερα κέρδη, ή υπάρχουν στρατηγικοί τομείς της οικονομίας προς εκμετάλλευση (πρώτες ύλες, ενέργεια κτλ.). Όλα αυτά σημαίνουν ότι οι ελπίδες που σπέρνουν οι ηγέτες της ΕΕ για επενδύσεις και αντιμετώπιση της ανεργίας είναι απάτη. Αυτό που θα συμβεί είναι το εντελώς αντίθετο. Η ανεργία στα κράτη - μέλη θα μεγαλώνει, θα αντιμετωπίζεται με το μοίρασμα των θέσεων εργασίας και τη μερική απασχόληση, θα περικόπτονται ολοένα και περισσότερα δικαιώματα των εργαζομένων, θα εξαπλώνεται η φτώχεια σε μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού. Στην αγροτική οικονομία επίσης, λόγω διεθνούς ανταγωνισμού, αλλά και λόγω στήριξης της βιομηχανίας τροφίμων σε βάρος των καλλιεργειών, θα ενταθεί η μείωση της ποσόστωσης στην παραγωγή προϊόντων, θα ενταθούν τα πρόστιμα συνυπευθυνότητας, θα κοπούν οι επιδοτήσεις στις τιμές, στις εξαγωγές και θα αναγκάσουν τους φτωχούς αγρότες να εγκαταλείψουν τη γη τους, αυξάνοντας τη στρατιά των ανέργων...

Στη Συνθήκη του Άμστερνταμ ενσωματώθηκε η Συμφωνία Σένγκεν, δίνοντας το δικό της μαύρο χρώμα στα πολιτικά χαρακτηριστικά της ΕΕ. Η δημιουργία ενός τεράστιου μηχανισμού παρακολούθησης, καταγραφής, φακελώματος των πολιτών που ζουν στις χώρες - μέλη της Ένωσης θα δώσει την "πρώτη ύλη" στους μηχανισμούς της "δικτατορίας" των τραπεζιτών και των πολυεθνικών για τη χειραγώγηση ή την καταστολή κάθε αντίθετης φωνής. Ένας φάκελος που θα περιέχει όλα τα στοιχεία, από τα στοιχεία ταυτότητας, τις ιδεολογικο-πολιτικές πεποιθήσεις, τη συνδικαλιστική και κοινωνική δραστηριότητα, μέχρι την κατάσταση της υγείας και τις ερωτικές προτιμήσεις του καθενός (κυρίως των επικίνδυνων για την κοινοτική "τάξη πραγμάτων") θα βρίσκεται ανά πάσα στιγμή στα χέρια της οποιασδήποτε αστυνομικής αρχής για... τα περαιτέρω. Ο ίδιος φάκελος μπορεί να βρεθεί ακόμη και στα χέρια μιας οποιασδήποτε πολυεθνικής, αφού η Συμφωνία Σένγκεν ορίζει ότι μπορούν και αυτές να έχουν πρόσβαση σ΄ αυτό το εφιαλτικό ηλεκτρονικό αρχείο.

Τέλος, ένα ακόμα χαρακτηριστικό στοιχείο της Συνθήκης του Άμστερνταμ είναι η πρώτη απόπειρα για τη διαμόρφωση Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Άμυνας (ΚΕΠΠΑ). Προς το παρόν βέβαια δε διαφαίνεται προοπτική αυτού του εγχειρήματος, εξαιτίας των διαφορετικών (πολλές φορές αντιτιθέμενων) συμφερόντων μεταξύ των ισχυρών κρατών - μελών, αλλά και της δυσφορίας που εκδηλώνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες για ευνόητους λόγους. Όμως δεν είναι μακρινή η προοπτική μιας "κοινής" εξωτερικής πολιτικής που θα στηρίζεται στις κυρίαρχες γεωπολιτικές στρατηγικές επιλογές του γερμανο-γαλλικού άξονα, οι οποίες θα αποκτήσουν και στρατιωτική υποστήριξη με την ενσωμάτωση της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην περίπτωση αυτή χώρες όπως η Ελλάδα υποχρεώνονται να συμμετέχουν (ή τουλάχιστον να μην έχουν το δικαίωμα να εμποδίσουν) στην υλοποίηση μιας πολιτικής που μπορεί να στρέφεται κατά των εθνικών κυριαρχικών τους δικαιωμάτων και συμφερόντων. Πήραμε, εξάλλου, μια γεύση από τον τρόπο που αντιμετώπισαν το "βέτο" της ελληνικής κυβέρνησης για τη χρηματοδότηση της Τουρκίας.

Η Συνθήκη του Άμστερνταμ, λοιπόν, επιχειρεί να προσφέρει μια πολιτική θωράκιση στο οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μια θωράκιση κυρίως απέναντι στον "εσωτερικό εχθρό", τους λαούς, τους εργαζόμενους της Ευρώπης σε συμμαχία με τους φτωχούς και μικρομεσαίους αγρότες και με τη νεολαία ενάντια στο κεφάλαιο, την καπιταλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση και τα τσιράκια της για μια σοσιαλιστική διέξοδο του καπιταλισμού με την κατάληψη της εξουσίας από το προλεταριάτο και την πάλη για Ενωμένες Σοσιαλιστικές Σοβιετικές Πολιτείες στην Ευρώπη.

Για να μπορέσει να γίνει αυτό όλα τα ρυάκια και οι χείμαρροι της κοινωνικής αντίστασης πρέπει να ενωθούν στην Ευρώπη και σ΄ όλο τον κόσμο. Απέναντι στα σχέδια των καπιταλιστών να φτιάξουμε μια διεθνή επαναστατική οργάνωση, το επιθετικό Παγκόσμιο Κόμμα της νέας Επανάστασης που έρχεται. Αυτό το στόχο έχει και η Διεθνής Συνδιάσκεψη της Ταξικής Αριστεράς η οποία θα γίνει στις αρχές Μαρτίου στην Αθήνα, όπου αγωνιστές από διάφορες χώρες του κόσμου θα συναντηθούν για να πάρουν αποφάσεις για κοινή επαναστατική δράση. Έτσι κι αλλιώς το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός. Είναι η Επανάσταση και ο Κομμουνισμός...