|
"Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ" Ιδεολογικά |
||
|
Αρχείο
|
O MAHΣ ΤΟΥ ΄68 ΠΡΟΜΗΝΥΜΑ ΓΙ΄ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ Γράφτηκε στις 30 Μαρτίου 1999 για την εφημερίδα ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΗΣ ΕΡΓΑΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΗΧΟΣΣτο τέλος του 20ου αιώνα, ενώ όλες οι υλικές, τεχνολογικές και επιστημονικές προϋποθέσεις για ένα γιγάντιο άλμα απ΄ το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας υπάρχουν, τρομεροί κίνδυνοι απειλούν την ανθρωπότητα. Οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, με τη συμβολή της ΕΕ - μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και μικροσκοπικοί νάνοι, επιχειρούν να πισωγυρίσουν την ανθρωπότητα στη βαρβαρότητα και στο χάος. Την περιοχή μας, τα Βαλκάνια, οι "Μεγάλοι Προστάτες", οι αμερικανοί, παρέα με τους γερμανούς, τους εγγλέζους, τους Γάλλους και τους Ιταλούς, με τη συμβολή και της ελληνικής κυβέρνησης, απειλούν να την μετατρέψουν σε ένα απέραντο σφαγείο. Ο ιμπεριαλισμός εκμεταλλευόμενος την οικτρή χρεωκοπία και κατάρρευση του σταλινισμού επιχειρεί με τον πόλεμο και τους βομβαρδισμούς να επιβάλει στην πρώην Γιουγκοσλαβία, τη "Νέα Τάξη Πραγμάτων". Μπροστά σ΄ αυτά τα τραγικά γεγονότα που έχουν συγκλονίσει τον κόσμο, καλούμαστε να κάνουμε μια μικρή αναφορά στο Μάη του ΄68 που και σήμερα ζητάει να πάρουν εκδίκηση τα όνειρά του. Είμαστε σίγουροι ότι τις ημέρες αυτές - όπως κάθε χρόνο συμβαίνει - μέσα από τον πολτό των διαφόρων αφιερωμάτων θα ξαναδούμε να εμφανίζονται μοτίβα χρησιμοποιημένα από παλιά και άλλα καινοφανή, σύμφωνα με τις τωρινές ιδεολογικές ανάγκες των κρατούντων. κοινός παρονομαστής: η προσπάθεια ν΄ αποδειχθεί ότι ο Μάης - όπως και κάθε επαναστατικό εγχείρημα - στερούνταν κάθε δυνατότητας να αλλάξει τον κόσμο. "Μάης 1968", έγραψε πέρυσι στις 10 του Μάη ο "Ριζοσπάστης" και "τριάντα χρόνια μετά, τα αφιερώματα στα ΜΜΕ προσπαθούν να δώσουν τα γεγονότα, την τότε πραγματικότητα, την ερμηνεία της, αποστασιοποιημένη από τις τότε πραγματικές συνθήκες, αλλά όχι άσχετα με τις σύγχρονες συνθήκες". Είναι γνωστό ότι τόσο από τα δεξιά όσο κι από τα "αριστερά" επιχειρούν να μας πείσουν ότι ο Μάης του ΄68 στερούνταν επαναστατικού χαρακτήρα γιατί ήταν - λένε - η συνάντηση δυο μη επαναστατικών κινημάτων, ενός μικροαστικού ρεύματος φοιτητών και διανοουμένων χαμένων μέσα στις φαντασιώσεις τους και τις ουτοπίες, κι ενός εργατικού κινήματος που ήθελε μόνο παροχές και βελτιώσεις μέσα στο υπάρχον σύστημα. Η "αριστερή" άποψη, λοιπόν, αυτή που πρεσβεύει το ΚΚΕ είναι η παρακάτω, σύμφωνα με το δημοσίευμα του "Ριζοσπάστη" στις 10 του Μάη: "Τα γεγονότα ξεκινούν τυχαία από το Πανεπιστήμιο με επικεφαλής "ηγέτες" αναρχικούς και τροτσκιστές... χωρίς σχέδιο, χωρίς οργάνωση, χωρίς στόχους, που να δικαιολογούν την εξέλιξή τους". Θέλοντας να δικαιολογήσουν τ΄ αδικαιολόγητα - τη στάση της γραφειοκρατίας του ΚΚ Γαλλίας, της CGT και του Κρεμλίνου - αν και έχουν περάσει 31 ολόκληρα χρόνια, αρνούνται ακόμα και σήμερα οι σταλινικοί του Περισσού, να δεχθούν την κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική σημασία που σηματοδοτούσε, προσκόμιζε η επαναστατική εξέγερση του Μάη του ΄68 και ισχυρίζονται ότι όλα ήταν φαντασιώσεις του μικροαστικού και διανοουμενισμού, που δεν είχαν σχέση με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Για τους σταλινικούς, τότε και σήμερα, γι΄ αυτούς που υπηρετούν τον εργατισμό και τον οικονομισμό, οι εργάτες είναι ανίκανοι για να επιδιώξουν το Αδύνατο και να φέρουν τη Φαντασία στην εξουσία. Η άλλη άποψη είναι αυτών που θεωρούν ότι έτσι κι αλλιώς η εργατική τάξη έπαψε, αν όχι να υπάρχει, τουλάχιστον να είναι εν δυνάμει επαναστατική τάξη κι άρα η στάση της το Μάη δεν μπορούσε να ξεπεράσει τη διεκδίκηση κάποιων μεταρρυθμίσεων στα πλαίσια του συστήματος. Βέβαια τόσο οι πρώτοι, όσο και οι δεύτεροι είναι ανίκανοι να καταλάβουν πώς το προλεταριάτο είναι εκείνη η επαναστατική δύναμη άρνησης που καταλύει όλα τα όρια, μαζί και τον εαυτό της, στη μετάβαση στην πανανθρώπινη κομμουνιστική κι ανεξουσίαστη κοινωνία. Ο επαναστατικός χαρακτήρας του Μάη του ΄68 δεν εκδηλώθηκε μόνο στην πρωτοφανή κλίμακα της κινητοποίησης, στους δηλωμένους ανατρεπτικούς στόχους, στον πανικό της εξουσίας. Αποκαλύπτεται, αν δει κανείς τα γεγονότα της Γαλλίας στην αλληλοσύνδεσή τους με τις διεθνείς εξελίξεις, τη δυναμική τους, τις βαθύτερες κινητήριες δυνάμεις στα ίδια τα υλικά θεμέλια του καπιταλισμού. Ο Γαλλικός Μάης τελικά δεν ήταν μεμονωμένο τυχαίο γεγονός, όπως ισχυρίζονται αστοί και "αριστεροί" αναλυτές, αλλά κορυφαία στιγμή μιας διεθνούς πλημμυρίδας πρωτοφανών αγώνων επαναστατικών διαστάσεων, που απλώθηκε από την Σαϊγκόν, της επίθεσης του Τετ ως το Παρίσι των οδοφραγμάτων κι ως το Τόκιο των Ζεγκαγκούρεν. Θυμηθείτε την Ανοιξη της Πράγας και την τραγική Πλατεία των 3 πολιτισμών στην Πόλη του Μεξικού ως τα βιομηχανικά κέντρα της Ιταλίας και τα γκέτο της Αμερικής. Αν στο χώρο η πλημμυρίδα αγκάλιασε όλο τον πλανήτη, στο χρόνο απλώθηκε σ΄ όλη την περίοδο 1968 - 1974. Οι αγώνες αυτοί βέβαια δεν ήταν τυχαίοι, ούτε υποκινήθηκαν από λίγους φοιτητές και δημεγέρτες, όπως λέει κάθε ιδεαλιστική αντίληψη της Ιστορίας, αλλά ξεπήδησε μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, μέσα από τις αντιφάσεις που είχαν διαβρώσει τα θεμέλια του μεταπολεμικού καπιταλισμού. Τα τριάντα χρόνια της μεταπολεμικής καπιταλιστικής επέκτασης, που στηρίχτηκε στις συμφωνίες του Μπρέτον Γούντς του 1944, κατέληξαν σε μία χωρίς προηγούμενο κρίση υπερπαραγωγής κεφαλαίου. Η παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου ως ιστορική διαδικασία βρισκόταν ήδη στο τέλος της δεύτερης φάσης της, κι όταν τελειώνει κάθε κύκλος στη σπείρα της παγκοσμιοποίησης, τότε αναδύεται και πιο επαναστατική η ανάγκη να ξεπεραστεί το χάσμα ανάμεσα στον Πολιτισμό και της ζωή της Ανθρωπότητας. Τελειώνοντας το μικρό αυτό σημείωμα για το Μάη του ΄68 ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα: σήμερα, λοιπόν, που εξαντλήθηκε και ο τρίτος κύκλος της παγκοσμιοποίησης, ποιό το μέλλον της Ανθρωπότητας; Δεν είναι τυχαίο ότι μαζί με το πρώτο κύμα εξεγέρσεων και μαζικών αντιστάσεων ενάντια στις συνέπειες της χρηματιστηριακής παγκοσμιοποίησης, από τους Ζαπατίστας ως το γαλλικό Δεκέμβρη 1995 επανέρχεται στο λόγο της εξέγερσης αυτό που οι φιλισταίοι κάθε είδους ονομάζουν Φαντασία, Ουτοπία, ποίηση. Στο τέλος του 20ου αιώνα μπαίνουμε σε μια νέα φάση κοινωνικών κλονισμών και επαναστατικών αναταραχών - η ανατροπή της δικτατορίας του Σουχάρτο στην Ινδονησία, οι μαζικές κινητοποιήσεις στην Κορέα, η ανάδυση του MST στην Βραζιλία, είναι κάποια από τα πρώτα σημάδια - μετά από μια περίοδο όπου ξεγράφτηκε κάθε δυνατότητα επαναστατικού μετασχηματισμού και διακηρύχτηκε επισήμως, το τέλος της εποχής των επαναστάσεων. Ο λόγος του Μάη του ΄68 ακούγεται ξανά, ανυπότακτος, περιφρονώντας όλους τους προσκυνημένους, γιατί το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι η επανάσταση και ο κομμουνισμός. |
Τελευταία ενημέρωση 02 Ιουλίου, 2002 Ποιος είναι ο Παναγιώτης Βήχος;
για να ενημερώνεστε σε κάθε νέα ανανέωση
|
|
Δωρεάν ανταποδοτική διαφήμιση (επικοινωνήστε με τον webmaster) |
||||
|
|
|
|
|
|
