|
"Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ" Πολιτισμός |
||
|
Αρχείο
|
ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ Η ΕΥΡΩΠΗ ΩΣ"ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ" ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ Γράφτηκε στις 8 Νοέμβρη 1999 και κυκλοφόρησε σαν μικρή δισέλιδη μπροσουρίτσα ΒΗΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Με τη γραπτή, δημόσια ιδρυτική διακήρυξη του "συμποσίου" των Βρυξελλών, το Ιδρυμα των αφεντικών διακηρύττει προς τους ευρωπαϊκούς λαούς, ως άλλη παπική "εγκύκλιος", ότι υπάρχει μόνο μία "Ευρώπη", με μία "ιερή ιστορία", μία "ιερή γεωγραφία" και έναν "πολιτισμό", όπου οι πιστοί είναι "φίλοι" και οι άπιστοι "εχθροί". Πρόκειται αγαπητοί φίλοι, όπως έχουμε πεί και στα προηγούμενα δύο κείμενά μας, για ιστορική "εγκύκλιο" που δεσμεύει το παρελθόν, για να καθορίσει το μέλλον, για συνειδητή "ξαναγραφή" της ιστορίας και ξεκάθαρη πολιτική επιλογή. Ο ευρωπαϊκός "κόσμος" του Ιδρύματος είναι η "λατινική χριστιανοσύνη" και η "ιερή ιστορία" της αρχίζει το 800 μ.Χ. με τον "άγιο" Καρλομάγνο και τους "βαρβάρους" του. Σ΄ αυτήν ανήκουν όσοι είναι πιστοί στο Νόμο του Θεού, την Εκκλησία και την "ελέω θεού" επίγεια Εξουσία, που δεν θα κρίνουν "ίνα μη κριθούν" - αν αρχίσουν να αμφιβάλλουν δεν είναι "Ευρωπαίοι χριστιανοί". Τοιουτοτρόπως, κάθε αμφισβήτηση καθίσταται αυτομάτως "αίρεση", όπως ο Διαφωτισμός, οι Επαναστάσεις, τα λαϊκά κινήματα, όλοι αυτοί που, όπως έλεγε ο Ζαν Πολ Σαρτρ, αρνούνται τον "καθεστωτικό ιδεαλισμό" στο όνομα του "τραγικού της ζωής". Επιπλέον, ο "επιστημονικός διευθυντής" του Μουσείου, ο Ισραηλινός καθηγητής Ελί Μπαρ - Νάβι, πρόλαβε ήδη και διακήρυξε μέσω της εφημερίδας "Αυγή" ότι "ο Ιουδαϊσμός είναι πυλώνας της Ευρώπης", και κατά συνέπεια, όσοι συμφωνούν με τον Κ. Μαρξ ("Ποιο είναι το γήινο βάθρο του Ιουδαϊσμού; Η πρακτική ανάγκη, το ιδιωτικό συμφέρον. Ποια είναι η εγκόσμια λατρεία του Εβραίου; Το εμπόριο. Ποιος είναι ο γήινος θεός του; Το χρήμα. Ε, λοιπόν, η χειραφέτηση από το εμπόριο και από το χρήμα, επομένως από τον πρακτικό, πραγματικό Ιουδαϊσμό θα ήταν η αυτοχειραφέτηση της εποχής μας"). Και τον Λένιν ("όποιος βάζει άμεσα ή έμμεσα το σύνθημα του εβραϊκού εθνικού πολιτισμού είναι εχθρός του προλεταριάτου, οπαδός του πνεύματος της κάστας μέσα στους Εβραίους, συνεργός των ραβίνων και των αστών") είναι αυτόματα ύποπτοι "αντι-σημιτισμού". Και, βέβαια, ο Ισραηλινός "επιστημονικός διευθυντής" του "Μουσείο της Ευρώπης" δε λέει κουβέντα για το αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός ότι είναι η "λατινική χριστιανοσύνη" που εξυμνεί, αυτή που, αιώνες τώρα, κυνηγά στιγματισμένο τον εβραϊκό λαό, που τον έδιωξε βίαια από την "καθολική" Ισπανία, για να βρει καταφύγιο στα ελληνικά νησιά και τη Θεσσαλονίκη, που τον έσφαξε τη "νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου" στη Γαλλία, που τον έκαιγε στις πλατείες της Ρώμης και τον εξόριζε από τα ιησουΐτικα πανεπιστήμιά της, που συγκάλυψε το χιτλερικό "ολοκαύτωμα". Γιατί το Ίδρυμα, υψώνοντας τη σπάθα της "σύγκρουσης Θρησκειών και πολιτισμών", ως του μοναδικού ιστορικού μηχανισμού, δεν έχει ιερό και όσιο, συνθλίβει μεταξύ ισχύος και ράτσας οτιδήποτε δεν είναι "πιστό", δικό "του". Έτσι, μπορεί μεν να "πουλάει πολιτισμό" με χιλιάδες μουσεία γεμάτα αρχαιοελληνικά αγάλματα και πίνακες της Αναγέννησης - βεβηλώνοντάς τα με ιδιωτικά όργια, όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα για το Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου - αλλά στον ευρωπαϊκό του "κόσμο" ο ελληνο-ρωμαϊκός πολιτισμός είναι "άνευ σημασίας", η "λεγόμενη Αναγέννηση" μετονομάζεται σε "νεοτερικότητα" των "βαρβάρων", ενώ εξοβελίζονται ως "ξένοι πολιτισμοί" οι δύο βυζαντινές αναγεννήσεις του 10ου και 14ου αιώνα, ο συροαραβικός αριστοτελισμός και η ισλαμική Ισπανία με τις "απορίες" του Αβερόη (καημένε Μπόρχες (...), και, συλλήβδην όλος ο σλαβικός, "ορθόδοξος" πολιτισμός. Μένει για τη "συνείδηση" των νεοτέρων η παπική φορολογία για τις ανάγκες των Σταυροφοριών, αφού το πλιάτσικο της Αν. Μεσογείου ως "ξένης οντότητας" και των "ιθαγενών" του "νέου κόσμου" είναι καθαγιασμένο, προβάλλεται ο "μαύρος θάνατος" της επιδημίας πανούκλας του 14ου αιώνα, αλλά όχι η εξαθλίωση και οι εξεγέρσεις των αγροτών του Μεσαίωνά τους, μεγεθύνεται ο ρόλος των ¨θρησκευτικών πολέμων" από τον αγγλο-γαλλικό "εκατονταετή" (1339-1453) μέχρι τον πρώτο πανευρωπαϊκό "τριακονταετή" (1618-1648), αλλά όχι και η διαλεχτική του πολέμου - επανάστασης, που ήταν μέχρι τώρα περίπου καθιερωμένο ιστορικό "μοντέλο" - πόλεμος σημαίνει νέες τεχνολογίες, επιπλέον φορολογία, διοικητική "ανάπτυξη" της εξουσίας, καταστολή της λαϊκής αντίστασης για τη "γέννηση" του "ευρωπαϊκού κράτους". ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΗΘΙΚΗ... Στα Τάρταρα της Ιστορίας ο Ερασμος του Ρότερνταμ που έγραψε, το 1504, στο "εγχειρίδιο του χριστιανού στρατιώτη" ότι αφιέρωσε τα νιάτα του "μελετώντας με πάθος τ΄ αρχαία γράμματα", όχι από ματαιοδοξία αλλά "για να ομορφύνω το ναό του Κυρίου, που τον ντροπιάζουν η αμάθεια και η βαρβαρότητα", ανύπαρκτα τα ελληνικά χειρόγραφα που από 1469 εκδίδονται στις ιταλικές πόλεις, προετοιμάζοντας τη "λεγόμενη" Αναγέννηση. Και, βέβαια, "ναι" στο "λαϊκό" ασκητισμό του προτεσταντισμού του Λούθηρου και του Καλβίνου που "μετέτρεψε τους παπάδες σε λαϊκούς, γιατί μετέτρεψε τους λαϊκούς σε παπάδες" (Μαρξ), αλλά πιο πολύ "ναι" στην αιματηρή αντεπίθεση του παπικού καθολικισμού με τους Αψβούργους και την καθοδήγηση του Ιησουίτικου Τάγματος του "άγιου" Ιγνάτιο Λογιόλα (1534), την Ιερά Εξέταση, τα θρησκευτικά πογκρόμ και το "κυνήγι μαγισσών", την αποικιοκρατία της μαζικής γενοκτονίας και των ιεραποστολικών "ιερών κομάντος". Μετά την "Ευρώπη της πρώτης νεοτερικότητας" (1348-1648), υπάρχει η "κατακερματισμένη Ευρώπη" (1648-1789). Και μετά, με τη Γαλλική Επανάσταση δεν εισερχόμεθα, όπως όλοι πιστεύαμε, στην "εποχή" της αστικής κυριαρχίας, αλλά σ΄ αυτό που το ίδρυμα χαρακτηρίζει με αποτροπιασμό "η έλευση των μαζών (1789-1945) (!!!) στην "αυτοκρατορία του κακού" από τη Γαλλική μέχρι την Οχτωβριανή Επανάσταση, με τους Ροβεσπιέρους, τους Λένιν, τους Χίτλερ - ξέρετε, όλοι μαζί οι "σατανάδες" που μαγάρισαν την "ιεράιστορία". Και κάτι "μαζάνθρωπους" σαν τον Κ. Μαρξ που τολμούσαν να γράφουν, το 1844, ότι "η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, γιατί η κατάργηση της θρησκείας ως απατηλής ευτυχίας του λαού, σημαίνει απαίτηση της πραγματικής του ευτυχίας". Πώς να μην εξεγερθεί η "συνείδηση" του Ιδρύματος μπροστά σε τέτοια "μαζική" α-πιστία, σε μια τέτοια αν-ίερη εποχή; Και δεν είχε άραγε δίκαιο ο Μ. Βέμπερ που ζητούσε, από τις αρχές του 20ού αιώνα, μια "ηθική" για τον "ξεμαγεμένο κόσμο" του καπιταλισμού; Και υπάρχει άραγε, καλύτερη "ηθική" από την επουράνια, καλύτερο Δίκαιο από τη Θρησκεία, καλύτερη Πολιτική από τη Θεολογία; ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗ Τα "περιούσια" ιερατεία και το Ίδρυμα, έχοντας εξορίσει τις "μάζες" από την ιστορία "τους", ενδιαφέρονται βέβαια για την "επιστροφή" της Ευρώπης "τους" στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, για μια "οικουμενική" Παλινόρθωση. Η "τριαδική" Παλινόρθωση Γερμανίας, Γαλλίας και Αγγλίας ως "σύνολο" αποτελεί βέβαια ένα ιστορικό "γόρδιο δεσμό", και ο Ελί Μπαρ-Νάβι σπεύδει να καθησυχάσει με τη συνέντευξη στην "Le Monde" τους "κυριαρχικούς" (!!!), οι οποίοι "φοβούνται χωρίς λόγο", αφού "το έθνος θα διατηρηθεί", ενώ "αντιθέτως, εκείνο που θα εξαφανιστεί θα είναι το έθνος - κράτος, το οποίο δεν είναι ακριβώς το ίδιο". Το μόνο σίγουρο είναι ότι η "υπέρβαση" της "παρακμής" των ευρωπαϊκών "μεγάλων δυνάμεων" θα πρέπει να συνάδει με τις απαιτήσεις πρωτοκαθεδρίας του "Αμερικανού φίλου". Κατά τ΄ άλλα το βασικό ζήτημα είναι αρκούντως (...) μαρξιστικό, αφού, για άλλη μια φορά, η μορφή "εθνικού" κράτους υστερεί έναντι των επιτακτικών αναγκών "αναδιάρθρωσης" του κεφαλαίου (κέρδη, εκμετάλλευση, εργατική καταστολή), και οι νέες "παραγωγικές δυνάμεις" (πληροφορική, βιοτεχνολογίες κλπ), είναι σε φανερή αντίθεση με τις υφιστάμενες "παραγωγικές σχέσεις". Το κράτος πρέπει να εγγυάται το προτσές εκμετάλλευσης, αλλά το Ίδρυμα εκτιμά ότι "το κράτος - έθνος, γέννημα κι αυτό της Γαλλικής Επανάστασης, αυτοκτόνησε μεταξύ των δύο μεγάλων πολέμων". Δεν εξηγεί όμως τι απέγινε το κράτος - έθνος μετά την "αυτοκτονία" του μεσοπολέμου. Ταυτόχρονα το Ίδρυμα απορρίπτει μετά βδελυγμίας τον πόλεμο αλλά και την επανάσταση. Καταδικάζει και τις "δύο δυναμικές της Γαλλικής Επανάστασης - τη φιλελεύθερη και την ολοκληρωτική". Ως "ολοκληρωτική" ταξινομείται βέβαια όλη η ιστορία του εργατικού κινήματος, από την πρώτη γερμανική σοσιαλδημοκρατία μέχρι τα σημερινά κομμουνιστικά κόμματα - και πολύ περισσότερο τα κόμματα και τις οργανώσεις της άκρας αριστεράς. Πρόκειται για τις γνωστές θεωρίες "περί τέλους της ιστορίας" (Φρ. Φουκουγιάμα) όπου, πίσω από τη φενάκη "παγώματος" της κοινωνικής μετεξέλιξης, γίνεται προσπάθεια μετατροπής των υφιστάμενων σχέσεων παραγωγής και ιδιοκτησίας από παροδικές, ιστορικές σχέσεις σε αιώνιους, "φυσικούς" νόμους, κάτι ανάλογο, δηλαδή, με τη "Θεολογική εποπτεία" της Ιστορίας. Εδώ θα κουνούσαν σκεπτικά το κεφάλι όλοι οι αστοί "πατέρες", από τον Χομπς, ο οποίος "συμβιβάστηκε" αναγνωρίζοντας ότι τα θρησκευτικά δόγματα, αν και δεν είναι αληθινά, συνιστούν ένα πολύ πρόσφορο και απαραίτητο "πολιτικό επινόημα", μέχρι τον ιδρυτή της νεότερης Ιστορίας, τον Εδ. Γκίμπον (1737-1793), ο οποίος γράφει την "παρακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας" για να αποδείξει ότι οι θρησκείες είναι ιστορικά φαινόμενα που υπόκεινται στις κοινωνικές δράσεις και ιδεολογίες. Όλοι αυτοί, και άλλοι πολλοί, γνωρίζοντες πως η Ιστορία είναι "ιδανική υπηρέτρια" της Εξουσίας, θα επαναλάμβαναν εντούτοις το αμείλικτο ερώτημα του Ταλεϊράνδου προς τον Ναπολέοντα ("μπορείς να κάνεις τα πάντα με τις ξιφολόγχες, εκτός από το να καθίσεις επάνω τους"), δηλαδή το πρόβλημα κυβέρνησης. Οσες θεωρίες και αν κατασκευαστούν, παραμένει γεγονός ότι κανείς ιδιώτης δεν εξουσιάζει ως τέτοιος, ότι η πολιτική διακυβέρνηση ήταν, είναι και θα είναι βασικό ζητούμενο, και ότι αυτή η πολύχρονη "αυτοκτονία" του κράτους - έθνους κινδυνεύει να μετατραπεί σε ψυχορράγημα του καθεστώτος. Στα πλαίσια αυτά, η πραγματική, ταξική πορεία του "μορφώματος" της ΕΕ, αποτελεί κομβικό ζήτημα, πέρα και έξω από τις διακηρύξεις του Ιδρύματος. Όπως είχε προειδοποιήσει ο Λένι, και ο 20ός αιώνας τον δικαίωσε πλήρως, στην εποχή του ιμπεριαλισμού οι "Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης" μπορεί να υπάρξουν "μόνο" ως "σοσιαλιστικές". Ή όπως είπε η Ρόζα Λούξεμπουργκ Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα.
|
Τελευταία ενημέρωση 01 Ιουλίου, 2002 Ποιος είναι ο Παναγιώτης Βήχος;
για να ενημερώνεστε σε κάθε νέα ανανέωση
|
