|
"Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ" Ιδεολογικά |
||
|
Αρχείο
|
ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΛΟΣ ΑΝΤΖΕΛΕΣ "Αύριο θα΄ σαι άστεγος Απόψε είναι η έκρηξη...". Από το βιβλίο ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ Εκδ. ΛΕΩΝ σελ. 243-246 ΒΗΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Σωστά το λέει το παραπάνω τραγούδι. Η έκρηξη, η επαναστατική εξέγερση, δεν αφορά μόνο τα μαρτυρικά θύματα του ρατσισμού των λευκών, αλλά όλους τους σημερινούς και αυριανούς άστεγους, όλους τους έγχρωμους και λευκούς "μαύρους" της ταξικής σκλαβιάς. Στη λάβα, που απλώθηκε στο Λος Αντζελες και τις άλλες αμερικάνικες πόλεις, δεν συμμετείχαν μόνο οι μαύροι, αλλά και οι ισπανόφωνοι και πολλοί λευκοί άνεργοι. Ακόμα και τα φερέφωνα της λευκής άρχουσας τάξης, σε περιοδικά σαν το ΝΙΟΥΣΓΟΥΙΚ, το αναγνώρισαν: οι ταραχές δεν ήταν φυλετικές αλλά ΤΑΞΙΚΕΣ... Να λοιπόν που τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα και αρχίζουν να λικνίζουν τα κορμιά τους ξανά στους ρυθμούς των επιθυμιών, των ονείρων, της άρνησης σε ότι καταστρέφει το μυαλό και το σώμα τους. Οι σύγχρονοι ποιητές των δρόμων ανασαίνουν και απαγγέλουν τους στίχους της ζωής πίσω από το αυτί του γερασμένου αμερικάνικου ονείρου, του γερασμένου και σαπισμένου καπιταλισμού, προκαλώντας ρίγη τρόμου και ανασφάλειας στα καλοζωισμένα και υποχόνδρια τέρατα της αμερικάνικης και παγκόσμιας καπιταλιστικής οικογένειας. Οταν το θέαμα δεν είναι αρκετό στο να αποχαυνώνει τον κόσμο, όταν οι διαφημίσεις και οι ταμπάλες από νέον δεν είναι ικανές να σβήσουν την πείνα και το κρύο, τότε επεμβαίνει ο στρατός, δημοκρατικός, δικτατορικός, (δώστε όποια ονομασία σας αρρέσει) πάντα βίαιος και κτηνώδης, στην υπηρεσία της άρχουσας τάξης, έτοιμος να σφάξει και να αφανίσει εχθρούς και φίλους, αρκεί να μην διαταραχθούν οι αρχές και τα αποτελέσματα της κυριαρχίας και της εκμετάλλευσης. Για όσους δεν το κατάλαβαν, στο Λος Αντζελες έγινε ένας πόλεμος, μια εξέγερση, ενάντια στη φτώχεια. Ενας πόλεμος, που δεν υστέρησε σε τίποτα απ΄ αυτόν του Κόλπου, στο μέγεθος της βίας των κρατούντων, μια Επανάσταση που τίποτα δεν είχε να ζηλέψει από τη μεγαλειώδη εξέγερση της Τιεν Αν Μεν, στην αναζήτηση των βασικών δικαιωμάτων στην τροφή, στην ελευθερία της σκέψης, στο τέλειωμα του σύποντος καπιταλισμού. Στο Λος Αντζελες έγινε ένας πόλεμος ιδιόρυθμος ίσως, - ίσως απολίτικος με τη συνήθη άννοια της λέξης, ένας αγώνας ακαθοδήγητος - που η απουσία του κόμματος της εργατικής τάξης τον καθιστούσε χωρίς άμεση προς το παρόν προοπτική. Εγινε όμως κάτι, που έκανε όλους τους λακέδες που μακάρια χαιρέτιζαν την αρχή της "νέας τάξης' πραγμάτων και το "τέλος της ιστορίας", να συνειδητοποιήσουν ότι το τέλος των κοινωνικών αγώνων δεν πρόκειται να τους προκύψει παρά τότε μόνο που η εργατική τάξη θα οικοδομήσει τον Παγκόσμιο Σοσιαλισμό και θα δημιουργήσει την Αταξική Κοινωνία των Ανθρώπων. Ας αφήσουμε τους αφελείς να πιστεύουν ότι η αιτία - και όχι η αφορμή - της έκρηξης, ήταν η αθώωση των βασανιστών από το λευκό ρατσιστικό δικαστήριο, ή ότι οι φυλετικές διακρίσεις ήταν ο αποκλειστικός παράγοντας έκρηξης των όσων έγιναν. Αυτοί που δεν έχουν να φάνε, διεκδίκησαν αυτά που τους ανήκουν. Με όλη την αγριότητα και τη μανία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αδιαφόρησαν για τα ένοπλα ανθρωποειδή που τους σημάδευαν σε κάθε βήμα τους και έστειλαν ένα υπέροχο μήνυμα - δώρο στο άγαλμα της ελευθερίας, καίγοντας τους φοινικοστρωμένους δρόμους του Μπέβερλυ Χιλλς και αδειάζοντας τις απαστράπτουσες βιτρίνες από αυτά που προορίζονται μόνο για λίγους και εκλεκτούς. Καμμιά εκμετάλλευση όσο καλοστημένη και αν είναι, δεν είναι αιώνια. Ας αφήσουμε τους αφελείς να πιστεύουν ότι τα γεγονότα ήταν αποκλειστικά η έκφραση της αντίδρασης των μαύρων για όσα καθημερινά υφίστανται. Μαύροι, άσπροι, κόκκινοι, Μεξικάνοι, Πορτορικάνοι, οι απόκληροι των μεγαλουπόλεων, έκαναν σαφές ότι φτηνά τεχνάσματα ηλεκτρονικόμορφων πολέμων στην υπηρεσία της ελευθερίας "τους" δεν μπορούν να κρύψουν την αθλιότητα του καπιταλισμού, της κοινωνίας των 2/3, των φαντασμαγορικών χολλυγουντιανών θεαμάτων, των επιβλητικών ουρανοξυστών, που εναγώνια προσπαθούν να κρύψουν τη δυσωδία και την αποξένωση των γκέτο, την εξαθλίωση που προκαλεί ο καπιταλισμός στην ίδια την Μητρόπολή τους. Οι απόκληροι καίνε τις επίγειες κολάσεις τους και είμαι μαζί τους. Αρνούνται την σχιζοφρένεια της Μητρόπολης και γκρεμίζουν τους τοίχους της φυλακής, σπάζοντας τους τελευταίους δεσμούς με αυτό που τους περιορίζει και τους κάνει πρωταγωνιστές του θεάτρου του παραλόγου μιας καθημερινής τραγωδίας. Ανθρωποι που, από την πρώτη ώρα της γέννησής τους, αντιμετωπίζουν τη βία, που για να επιβιώσουν πουλούν κρακ στις βρωμογειτονιές, που στα 15 χρόνια τους κάνουν τους νταβατζήδες και τις πόρνες, έχοντας σαν σύντροφο της ζωής τους το ψυχρό άγγιγμα του στιλέτου, μακριά από κάθε χαρά της ζωής, αποκλεισμένοι ακόμα και από τη δυνατότητα να διαβάζουν, δεν μπορούν να εκφράσουν την άρνηση ή τα όνειρά τους διαφορετικά. Καταστρέφουν αυτό που καταστρέφει τη ζωή τους, εκφράζουν τα όνειρα και τις αγωνίες τους μέσα από τη μουσική τους, την ομιλία τους, το ντύσιμό τους, τον τρόπο που περπατούν στους δρόμους. Μαζί τους και οι εργάτες, μαύροι και λευκοί, που νοιώθουν καθημερινά στο πετσί τους την πιο άγρια εκμετάλλευση, εξεγύρονται μαζί μ΄ αυτούς που είναι άνεργοι, χωρίς καμμιά προοπτική. Το αν εκφράζει τα όνειρα, τις πρακτικές και την πρόταση που εμείς έχουμε διαμορφώσει μέσα από την ιδεολογία μας για την άλλη κοινωνία, αυτό είναι το λιγότερο που αυτή τη στιγμή με απασχολεί. Είμαι μαζί τους, γιατί οι εξεγερμένοι του Λος Αντζελες έδειξαν τις πραγματικές συνθήκες του κόσμου της "νέας τάξης πραγμάτων", αποδεικνύοντας ότι δεν είναι παρά μια νέα αταξία στον καπιταλισμό που πεθαίνει. Το Λος Αντζελες έδειξε το νέο τρόπο που τα ζητήματα ουσίας ξαναμπαίνουν στο προσκήνιο (οικονομική ανισότητα, κοινωνικός ρατσισμός, χωροταξία της αθλιότητας, βία και αποξένωση, εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, επανάσταση). Εδωσε μια νέα πνοή στην πίστη των καταπιεσμένων ότι οι ονειρώξεις των καπιταλιστών δεν αποτελούν τον δεκάλογο της πίστης και της τυφλής υποταγής. Οι ίδιες εκρηκτικές καταστάσεις που συγκλόνισαν το Λος Αντζελες ταράζουν καθημερινά το ευρωπαϊκό στερέωμα δείχνοντας ότι η εκμετάλλευση και η άρνησή της δεν έχουν σύνορα. Από την Ισπανία έως την Ελλάδα, από την Ιταλία έως τις σκανδιναβικές χώρες, οι κολασμένοι διεκδικούν και απαιτούν την καταστροφή των τοίχων. Σε ολόκληρη την Ευρώπη, καταστολή και κοινωνικές ανισότητες, μαζί με τη νεκρανάσταση του φασισμού (που δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο καίγοντας σπίτια προσφύγων, βιάζοντας και ξυλοκοπώντας ότι δεν συμβαδίζει με τα άρεια στάνταρντς του), κινητοποιεί όλους αυτούς που βιώνουν την προσπάθεια για την καπιταλιστική ολοκλήρωση και το νέο Οργουελιανό κράτος. Η αμερικάνικη και ευρωπαϊκή πραγματικότητα δεν θα μπορούσε παρά να έχει τον αντικατοπτρισμό της και στην βαλκάνια Ελλάδα. Το ρόλο των μαύρων, καλούνται να τον παίξουν οι μη ανήκοντες στην Αρεια Ελληνική Φυλή (Πομάκοι, γύφτοι κλπ.). Οι εξαθλιωμένοι που ζουν από την "ελεημοσύνη" της "κοινωνικής" πρόνοιας και της εκκλησίας, μου θυμίζουν τις ουρές στο Λαύριο και τη Σύρο για μερικές κονσέρβες κρέας. Οι άνεργοι της Αμερικής και της Ευρώπης, είναι οι χιλιάδες αποκλεισμένοι του τραίνου του "εκσυγχρονισμού". Το αμερικάνικο Ντητρόϊτ είναι η ελληνική Κοζάνη, το Μαντούδι. Οι Αλβανοί της ελληνικής κοινωνίας, είναι οι Μεξικάνοι και οι Αλγερίνοι της αμερικάνικης ή ευρωπαϊκής ηπείρου. Εξαθλιωμένοι και διωγμένοι από μια χώρα που δεν τους προσφέρει παρά τη μιζέρια και τη φτώχεια, αναζητούν την ευτυχία του "πολιτισμένου" κόσμου στα σκοτεινά δρομάκια μιας πόλης που τους αρνείται τα πάντα και που η μόνη προσφορά της είναι το κυνηγητό και η θηριωδία του στρατού και των μπάτσων. Και τέλος ο πόλεμος. Το χρυσό χάπι που προσδοκά να επουλώσει όλες τις πληγές, να αμβλύνει όλες τις αντιθέσεις! Το τελευταίο όπλο στα χέρια της άρχουσας τάξης. Το μεγαλύτερο όπλο στην υπηρεσία της βαρβαρότητας. Στο Μπρίξτον, στη Μασσαλία, στη Νίκαια, στο Βερολίνο, στην Αθήνα, στο Βελιγράδι, στα "Σκόπια", στην Αγκυρα, οι κοινωνικές αρνήσεις, οι αντιστάσεις και οι αγωνίες υποσκάπτουν τον πολιτικό, κατασταλτικό μηχανισμό των αφεντικών. Το να γίνει η εξέγερση του Λος Αντζελες, η αρχή του τέλους του σάπιου κοινωνικού συστήματος που μας καταπιέζει, είναι ένα ΣΤΟΙΧΗΜΑ που αφορά όλους μας. ΘΑ ΤΟ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ... ΖΑΚΥΝΘΟΣ, Κυριακή 10 του Μάη, 1992
|
Τελευταία ενημέρωση 02 Ιουλίου, 2002 Ποιος είναι ο Παναγιώτης Βήχος;
για να ενημερώνεστε σε κάθε νέα ανανέωση
|
