ΝΤΕΝΙΣ ΛΙΞΖΕΝ
Να αναδείξουμε την ομορφιά της πολιτικής

ΣYNENTEYΞH ΣΤΟΥΣ Γ. ΚΑΡΑΜΠΑΤΣΟ
ΚΑΙ Μ.ΠΑΝΤΟ

International Noise Conspiracy σημαίνει διεθνής συνωμοσία θορύβου. Πώς ξεκίνησε αυτή η συνωμοσία λοιπόν, ποια ήταν η ιδέα, περί τίνος πρόκειται;

Αυτό που μας ένωσε, το ...κοινό μας στοιχείο θα έλεγα, είναι πως όλοι μας νιώθαμε αρκετά «τσαντισμένοι» με την πραγματικότητα, με τον κόσμο που ζούμε. Αυτό θέλαμε να το εκφράσουμε μέσα από ένα ριζοσπαστικό πολιτικό μουσικό σχήμα σαν τους Noise. Επιδιώκουμε λοιπόν οι στίχοι μας να εκφράζουν κάτι διαφορετικό και πολιτικό, αλλά θέλουμε ταυτόχρονα η μουσική μας να είναι ευχάριστη, να μπορεί ο κόσμος να περνάει καλά με τη μουσική μας, να μπορεί ακόμα και να χορεύει. Αν και δεν μπορώ να πω ότι ως μουσικό σχήμα έχουμε καταλήξει σε μία συγκεκριμένη ιδεολογία την οποία υπηρετούμε, εντάσσουμε τους εαυτούς μας στο χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Πόσο εύκολο είναι για ένα μουσικό σχήμα στις μέρες μας να έχει αναφορές στην πολιτική και στο κίνημα και ταυτόχρονα να απευθύνεται με έναν τρόπο μαζικό στον κόσμο;

Έχουμε συμμετάσχει και εμείς οι ίδιοι παλαιότερα σε διάφορα άλλα μουσικά σχήματα που επιχειρούσαν να προσεγγίσουν την πολιτική. Παρακολουθούμε ακόμα και τώρα τον τρόπο με τον οποίο προσπαθεί η πλειοψηφία των συγκροτημάτων να ασχοληθεί με τον πολιτικό στίχο: δυστυχώς, είναι ένας τρόπος αρνητικός. Δηλαδή προσπαθούν να προβάλλουν την άσχημη, καταθλιπτική πλευρά της πολιτικής και των κινημάτων. Αντ αυτού εμείς επιδιώκουμε να αναφερόμαστε στην ομορφιά της αντίστασης, της συλλογικής δράσης, των κινημάτων και να αναδείξουμε το πώς η ενασχόληση με την πολιτική δίνει νόημα στη ζωή των ανθρώπων, είναι διασκεδαστική, είναι «σέξι», μπορεί πραγματικά να εμπνεύσει έναν άνθρωπο. Αγαπάμε τη μουσική όσο αγαπάμε και την πολιτική.

Πόσο πιστεύεις ότι σχετίζεται η εμφάνιση όλο και περισσότερων δημοφιλών συγκροτημάτων που έχουν αναφορές σε πολιτικό στίχο με τα διεθνή κινήματα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση;

Τη δεκαετία του 80 και του 90 το πολιτικό κλίμα ήταν, θα έλεγα, «νεκρό». Δεν υπήρχαν άνθρωποι ενεργοί, δεν υπήρχαν διεθνή κινήματα που να αποτελούν ένα αντίπαλο δέος. Ήταν η εποχή που αναπτύχθηκαν αρκετά κινήματα που ασχολούνταν με επιμέρους ζητήματα ή προβλήματα, όπως τα δικαιώματα των γυναικών κ.λπ. Για μένα αυτό δεν είναι άσχημο αλλά πιστεύω πως για να γίνει ένα κίνημα πολιτικά επικίνδυνο πρέπει πρώτα απ όλα να αναλύει τις δομές, τη βάση της σημερινής κοινωνίας. Πιστεύω ότι το Σιάτλ ήταν ένας σταθμός, γιατί ο κόσμος συνειδητοποίησε όχι μόνο ότι μπορούσε να μιλήσει συνολικά για τις συνέπειες του καπιταλισμού, αλλά ότι μπορούσε και να αλλάξει την πορεία της ιστορίας ανατρέποντας μία «ρεαλιστική» κατάσταση. Ως μουσικό σχήμα θεωρώ ότι είμαστε οργανικό κομμάτι του κινήματος κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.

Μήπως όμως η προβολή συγκροτημάτων όπως το δικό σας από τα ΜΜΕ καθιστά τη μουσική και τους στίχους τους πολιτικά ακίνδυνα;

Έχουμε φτιάξει πρόσφατα ένα βιντεοκλίπ όπου σε κάποιο σημείο διακρίνεται ένας αστυνομικός να λέει τα εξής: «Κλείστε τους μέσα! Αν δεν μπορείτε να τους κλείσετε μέσα, τότε βεβαιωθείτε ότι θα καταλήξουν στο γυαλί της τηλεόρασης!». Θέλω να πω ότι είμαστε απόλυτα ενήμεροι του κινδύνου να μετατραπούμε σε ένα είδος ακίνδυνης επαναστατικής μόδας. Θεωρώ όμως ότι σε μία κοινωνία του θεάματος, όπως η δική πρέπει να «παίξουμε» στις όποιες δυνατότητες μας προσφέρει το σύστημα προκειμένου να έρθουμε σε επαφή με τον κόσμο. Ένας φίλος για παράδειγμα, μου λέει για τους Rage Against the Machine: «Πολλά μπλουζάκια Τσε, αλλά καθόλου βιβλία του Τσε»' Πιστεύω ότι αυτό είναι σωστό, αλλά από την άλλη, έστω και μέσα από αυτή την προβολή, ίσως αρκετός κόσμος να ανακαλύψει τον Τσε, τα κινήματα, την επανάσταση. Όσο υπάρχουν όμως άνθρωποι στο δρόμο και υπαρκτά κινήματα, πιστεύω ότι δεν κινδυνεύουμε.

Τι θέση παίρνετε στη συζήτηση που έχει ανοίξει τελευταία σε σχέση με τις δύο τάσεις του κινήματος;

Κατά τη γνώμη μου, όσοι ισχυρίζονται πως ο καπιταλισμός είναι μία πραγματικότητα μη ανατρέψιμη και πως στόχος μας θα πρέπει να είναι η «βελτίωση» του συστήματος, αγνοούν το πώς λειτουργεί ο καπιταλισμός. Η φτώχεια, η ανεργία, οι απολύσεις δεν οφείλονται στη «δυσλειτουργία» του καπιταλισμού, αλλά στο ότι αυτό είναι ο καπιταλισμός, έτσι ακριβώς λειτουργεί. Δεν μπορείς να διορθώσεις αυτά τα «λάθη», γιατί χωρίς αυτά δεν έχουμε καπιταλισμό. Γι αυτό πιστεύω ότι ο μόνος τρόπος να «διορθώσουμε» την κατάσταση είναι η αντικαπιταλιστική πάλη.

Μετά τον καπιταλισμό, όμως, τι;

Αυτό είναι ένα μεγάλο ζήτημα, ένα θέμα το οποίο οφείλει να συζητηθεί μέσα στο ίδιο το κίνημα. Δεν μπορούμε να πούμε ότι έχουμε μία έτοιμη συνταγή την οποία θα εφαρμόσουμε. Είναι ένα ζήτημα που πρέπει να μας απασχολήσει όλους: τι κοινωνία θέλουμε, πώς θα την οικοδομήσουμε. Την απάντηση σε αυτό μπορεί να τη δώσει μόνο το ίδιο το κίνημα, ούτε εγώ, ούτε εσύ, ούτε κάποια «φωτισμένη» ομάδα.

Μετά την 11η Σεπτεμβρίου η αντί-τρομοκρατική υστερία των ΗΠΑ αλλά και της ΕΕ βαφτίζει τρομοκράτες όσους αντιστέκονται στην παγκοσμιοποίηση ή μάχονται για ανατροπή του καπιταλισμού...

Σίγουρα το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους είχε φρικτά αποτελέσματα, καθώς έχασαν τη ζωή τους χιλιάδες αθώοι άνθρωποι. Οι ΗΠΑ βομβαρδίζουν φτωχές χώρες και σκοτώνουν αθώους κάθε μέρα. Το ίδιο τώρα και το Ισραήλ. Πρέπει λοιπόν να δούμε τις αιτίες που γεννούν την τρομοκρατία και τέτοια ακραία φαινόμενα' και οι αιτίες βρίσκονται στην ίδια την πολιτική των μεγάλων δυνάμεων. Πιστεύω όμως ότι οι ΗΠΑ αλλά και η ΕΕ χρησιμοποιούν αυτό το γεγονός για να επιτεθούν συνολικά σε όσους διαφωνούν με τη σημερινή κατάσταση. Στις διαδηλώσεις του Γκέτεμποργκ η αστυνομία μας χτυπούσε, η αστυνομία πυροβολούσε. Όμως, αν κάποιος για να αμυνθεί πετούσε μία πέτρα, αυτός ήταν «τρομοκράτης». Έχω φίλους που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις στο Γκέτεμποργκ και τους καταδίκασαν επειδή στο σπίτι τους βρέθηκαν βιβλία πολιτικού περιεχομένου! Αυτή ήταν η μόνη κατηγορία και γι αυτό καταδικάστηκαν σε αρκετούς μήνες φυλάκισης. Πλέον κινδυνεύουν ακόμα και δικαιώματα που μέχρι τώρα τα θεωρούσαμε δεδομένα.

Εφημερίδα ΠΡΙΝ  9 Ιουνίου 2002