|
"Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ" Πολιτισμός |
||
|
Αρχείο
|
ΑΚΟΜΑ ΛΙΓΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ Ανάλυση σε βάθος ενός θλιβερού "οράματος" ενός σκοταδιστικού "γκρίζου κόσμου" χωρίς ελπίδα ζωής, της παλινόρθωσης φαντασμάτων του παρελθόντος, της βεβήλωσης της Ιστορίας της Ευρώπης. (26 Οκτωβρίου 1999) ΒΗΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΚΑΘΑΓΙΑΖΕΙ ΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ Η ιδρυτική διακήρυξη του Ιδρύματος για το επίσημο "Μουσείο της Ευρώπης", όπως παρουσιάστηκε στο "συμπόσιο" των Βρυξελλών (21 Οκτώβρη), αποτελεί την ιδεολογική πλατφόρμα μιας "χριστιανο-καπιταλιστικής" Ευρωπαϊκής Ένωσης στην "Ευρώπη του 21ου αιώνα". Με το πρόσχημα της λειτουργίας του "Μουσείου της Ευρώπης" - από το 2003 στην παλιά έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες - το Ίδρυμα, στο οποίο συμμετέχουν εκατό επιφανή πολιτικά και οικονομικά στελέχη της ΕΕ, σφετερίζεται την ευρωπαϊκή ιστορία της "λατινικής χριστιανοσύνης", από τον 9ο μ.Χ. αιώνα του Καρλομάγνου μέχρι την ΟΝΕ του Μάαστριχτ (1999), για να προτείνει μια "νέα" ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική, στη βάση της "σύγκρουσης θρησκειών και πολιτισμών". Πρόκειται για ισχυρή και ενορχηστρωμένη ιδεολογική επίθεση των ευρωπαϊκών "μεγάλων δυνάμεων" που προωθείται απ΄ όλα τα "θεσμικά" όργανα της ΕΕ (συμμετέχουν νυν και πρώην πρόεδροι της Κομισιόν και πλήθος επιτρόπων, νυν και πρώην πρόεδροι του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου και πλήθος ευρωβουλευτών, νυν και πρώην πρωθυπουργοί και πλήθος υπουργών), από ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες ευρωπαϊκών πολυεθνικών και τραπεζών, από σημαντικά ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, συγγραφείς, δημοσιογράφους και εκδοτικούς μηχανισμούς. Υπό την ανατριχιαστική διακήρυξη ότι "η σημερινή Ευρώπη είναι κόρη της λατινικής Εκκλησίας και των βαρβάρων" (!!!) διαμορφώνεται ένα πρωτόγνωρο μείγμα αντιδραστικού παραληρήματος εξουσίας, πλαισιωμένο από ένα σκοταδιστικό κήρυγμα "δυτικο-χριστιανικού" φονταμενταλισμού, ρατσισμού και κοινωνικού αποκλεισμού. Καταδικάζονται σε εξορία από την "ευρωπαϊκή ιστορία" ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός, η Αναγέννηση και ο Ανθρωπισμός, "ξένοι πολιτισμοί", όπως το Βυζάντιο, το Ισλάμ και η "ασιατική" Ρωσία, οι "μάζες" που εισήλθαν στο προσκήνιο με τη Γαλλική και Οχτωβριανή Επανάσταση, η "αβέβαιη" απο-αποικιοποίηση και όλα τα ευρωπαϊκά μεταπολεμικά γεγονότα που δεν ανήκουν στη θριαμβευτική "κοινοτική πορεία" από την ΕΟΚ μέχρι την ΟΝΕ. Προτείνεται μια Ιερή Συμμαχία ένοπλων Ιεραποστόλων, που έχοντας "συνείδηση" της "εσκεμμένα θεολογικής εποπτείας της χιλιετίας της ευρωπαϊκής κατασκευής", θα επιβάλει το "νέο Ευαγγέλιο" / "ευρωπαϊκό πνεύμα" με το ιστορικό κνούτο της "σύγκρουσης θρησκειών και πολιτισμών". Αυτός ο "δυτικός ιερός πόλεμος" θα έχει, βέβαια, "ιερά ιστορία" και ιερά γεωγραφία", ανατρέποντας και προκαλώντας όλα τα ιδεολογήματα της "αντικομμουνιστικής" Δύσης, ως δήθεν "ανοιχτής" και ¨φιλελεύθερης" κοινωνίας. Πρόκειται για εκσυγχρονιστική εκδοχή του "αγιασμού" των ιδιωτικών συμφερόντων, που, με μασκαρεμένη "θεολογική" αυταπάτη, προσπαθεί να θωρακίσει την εξουσία με την "αιώνια ιερότητα". Και, ταυτόχρονα, ανοιχτή απόδειξη ότι η εξουσία της ΕΕ, όχι μόνο είναι έξω και κατά στους ευρωπαϊκούς λαούς, αλλά προσπαθεί να τους τρομοκρατήσει γιατί δεν μπορεί να κυβερνήσει. Η διακήρυξη των "προνοΠαμίων της πίστης" και της βλαβερής λατρείας της "ιερής" εξουσίας από τους εντεταλμένους βικάριους της ΕΕ μπορεί να προκαλεί με την ωμότητά της, αλλά είναι, ταυτόχρονα, και φανερή απόδειξη του παρανοϊκού πανικού εξουσιαστών που δεν μπορούν να κυβερνήσουν παρά μόνο "θεολογικά", δηλαδή χωρίς "λαό". Η πολιτική σημασία του "Μουσείου", ιδιαίτερα ενόψει διεύρυνσης της ΕΕ, δεν αποκρύπτεται. Δεν πρόκειται για Μουσείο Εκθεμάτων, αλλά για ιδεολογικό μηχανισμό συγκεκριμένης πολιτικής σκοπιμότητας, που θα επιβάλλει και θα εποπτεύει την καθημερινή πολιτική της ΕΕ. Όπως τονίζει και ο "επιστημονικός διευθυντής" του Μουσείου, ο "αποσπασμένος" από το πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, Ισραηλινός καθηγητής Ελί Μπαρ - Νάβι σε συνέντευξή του στη γαλλική "Le Monte" (βλ. εφημερίδα "Το Βήμα", 7/11/99), η "φιλοδοξία" αυτού του σχεδίου είναι "να φτιάξεις με τα υλικά του παρελθόντος ένα μουσείο στραμμένο προς το μέλλον, να κάνεις συνειδητή μια ατελή πραγματικότητα". Αυτό, δηλαδή, που η ιδρυτική διακήρυξη του "συμποσίου" διακήρυττε, την "εσκεμμένα θεολογική εποπτεία της Ιστορίας της Ευρώπης" ως "επιβεβλημένη και νόμιμη παιδαγωγική" (βλ. "Ριζοσπάστης" 31/10/99). Στην ίδια συνέντευξη ο Ελί Μπαρ - Νάβι "οραματίζεται" ένα πρωτότυπο "πολιτικό μοντέλο για την Ευρώπη του αύριο, ένα είδος πολυεθνικής αυτοκρατορίας, χωρίς αυτοκράτορα και χωρίς έθνος που να υπερτερεί, ένα είδος Αυστροουγγαρίας". Πρόκειται για δήλωση αποκαλυπτική των προθέσεων - που ακόμα και αν κάνουν πίσω τώρα λόγω αντιδράσεων μεγάλων, θα επανέλθουν αργότερα - όχι μόνο για την αναχρονιστική χρήση του πολιτικού όρου "πολυεθνική αυτοκρατορία", αλλά και γιατί, από πληθώρα παρελθόντων ιστορικών "μοντέλων" επιλέγεται και "ανασύρεται" από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας, ειδικά το "μοντέλο" της Αυστροουγγαρίας. Δηλαδή, οι Αψβούργοι, η πιο βάρβαρη από τις ιστορικές "αυτοκρατορίες", ο προμαχώνας του πιο αντιδραστικού κληρικαλισμού και σοβινισμού, ο δούρειος ίππος του παπισμού κατά της Μεταρρύθμισης, η καθολική εξουσία που κρατούσε τους Γερμανούς "υπό" και τους Ρώσους "έξω" από τη "λατινική" Ευρώπη, το "στρατιωτικό σύνορο" κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που μάτωνε τα Βαλκάνια μέχρι την πτώση της, τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η αυλή της Βιέννης, που εξουσίαζε βίαια μια τεράστια τεμαχισμένη, "πολυεθνική" έκταση και ήταν διαβόητη για τις αιματηρές καταπνίξεις των εσωτερικών εξεγέρσεων, με αποκορύφωμα αυτή του 1848. Αυτό το θλιβερό "όραμα" ενός σκοταδιστικού "γκρίζου κόσμου" χωρίς ελπίδα ζωής, αυτή την Παλινόρθωση γεμάτη παπαδαριό, αυλική καμαρίλα και φαντάσματα του καταδικασμένου παρελθόντος, αυτή την "Ευρώπη" ως δικιά τους ενορία, προτείνουν τα αφεντικά για "Ευρώπη του 21ου αιώνα". Αλλά αυτό δεν είναι "θεολογία", είναι σκέτη βεβήλωση της Ιστορίας της Ευρώπης. ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ Οι απόψεις που προωθούνται επίσημα πλέον από την ΕΕ ως "χριστιανο-καπιταλιστική" ιδεολογία του "21ου αιώνα", δεν προέρχονται από ευρωπαϊκό (...) "πνεύμα", αλλά από τον Αμερικανό Σαμουήλ Φίλιπ Χάντιγκτον. Είναι ο θεωρητικός του Χάρβαρντ που έγραψε την ιδρυτική διακήρυξη της "τριμερούς", ο αρχιτέκτονας της βίαιης μετακίνησης των αγροτικών πληθυσμών στις πόλεις του Βιετνάμ, ο αντικαταστάτης του Χ. Κίσινγκερ στη διεύθυνση "στρατηγικής ασφαλείας" επί προεδρίας Τζ. Κάρτερ, ο εγκέφαλος του FEMA, του ανεξέλεγκτου στρατηγείου "έκτακτης ανάγκης" των ΗΠΑ για τις περιπτώσεις εγχώριας ή παγκόσμιας "κρίσης". Ο Χάντιγκτον διαμόρφωσε, μεταξύ 1993 και 1996, μια ιδεολογική πλατφόρμα περί "σύγκρουσης των πολιτισμών και των θρησκειών", για τον "ανασχηματισμό της παγκόσμιας τάξης", η οποία, παρά τις αντιδράσεις, φαίνεται να κυριαρχεί στις "δυτικές" ιδεολογίες, όπως έδειξε και ο ΝΑΤΟικός πόλεμος κατά της Γιουγκοσλαβίας. Σύμφωνα με τον Χάντιγκτον, "ο δυτικός χριστιανισμός, αρχικά ο καθολικισμός και κατόπιν ο προτεσταντισμός, αποτελεί το κύριο και το πιο σημαντικό ιστορικό χαρακτηριστικό του δυτικού πολιτισμού. Πράγματι, στο μεγαλύτερο διάστημα της πρώτης χιλιετίας του, αυτό που σήμερα είναι γνωστό ως δυτικός πολιτισμός ονομαζόταν δυτική χριστιανοσύνη. Υπήρχε μια ισχυρή αίσθηση κοινότητας ανάμεσα στους Δυτικούς χριστιανούς, κάτι που τους έκανε να νιώθουν διαφορετικοί από τους Τούρκους, τους Μαυριτανούς, τους Βυζαντινούς και άλλους. Όταν οι Δυτικοί ξεκίνησαν να κατακτήσουν τον κόσμο, στον 16ο αιώνα, το έκαναν τόσο για το Θεό όσο και για το χρυσάφι" ("Η σύγκρουση Ανατολής - Δύσης και η πρόκληση Χάντιγκτον", Εναλλακτικές Εκδόσεις, 1998). ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ "ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ" Πρόκειται σχεδόν για κατά λέξη πανομοιότυπη παράγραφο με αυτή που συναντάται στις "αρχές" της ιδρυτικής διακήρυξης του "συμποσίου" των Βρυξελλών(!!!). Στο βιβλίο του Χάντιγκτον, που κυκλοφόρησε στα ελληνικά, το 1998, από τις εκδόσεις TERZO BOOKS, υπάρχει για τη θρησκεία ένα ειδικό κεφάλαιο με τον χαρακτηριστικό τίτλο "Η εκδίκηση του Θεού". Ο Χάντιγκτον αναγνωρίζει ότι "στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα" οι διάφορες "πνευματικές ελίτ" υπέθεσαν ότι η οικονομική και κοινωνική κινητοποίηση θα οδηγούσε στη "σταδιακή εξαφάνιση της Θρησκείας". Μεταφέρει μάλιστα την "ανησυχία των συντηρητικών" μέσα από τη ρήση του Άγγλου ποιητή Τ. Σ. Ελιοτ ότι "αν δε θέλεις να έχεις το Θεό, πρέπει να υποκλιθείς στον Χίτλερ ή στον Στάλιν". Όμως "το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα" απέδειξε ότι αυτοί οι "φόβοι" ήταν αβάσιμοι, αφού "ο οικονομικός και κοινωνικός εκσυγχρονισμός έγινε παγκόσμιο φαινόμενο, ενώ ταυτόχρονα σημειώθηκε και παγκόσμια αναβίωση της θρησκείας". Το θέμα ήταν πια "ο δεύτερος εκχριστιανισμός της Ευρώπης", η θρησκευτική αναβίωση "αποτελεί μια εκ νέου επιβεβαίωση των αξιών της τάξης, της πειθαρχίας και της εργασίας" και "η θρησκεία παίρνει τα ηνία από την ιδεολογία". Μάλιστα γίνεται αναφορά και στον ισχυρισμό του Γάλλου Τσεγκεβαρο-τυμβωρύχου Ρεζί Ντεμπρέ ότι "η θρησκεία δεν είναι το όπιο του λαού (Μαρξ), αλλά η βιταμίνη των αδυνάτων". Οσο για τον "πολιτισμό", αυτός, σύμφωνα με τον Χάντινγκτον, "ακολουθεί την ισχύ" και ¨στον μεταψυχροπολεμικό κόσμο, το ΝΑΤΟ αποτελεί τον οργανισμό ασφαλείας του δυτικού πολιτισμού". Στα πλαίσια αυτά ο μπολσεβικισμός βαπτίζεται "αίρεση" της ορθοδοξίας, ο μαοϊσμός "αίρεση" του κομφουκιανισμού κλπ., και η "Δύση" πρέπει να συνεχίσει τον "ιερό πόλεμο" κατά του κομμουνισμού ως "σύγκρουση πολιτισμών και θρησκειών". Η "Δύση" διανύει μια "ανολοκλήρωτη" περίοδο με τα κράτη - έθνη να συνδέονται μεταξύ τους "σε δύο ημι-οικουμενικά κράτη, Ευρώπη και Βόρεια Αμερική", όπως στους προηγούμενους πολιτισμούς "τα οικουμενικά κράτη ήταν οι αυτοκρατορίες". Εντός της "Δύσης", η ενότητα εξαρτάται "περισσότερο απ΄ όσα συμβαίνουν στις ΗΠΑ παρά στην Ευρώπη". Αλλά αυτή η "Δύση" είναι "μοναδική" ως "δυτικός πολιτισμός", "εμφανίστηκε τον 8ο και 9ο αιώνα μετά Χριστό" και είναι "δυτική" και "Όχι οικουμενική". Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά ο Χάντιγκτον, "ένας ρώσος που πίνει "Κόκα - Κόλα" δε σκέφτεται σαν Αμερικανός, ούτε ένας Αμερικανός που τρώει σούσι σκέφτεται σαν Ιάπωνας". Προτείνει, λοιπόν, μια "πολιτισμική συσπείρωση" της "Δύσης", η οποία ακούγεται και είναι μια ανοιχτή απειλή εναντίον οποιουδήποτε "ξένου πολιτισμού" τόσο "εντός" όσο και "εκτός" της Δύσης. Πρόκειται για ένα συγκρουσιακό "πολιτισμικό" μοντέλο, ανάλογο με αυτό που κυριαρχεί στη "νέα στρατηγική αντίληψη" του ΝΑΤΟ, όπως αποφασίστηκε στη Σύνοδο Κορυφής της Ουάσιγκτον, τον περασμένο Απρίλη 1999, και ενώ τα ΝΑΤΟικά αεροπλάνα βομβάρδιζαν Γιουγκοσλάβους αμάχους και γυναικόπαιδα. Εκτός από την ανοιχτή αντιπαλότητα π.χ. προς την Κίνα, ο Χάντιγκτον προτείνει: 1) Εσωτερικές "εκκαθαρίσεις" των "ξένων πολιτισμών" της Δύσης και αναφέρεται ειδικά στην Ελλάδα. Αφού υπενθυμίζει τη δήλωση Κλίντον στη ΝΑΤΟική Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών το 1994 ("τα σύνορα της ελευθερίας τώρα πρέπει να οριστούν από μία νέα συμπεριφορά, και όχι από την προηγούμενη ιστορία"), ο Χάντιγκτον γράφει τα εξής: "Ενώ έχει δοθεί μεγάλη προσοχή στη διεύρυνση της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, η αναδιαμόρφωση αυτών των οργανισμών με βάση την κουλτούρα θέτει, επίσης, το θέμα του πιθανού Περιορισμού τους. Η Ελλάδα, μία μη δυτική χώρα, είναι μέλος και των δύο οργανισμών (...). Η Ελλάδα δεν αποτελεί μέρος του δυτικού πολιτισμού (...). Η Ελλάδα αποτελεί μια εξαίρεση ως ορθόδοξος ξένος στους δυτικούς οργανισμούς (...). Οι αξιωματούχοι της Δυτικής Ευρώπης χαρακτήρισαν λάθος το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι μέλος (...). Με τη διάλυση της ΕΣΣΔ και τη λήξη της κομμουνιστικής απειλής, η Ελλάδα έχει κοινά συμφέροντα με τη Ρωσία εναντίον του κοινού εχθρού, της Τουρκίας. Επέτρεψε στη Ρωσία να εγκαθιδρύσει σημαντική παρουσία στην ελληνική Κύπρο. Ως αποτέλεσμα της "κοινής ανατολικοορθόδοξης πίστης", οι Ελληνοκύπριοι υποδέχθηκαν Ρώσους και Σέρβους στο νησί (...)". Ανάλογη επιχείρηση "εκκαθάρισης" προτείνει ο Χάντιγκτον και για την Τουρκία, τουλάχιστον όσον αφορά την ισλαμική της συνιστώσα. Η εσωτερική "εκκαθάριση" της "Δύσης" αφορά το σύνολο των "ξένων πολιτισμών", που δεν αφομοιώνονται στα "δυτικά ιδεώδη", είναι δηλαδή ένας δεδηλωμένος και σαφής ρατσιστικός μηχανισμός σύγκρουσης, εναντίον κάθε "εσωτερικής" αντίστασης. 2) Ο Χάντιγκτον προτείνει πολλαπλά "σιδηρά παραπετάσματα" για την προστασία του "φρουρίου" - Δύση, σ΄ όλα τα "κινητά πολιτισμικά σύνορα", που αποτελούν "ρευστές και αιματηρές διαχωριστικές γραμμές". Αλλά θα επανέλθουμε με ένα ακόμα κείμενό μας με τίτλο: Η Ευρώπη ως "θεολογικός" καπιταλισμός. 26 Οκτωβρίου 1999 ΑΘΗΝΑ (κυκλοφόρησε σαν δισέλιδη μπροσούρα). |
Τελευταία ενημέρωση 01 Ιουλίου, 2002 Ποιος είναι ο Παναγιώτης Βήχος;
για να ενημερώνεστε σε κάθε νέα ανανέωση
|
