|
"Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ" Σχολιάζοντας την επικαιρότητα |
||
|
Αρχείο
|
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2003
Στο πρώτο εξάμηνο του 2003, η Ελλάδα αναλαμβάνει την προεδρία της ΕΕ. Αποκορύφωμα της περιόδου αυτής θα αποτελέσει η Σύνοδος Κορυφής στη Θεσσαλονίκη, στις 20-21 Ιουνίου του 2003. Το εξάμηνο αυτό αποτελεί μία ευκαιρία για το κίνημα να ξεδιπλώσει τη δράση του, να πολιτικοποιήσει βαθύτερα τον αγώνα του, τοποθετώντας στο στόχαστρο τις πραγματικές αιτίες (την κυβερνητική πολιτική, την ΕΕ, την κοινωνία της εκμετάλλευσης) και να δημιουργήσει ένα ρεύμα ικανό να τις ανατρέψει. Ταυτόχρονα, είναι ευκαιρία και για τη συνάρθρωση του ευρύτερου ελληνικού κινήματος με το πολύμορφο «κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης» -και ιδιαίτερα όσον αφορά τη συμβολή της ριζοσπαστικής Αριστεράς της χώρας μας στη συγκρότηση ενός διεθνιστικού και διεθνούς αντικαπιταλιστικού ρεύματος. Και ακόμη, είναι μία πρόκληση για την προώθηση της υπόθεσης του πόλου της ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Γιατί, δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι θα είναι μία πολιτική και κοινωνική μάχη «εφ όλης της ύλης», στην οποία θα αλλάξουν συσχετισμοί, θα επαναχαραχθούν διαχωριστικές γραμμές και θα αφήσει το στίγμα της στην ελληνική κοινωνία. Πώς, όμως, θα προχωρήσουν όλα αυτά; Ποιες προτάσεις «πέφτουν στο τραπέζι»; Μία πρώτη αφορά τη συγκρότηση του λεγόμενου Κοινωνικού Φόρουμ. Είναι μία πρόταση, η οποία δεν αφορά μόνο τη μορφή, αλλά, κυρίως, το περιεχόμενο. Η πρόταση αυτή εκπορεύεται από την πρωτοβουλία Διεθνής Δράση, στην οποία συμμετέχουν ο Συνασπισμός, η ΑΚΟΑ, το Δίκτυο, η ΔΕΑ, το Ξεκίνημα κ.ά. (καλούν, μάλιστα, και σε συνέδριο την επόμενη εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη) ενώ την «πατέντα» διεκδικεί και η Πρωτοβουλία Γένοβα 2001, του ΣΕΚ. Το Κοινωνικό Φόρουμ είναι μία συνένωση πολιτικών κινήσεων, κοινωνικών οργανώσεων και πρωτοβουλιών βάσης, σε στενή σύνδεση με το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ, με βάση το Πόρτο Αλέγκρε. Το πρώτο που πρέπει κάποιος να σημειώσει, είναι ότι πολιτική βάση συσπείρωσης αποτέλεσε μία ρεφορμιστική διαδικασία, όπως ό,τι συνέβη το Πόρτο Αλέγκρε. Και δεν μιλάμε μόνο για το επίσημο φόρουμ. Ακόμη και το κείμενο των κινημάτων, το οποίο θεωρείται «αριστερό χαράκωμα» από τη Διεθνή Δράση («ριζοσπαστικό πλαίσιο θέσεων», το χαρακτηρίζουν οι Χ. Παπαδόπουλος και Ν. Θεοδωρακοπούλου του ΣΥΝ) στρέφεται αποκλειστικά κατά του νεοφιλελευθερισμού, δεν παραλείπει, όμως, να καταδικάσει την τρομοκρατία, αναγνωρίζει την κοινοβουλευτική δημοκρατία και, συνολικά, αντιπροσωπεύει μία αντίληψη, που θέλει μια «άλλη, καλύτερη παγκοσμιοποίηση», χωρίς νεοφιλελευθερισμό, αλλά πιθανώς μέσα στον καπιταλισμό, χωρίς ανατροπή και ρήξη του συστήματος του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Φυσικά, το κείμενο δεν διατυπώνει καμία διαφωνία με την ΕΕ και τη διαδικασία των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων, ενώ μόλις την τελευταία στιγμή «κόπηκε» σημείο του το οποίο εκθείαζε την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και έθετε θέμα «κοινωνικής Ευρώπης». Αλλά οι προθέσεις των οπαδών του Κοινωνικού Φόρουμ όσον αφορά το πολιτικό στίγμα του ελληνικού «κλώνου» του, είναι εξίσου προβληματικές. Από όσα κείμενα έχουν δει μέχρι τώρα το φως της δημοσιότητας, αλλά και από τις δημόσιες τοποθετήσεις τους, απουσιάζει, όχι μόνο το αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο, αλλά και η συνολική εναντίωση στην ΕΕ (και όχι μόνο στις πολιτικές της), καθώς και η πάλη κατά της κυβέρνησης! Δηλαδή, προτείνουν να διαδηλώσουμε στη Θεσσαλονίκη, χωρίς ξεκάθαρα αντι-ΕΕ στόχους και χωρίς συνθήματα σύγκρουσης και ανατροπής της «χούντας των εκσυγχρονιστών»! Ο λόγος είναι προφανής: Ο Συνασπισμός και οι σύμμαχοί του θέλουν οπωσδήποτε στο Φόρουμ τους συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ. Πρόκειται για φαρσοκωμωδία. Όμως, ακριβώς γι αυτό δεν πρόκειται να προσχωρήσει στις γραμμές του κινήματος στην Ελλάδα, καθώς αυτό το πλαίσιο (εθνικό και διεθνές) είναι πίσω από τις θέσεις του μαχητικού εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος. Γι αυτό, εφευρίσκονται ορισμένοι μύθοι για να χρυσωθεί το χάπι. Ο πρώτος μύθος ότι το Κοινωνικό Φόρουμ είναι η μοναδική μορφή που λαμβάνει το διεθνές κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης και, άρα, όποιος θέλει να συμμετέχει σε αυτό, πρέπει να ενταχθεί. Η αλήθεια είναι ότι τα Φόρουμ είναι μόνον μία από τις μορφές και συνδέονται με ένα αντίστοιχο περιεχόμενο. Στο Σιάτλ, την Πράγα, το Γκέτεμποργκ και τις Βρυξέλλες δεν υπήρχε Κοινωνικό Φόρουμ. Στη Βαρκελώνη, που είναι η πιο πρόσφατη μεγάλη διαδήλωση, σχηματίσθηκε Φόρουμ (με τη συμμετοχή των επίσημων κομμάτων και συνδικάτων), αλλά η πλειονότητα των διαδηλωτών (όπως παραδέχεται και η ίδια η Attac) πλαισίωσε την αριστερή Καμπάνια κατά της Ευρώπης του Κεφαλαίου και του Πολέμου. Η ιστορία των Φόρουμ ξεκινά από το πρώτο Πόρτο Αλέγκρε, το 2001, και συνδέεται σαφώς με την προσπάθεια της καθεστωτικής τάσης να ηγεμονεύσουν στο αναπτυσσόμενο κίνημα. Η Γένοβα είναι το μόνο παράδειγμα μαζικής παρουσίας του Κοινωνικού Φόρουμ, αλλά και σε αυτή την περίπτωση ήταν μάλλον η ανεξάρτητη δράση των μαζών που έγραψε τις μεγαλειώδεις στιγμές, παρά οι θεσμικές αυταπάτες. Αρα, η απόφαση του Πόρτο Αλέγκρε 2 για τη δημιουργία ηπειρωτικών Φόρουμ, με υποχρεωτική αποδοχή των ντοκουμέντων του, αποτελεί προσπάθεια επιβολής «από τα πάνω» της ρεφορμιστικής γραμμής σε ολόκληρο το κίνημα. Ταυτόχρονα, η μορφή που προωθείται -από κάθε χώρα μία αντιπροσωπεία- απειλεί να «πνίξει» σε έναν ιδιότυπο «εθνικό δημοκρατικό συγκεντρωτισμό» τις ανεξάρτητες αντικαπιταλιστικές τάσεις. Ο δεύτερος μύθος είναι ότι το Κοινωνικό Φόρουμ είναι η έκφραση της συνένωσης του πολιτικού με το κοινωνικό. Στην πράξη, το κοινωνικό σφραγίζεται από τη συμμετοχή των γραφειοκρατικών και κυβερνητικών συνδικαλιστικών οργανώσεων. Ήδη, στο Κοινωνικό Φόρουμ αποφάσισαν συμμετοχή η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, το ΕΚΘ, δηλώνοντας, μάλιστα, ότι αναλαμβάνουν την τεχνικο-οργανωτική ευθύνη της διοργάνωσης. Από τη Διεθνή Δράση, η συγκεκριμένη εξέλιξη θεωρείται νίκη. Στο προαναφερθέν άρθρο των στελεχών του ΣΥΝ σημειώνεται ότι «τα συνδικάτα είναι ο αυθεντικός εκφραστής της αγωνιστικότητας των εργαζομένων»! Μάλιστα, στελέχη της Διεθνούς Δράσης όσο και της Πρωτοβουλίας Γένοβα 2001, περιχαρείς ανακοίνωναν σε εκδήλωση τη συλλογή υπογραφών υπέρ του Κοινωνικού Φόρουμ από στελέχη της ΠΑΣΚΕ κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της ΓΣΕΕ, όπου οι ίδιοι συνδικαλιστές καταψήφισαν την απεργία για το Ασφαλιστικό! Το Φόρουμ, έτσι, μετατρέπεται σε ένα τεράστιο πλυντήριο συνειδήσεων της ξεπουλημένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Σε αυτά τα πλαίσια, κάθε πραγματική διαδικασία βάσης πνίγεται, μαζί με το κοινωνικό και κινηματικό δυναμικό της. Στην πραγματικότητα, το εκκολαπτόμενο Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ δεν είναι τίποτε άλλο από μία πολιτική συμμαχία του Συνασπισμού, με δυνάμεις που μιλούν στο όνομα μιας άλλης Αριστεράς, με τάσεις του κινηματισμού και με γέφυρες στον χώρο του ΠΑΣΟΚ. Η πολιτική συμμαχία αυτή εκδηλώνεται πλέον σε όλα τα μέτωπα -από τις φοιτητικές έως τις δημοτικές εκλογές- και δεν μπορεί να εμφανίζεται ως «ευρύτερη ενότητα». Ταυτόχρονα, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η συμμαχία αυτή επιδιώκει σχέσεις με το ΠΑΣΟΚ, με κίνδυνο να μετατραπεί σε εργαστήρι για την παραγωγή μίας «κινηματικής» αριστερής εκδοχής της κεντροαριστεράς της επόμενης περιόδου -κάτι που αποτελεί, άλλωστε, επιδίωξη του ΣΥΝ. Ταυτόχρονα, ιδεολογικά εκφράζει μια λογική «κοινωνίας των πολιτών» και όχι ταξικής πάλης. Ο εγκλωβισμός δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς σε μία τέτοια πολιτική θα είναι οδυνηρός, κάτι που φαίνεται ήδη από τώρα. Το Κοινωνικό Φόρουμ δεν μπορεί, λοιπόν, να εκφράσει όλη τη δυναμική του κινήματος, και ειδικά τις αντικαπιταλιστικές τάσεις του. Πρέπει να παραιτηθεί από την απόπειρα να είναι ο μοναδικός διοργανωτής των εκδηλώσεων. Όχι, βέβαια, για να αφήσει τον ρόλο του μοναδικού «οικοδεσπότη» στο ΚΚΕ. Ο Περισσός, έχοντας συγκροτήσει μέσα σε μία νύκτα τη Δράση: Θεσσαλονίκη 2003 με τους ήδη συμμάχους του, θέτοντας ένα περιεχόμενο, όπου απουσιάζουν οι συνολικοί αντι-ΕΕ, αντικυβερνητικοί και αντικαπιταλιστικοί στόχοι, ξεκαθαρίζει ότι «υπάρχει φορέας διοργάνωσης των διαδηλώσεων στη Θεσσαλονίκη και αυτός είναι η Δράση: Θεσσαλονίκη 2003» (Ριζοσπάστης 22/5/02). Στην ίδια συνέντευξη, οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ τόνισαν ότι «οι κόκκινες ζώνες θα κονιορτοποιηθούν», αλλά χωρίς τα «παρατράγουδα της Γένοβας»! Σημειώνουμε ότι η Διεθνής Δράση δεν έχει πει τίποτε ακόμα για την κόκκινη ζώνη Βέβαια, το ΚΚΕ παίζει σε διπλό ταμπλό: Στο εξωτερικό, που είναι πιο αδύνατο, συμμετείχε στην προπαρασκευαστική του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ στη Βιέννη, αποφεύγει να αντιπαρατεθεί ολοκληρωμένα στο Πόρτο Αλέγκρε και δηλώνει ότι θα παρακολουθεί τη διαδικασία. Αρνείται, όμως, να μπει σε διαδικασία συνδιαμόρφωσης στην Ελλάδα, εκφράζοντας με τον πιο σεχταριστικό τρόπο την αίσθησή του για το συσχετισμό των δυνάμεων. Αυταπατάται, όμως, εάν νομίζει ότι έχει «δεμένο το γάιδαρό του» Σε όλες τις κινητοποιήσεις, στο πρώτο εξάμηνο του 2003 και στην ίδια τη Θεσσαλονίκη τον Ιούνιο, θα κάνει μεγαλοπρεπή εμφάνιση η ανεξάρτητη ριζοσπαστική δράση των μαζών, παραμερίζοντας Φόρουμ και επίσημους φορείς. Θα εμφανιστεί ανεξάρτητα και δυναμικά το ρεύμα της αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς. Σε αυτά θέλει να συμβάλει και η ΔΡΑΣΕ, με την πρότασή της για τη συγκρότηση του κοινωνικο-πολιτικού μπλοκ κατά της ΕΕ του κεφαλαίου, του πολέμου, του ρατσισμού και της περιβαλλοντικής καταστροφής. Ταυτόχρονα, επειδή η ριζοσπαστική Αριστερά ενδιαφέρεται για την κοινή δράση στα πλαίσια του κινήματος και με στόχο την ανάπτυξή του περισσότερο απ εκείνους που μιλούν συνέχεια για ενότητα (και βάζουν ο ένας τρικλοποδιές στον άλλον) θα προτείνει τη συγκρότηση ενός Κέντρου Συντονισμού και Πληροφόρησης, από όλες τις τάσεις, στη βάση της ισοτιμίας.
|
Τελευταία ενημέρωση 02 Ιουλίου, 2002 Ποιος είναι ο Παναγιώτης Βήχος;
για να ενημερώνεστε σε κάθε νέα ανανέωση
|
