|
"Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ" Κοινωνικά Θέματα |
|||
|
Αρχείο
|
TA ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΤΣΑΡΙΑΣ Δημοσιεύθηκε στη ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ στις 13 Ιανουαρίου 2001 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΗΧΟΣ Τα παιδιά της πιτσαρίας! Τα διπλανά μας παιδιά στη γειτονιά ή λίγο παραπέρα. Oνειρα πνιγμένα σε διαδρομές απίστευτες να τρέχουν σε δύο ρόδες... Όνειρα που παίρνουν διαρκώς παράταση, μέχρι να βρεθεί η ευκαιρία που θα τα πραγματοποιήσει. Είναι τα όνειρα των "παιδιών της πιτσαρίας και της παραγγελίας". Χιλιάδες νέοι, οι περισσότεροι απόφοιτοι λυκείου και κάποιας ιδιωτικής σχολής, που δίνουν το δικό τους αγώνα επιβίωσης, βγάζοντας τουλάχιστον το χαρτζιλίκι τους. Είναι τα παιδιά εκείνα, που, λίγο πολύ, τα έχουμε δει όλοι να κάνουν "διαδρομή κατ΄ οίκον" τις παραγγελίες που γίνονται στις πιτσαρίες... Είναι οι χιλιάδες νέοι, που επιμένουν να αντιστέκονται στη ρήση, "ουδέν μονιμότερον του προσωρινού". Με τις πρώτες κουβέντες που ανταλλάσσεις μαζί τους, διαπιστώνεις το φόβο τους μήπως "η δουλειά για το χαρτζιλίκι" γίνει μόνιμη ή σταθεί εμπόδιο να "κυνηγήσεις" τα όνειρά σου, μήπως "σε απορροφήσει τόσο και μετά είναι αργά". Ιστορίες κωμικοτραγικές, αλλά καθημερινές για όσους κάνουν αυτή τη δουλειά, για όσους βιώνουν για μήνες ή και χρόνια την αίσθηση του εφήμερου, προκειμένου να μη βιώσουν στα 20 25 τους χρόνια την ανεργία. Μια και οι ώρες περνούν, τα χιλιόμετρα είναι αμέτρητα, το μεροκάματο φτωχό, οι κίνδυνοι μεγάλοι. Ένα από τα πρώτα θέματα που έθιξαν οι εργαζόμενοι που μιλήσαμε μαζί τους ήταν οι κίνδυνοι που διατρέχουν τις τέσσερις, έξι και πολλές φορές οχτώ ώρες που βρίσκονται πάνω στο μηχανάκι. Οι καιρικές συνθήκες παίζουν κι αυτές καθοριστικό ρόλο. Το χειμώνα ο κίνδυνος να γλιστρήσεις από τα νερά της βροχής είναι μεγάλος, η πιθανότητα να αρρωστήσεις ακόμα πιο μεγάλη. Όσο για το καλοκαίρι, οι συνθήκες και τότε πολύ άσχημες, αφού "κινδυνεύεις να πάθεις ηλίαση ή να ζαλιστείς". Και όλα αυτά για ένα... μισθό που πλησιάζει - αλλά δεν φτάνει - το βασικό και μια ανύπαρκτη ασφάλιση. Μια δουλειά λοιπόν με αρκετούς κινδύνους, και το φτωχό μεροκάματο, γύρω στις 5.000 δραχμές, είναι αδύνατο να καλύψει τις ανάγκες του σπιτιού ή από ένα πιθανό ατύχημα την ώρα της δουλειάς. "Για τέσσερα χιλιάρικα είμαστε όλη μέρα στο δρόμο. Αν η μέρα πάει καλά, μπορεί να βγάλουμε και δύο με τρία χιλιάρικα πουρμπουάρ. Λεφτά, που είναι πολύ λίγα, αν αναλογιστείς ότι όλη μέρα είμαστε εκτεθειμένοι σε πάρα πολλούς κινδύνους. Ανά πάσα στιγμή μπορείς να τρακάρεις ή να χτυπήσεις άσχημα", μας λέει ο Νίκος Τσολάκης, ο οποίος έχει δουλέψει σε διάφορες πιτσαρίες τα τελευταία τρία χρόνια. Ο Νίκος πριν λίγο καιρό αναγκάστηκε να μείνει για ένα μήνα στο κρεβάτι. Ήταν βράδυ, έβρεχε και πηγαίνοντας μια παραγγελία στην Καλλιθέα τράκαρε με ένα αυτοκίνητο. Το αποτέλεσμα ήταν να σπάσει το πόδι του. "Όσο και να προσέχεις, έρχεται η στιγμή που το κακό θα γίνει, αφού είσαι όλη μέρα στο μηχανάκι. Ήμουν από το πρωί στους δρόμους. Σε κάποια στιγμή, ήμουν τόσο κουρασμένος και είχα αφαιρεθεί, όταν έπεσα σε έναν εξίσου, ίσως, κουρασμένο ή αφηρημένο οδηγό. Έπεσα στο πεζοδρόμιο με πολλούς πόνους και αμέσως μεταφέρθηκα στο νοσοκομείο. Το αφεντικό έδειξε κατανόηση για την παραγγελία που δεν πήγε εκείνο το βράδυ στον προορισμό της. Όμως, έκανα φίλε δύο μήνες να ξεχρεώσω τα χρέη", μας λέει ο Νίκος Τσολάκης. Χρέη, που προέκυψαν, τόσο για τις ζημιές που υπέστη το μηχανάκι, όσο και για τα έξοδα νοσηλείας. "Ξέρεις, όσα παιδιά κάνουμε αυτή τη δουλειά, είμαστε ανασφάλιστοι. Αν μας συμβεί κάτι - και επιζήσουμε - τα πληρώνουμε όλα από την τσέπη μας. Και άντε μετά να "ξελασπώσεις" φίλε". O Βλάσσης Αρούκατος, μας λέει κάτι εντυπωσιακό που του συνέβη ένα βράδυ όταν τράκαρε κι αυτός: "Από τύχη δεν σκοτώθηκα. Ευτυχώς έπαθα μια απλή θλάση στο γόνατο, δύο τετράγωνα πιο κάτω από το σπίτι που έπρεπε να παραδοθεί η παραγγελία. Αυτοί που είχαν παραγγείλει την πίτσα έβαλαν τις φωνές στο αφεντικό μου και αυτός με... απέλυσε! Έτσι απλά. Χωρίς αποζημίωση, χωρίς τίποτα". Θυμάμαι ένα περιστατικό το καλοκαίρι όταν η θερμοκρασία είχε πιάσει τους 43 βαθμούς Κελσίου και συνάντησα τον Παναγιώτη Λιοτσάκη, ένα από τα παιδιά που πηγαίνουν τις παραγγελίες. Η κούραση και η εξουθένωση ήταν ολοφάνερη στο πρόσωπό του. "Από το πρωί έχω κάνει τρία δρομολόγια στο κέντρο της Αθήνας. Σύνταγμα, Αμπελόκηπους, Βικτώρια. Και έχω άλλες πέντε ώρες, οι οποίες θα είναι γεμάτες δρομολόγια. Είναι πολύ δύσκολη αυτή η δουλειά", μου είπε. Ο Παναγιώτης ήταν 22 χρονών και επί δύο χρόνια φοιτούσε σε ένα ιδιωτικό ΙΕΚ, έχοντας επιλέξει την ειδικότητα του ηχολήπτη. Βέβαια, και ο Παναγιώτης ήταν ένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες νέους, που το πέρασμά τους από κάποια ιδιωτική σχολή, κάθε άλλο παρά τους εξασφάλισε κάποια εργασία σχετική με το αντικείμενο που είχαν σπουδάσει. "Τα κυκλώματα είναι πολύ στενά", μου είπε. "Οι ιδιωτικές σχολές το μόνο που σου προσφέρουν είναι ένα τυπικό χαρτί. Όπως καταλαβαίνεις, μετά από τα, περίπου, δύο εκατομμύρια που στοίχισαν τα δύο χρόνια στη σχολή, είναι αδύνατο να ζητήσεις άλλα τόσα από τους γονείς σου, για να σε συντηρούν μέχρι να περάσεις το διάστημα που θα βρεις αυτό που θέλεις να κάνεις. Που έχεις ονειρευτεί. Στην κοινωνία που ζούμε απαγορεύεται να ονειρεύεσαι". Ομως υπάρχουν πολλοί Παναγιώτηδες που δεν παραιτούνται και που δεν σκοπεύουν να περάσουν την υπόλοιπη ζωή τους, πάνω στο μηχανάκι και να τρέχουν από σπίτι σε σπίτι. Ομως πολύ δύσκολα βρίσκουν ελεύθερο χρόνο "μια και η δουλιά δεν σου αφήνει πολλά χρονικά περιθώρια για "να ψαχτείς", αλλά ούτε και μετά από οχτώ ώρες πήγαινε - έλα, έχεις όρεξη για να τρέξεις, να ρωτήσεις, να μάθεις". "Φαντάσου", μας λέει ο Σπύρος Κατσούλης, "να είσαι οχτώ ώρες μέσα στο λιοπύρι το καλοκαίρι, είτε μέσα σε πλημμυρισμένους δρόμους το χειμώνα. Με τι διάθεση μετά να τρέξεις και να ρωτήσεις για άλλη δουλιά; Δεν βλέπεις τι γένεται με την ανεργία; Το μόνο που σκέφτεσαι είναι να κοιμηθείς. Είναι κάποιες στιγμές, που καταριέμαι αυτή τη ζωή, έτσι όπως την έχουν κάνει. Καταριέμαι όλο αυτό που λέγεται σύστημα, όλα και όλους όσοι με εκμεταλλεύονται. Τελικά ποιοί είναι αυτοί που δεν σε αφήνουν να ανασάνεις, που σου πνίγουν τα όνειρα, που σου στερούν το δικαίωμα έστω και να δοκιμάσεις"; Ηταν βράδυ της προηγούμενης Πέμπτης όταν παρήγγειλα κι εγώ μια πίτσα από μια πιτσαρία κοντά στο σπίτι μου στην Καλλιθέα. Μου την έφερε ένας άνδρας γύρω στα 50 που μου φάνηκε γνωστός: "Σε γνωρίζω", τον ρώτησα. Με κοίταξε και κατακκοκίνησε ολόκληρος. "Εσύ είσαι", αναφώνησε και αμέσως τον γνώρισα. Ηταν - και είναι - ένας από τους καλύτερους πιανίστες στην Ελλάδα, που έχει εργαστεί στα καλύτερα νυκτερινά κέντρα, που έχει προσφέρει στη μουσική τριάντα χρόνια τώρα. "Πως και κάνεις αυτή τη δουλιά", τον ρώτησα και ένοιωσα φοβερά αμήχανος. "Τα ξέρεις Παναγιώτη. Εχω δύο χρόνια να δουλέψω σε κέντρο. Που και που κάνω κανένα μεροκάματο. Στο σπίτι μου πεινάνε όπως πεινάνε χιλιάδες άλλοι μουσικοί σαν και μένα. Μοιράζω πίτσες για να μην πεθάνουμε από την πείνα. Εκεί μας καταντήσανε όλοι αυτοί που μας μιλάνε για μεγάλη Ελλάδα και άλλα κουραφέξαλα. Στην ίδια πιτσαρία με μένα δουλεύει και ένας Αλβανός γύρω στα σαράντα. Ξέρεις κάτι Παναγιώτη; Στην πατρίδα του έπαιζε πρώτο βιολί σε μια κρατική ορχήστρα! Και αυτός κι εγώ μοιράζουμε τώρα πίτσες και κλαίει η ψυχή μας". Πνίγοντας τα όνειρά μας, πνίγεται η ζωή μας σε διαδρομές απίστευτες χωρίς τέλος. Ποιός θα βάλει λοιπόν τέλος σ΄ αυτές τις διαδρομές της απόγνωσης; ποιός θα πεί τέρμα δεν εκτελούνται πιά παραγγελίες που υποβαθμίζουν τη ζωή και σκοτώνουν τα όνειρα. Ολοι μαζί και σύ πιανίστα φίλε μου (για χάρη του έκανα αυτό το ρεπορτάζ) και συ νέε απ΄ τα ΙΕΚ και συ Αλβανέ βιολίστα. Η αυριανή παραγγελία θα είναι δική μας και δική σας... |
Τελευταία ενημέρωση 28 Αυγούστου, 2002 Ποιος είναι ο Παναγιώτης Βήχος;
για να ενημερώνεστε σε κάθε νέα ανανέωση
|
|
|
Δωρεάν ανταποδοτική διαφήμιση (επικοινωνήστε με τον webmaster) |
||||
|
|
|
|||
