|
"Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ" Τα νέα της εβδομάδας |
||
|
Αρχείο
|
Μουντιάλ ευνοημένων και εξουθενωμένων...
Tερματοφύλακας στην ομάδα του πανεπιστημίου του Αλγερίου έπαιζε το 1930 ο Αλμπέρ Καμί. Είχε επιλέξει από παιδί τη συγκεκριμένη θέση διότι, γόνος φτωχής οικογένειας τότε, ήθελε να αποφύγει τη φθορά των παπουτσιών του! Συχνά έλεγε: «Ως τερματοφύλακας έμαθα κάτι που μου χρησίμευσε αφάνταστα στη ζωή: σπανίως η μπάλα πηγαίνει εκεί που την περιμένεις». Ασφαλώς, μόνο που «δόγμα Καμί» επιδέχεται και τροποποιήσεις. Μία θα μπορούσε να είναι: «Κοίτα την τροχιά της μπάλας και θα καταλάβεις αν δεν το έχεις ήδη καταλάβει πώς κινείται ο πλανήτης Γη στο γήπεδο της πολιτικής, της οικονομίας, των πάσης φύσεως αντιθέσεων». Ειδικώς το Μουντιάλ που σήμερα τελειώνει προσφέρεται για ανίχνευση τέτοιων κοινών «νόμων» Εν αρχή, ο θεμελιώδης κανόνας του κέρδους και των (από αυτόν) υπαγορευόμενων «ανθρωποθυσιών» και αναδιαρθρώσεων. Στις 21 Ιουνίου άναυδοι οι φίλαθλοι όλου του κόσμου παρακολουθούσαν ένα φαινόμενο όχι απλώς αλλόκοτο, αλλά σχεδόν μεταφυσικό: οι γερμανοί ποδοσφαιριστές, οι κατ εξοχήν «δεκαθλητές» («Σχολή Μπρίγκελ» για τους «μυημένους») της Ευρώπης, εκείνοι οι οποίοι ανέκαθεν «γέμιζαν» με δύναμη και συνεχές τρέξιμο τις «μαύρες τρύπες» της ανεπαρκούς τεχνικής τους, υστερούσαν των Αμερικανών σε φυσική κατάσταση, αντοχή και «φρεσκάδα». Η εξήγηση, απλή: οι γερμανοί παίκτες μπορεί να μην είχαν φορτωθεί στο σύνολό τους τα 55 έως 70 φετινά επίσημα παιχνίδια, τα οποία είχαν εξουθενώσει ουκ ολίγους Γάλλους, Αργεντινούς, Βρετανούς και Βραζιλιάνους, αρκετοί όμως από αυτούς, αγωνιζόμενοι στη Μπάγερν Μονάχου και τη Λεβερκούζεν (η πρώτη προχώρησε αρκετά στο Τσάμπιονς Λινγκ, η δεύτερη έφθασε στον τελικό), πλήρωσαν το «φόρο κόπωσης» στο σύγχρονο ποδοσφαιρικό Μινώταυρο. Οι ειδικοί έχουν υπολογίσει ότι σήμερα οι ποδοσφαιριστές τρέχουν τέσσερις φορές περισσότερο απ όσο οι συνάδελφοί τους το 1974 και εκτός από το τρέξιμο το σύγχρονο ποδόσφαιρο απαιτεί μέγιστη τραχύτητα και καταπόνηση («πρέσινγκ», πιο δυνατές προσωπικές αναμετρήσεις κ.λπ). Πώς να μη γίνουν λοιπόν επιρρεπείς στους τραυματισμούς και τα «κλαταρίσματα» παρά την όποια πρόοδο της ιατρικής παίκτες σαν τον Ζιντάν, τον Νέστα ή τον Μπέκαμ, ο οποίος κατά μέσο όρο τρέχει 17 χιλιόμετρα ανά παιχνίδι, δηλαδή σύνολο 1.054 στους 62 φετινούς επίσημους αγώνες; (Χώρια φιλικά παιχνίδια και προπονήσεις.) Το παρ ολίγον πάθημα των Γερμανών νίκησαν με τη ψυχή στο στόμα τις ΗΠΑ, από την οποία δύο μόνο παίκτες, ο Ρέινα και ο Ντόνοβαν, θα μπορούσαν να πρωταγωνιστήσουν σε μια μεσαία ευρωπαϊκή ομάδα θυμίζει τα λόγια δύο γνωστών συμπατριωτών τους. «Επιτέλους, το γεγονός ότι πληρωνόμαστε αδρά δεν μας κάνει βιονικούς», έλεγε αγανακτισμένος πριν από τρία χρόνια ο άσος της Μπάγερν Μονάχου Έφεμπεργκ. «Κάτι πρέπει να κάνουμε, να μειωθούν οι αγώνες» είπε προσφάτως ο Μπεκεμπάουερ και η νύξη του αυτή θεωρήθηκε μομφή κατά του Μπλάτερ και των λοιπών θεματοφυλάκων των απεριόριστων εσόδων από τηλεοπτικά δικαιώματα και διαφημίσεις. «Να μειωθούν οι αγώνες, στις διεθνείς διοργανώσεις και στα ισχυρά ευρωπαϊκά πρωταθλήματα», πρότεινε και ο σουηδός προπονητής των Αγγλων Έρικσον επιστρέφοντας στη Βρετανία. Μπορεί ο μικρός Αλμπέρ Καμί να διάλεξε τη θέση του τερματοφύλακα για να μη φθείρει τα παπούτσια του, όμως πολλοί εξεπλάγησαν όταν, πριν από λίγα χρόνια, ο κορυφαίος ευρωπαίος τερματοφύλακας, ο Δανός Σμάιχελ, αποφάσισε να εγκαταλείψει τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ εξηγώντας: «Δεν αντέχω άλλο τη σωματική και ψυχολογική πίεση τόσων σημαντικών παιχνιδιών, προτιμώ να συνεχίσω με λιγότερα χρήματα, σε κάποια μικρότερη ομάδα». Και ήταν απλώς τερματοφύλακας! Το φθινόπωρο του 2000 η ιταλική Γιουβέντους κατετάγη τελευταία (!) στον όμιλό της στο Τσάμπιονς Λινγκ, καθώς τα μεγάλα «αστέρια της» δεν άντεχαν να «πάρουν τα πόδια τους» ειδικώς δε οι Ζιντάν και Ντάβιτς, εκνευρισμένοι από την αγωνιστική τους καθίζηση, συνεχώς αποβάλλονταν Ήταν μοιραίο! Είχε προηγηθεί, το καλοκαίρι του 2000, το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα εθνικών ομάδων. Η «Γιούβε» απαρτιζόταν από παίκτες των εθνικών ομάδων Ολλανδίας, Ιταλίας, Γαλλίας. Η πρώτη είχε φθάσει στα ημιτελικά, οι άλλες δύο στον τελικό. Όταν τελείωσε το Euro 2000 οι ποδοσφαιριστές της ιταλικής ομάδας άρχισαν χωρίς ανάσα τις προπονήσεις για τη νέα αγωνιστική περίοδο και φυσιολογικά απέτυχαν να προκριθούν στην επόμενη φάση του Τσάμπονς Λινγκ ή έστω να αποφύγουν την τελευταία θέση στον όμιλό τους, ώστε να αγωνιστούν στο υποδεέστερο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ «Ξεζουμίζουν» λοιπόν τα άλογα και πριν γεράσουν, όμως το αέναο και «άναρχο» κυνήγι του κέρδους τελικώς δυσχεραίνει την ίδια την επίτευξη του στόχου του σαν τη γάτα που κυνηγάει την ουρά της! Σύμφωνοι, μπορεί οι συνέπειες του κορεσμού από τα πολλά παιχνίδια και της πτώσης «της ποιότητας του εμπορεύματος» λόγω κόπωσης παικτών και ομάδων μέχρι ενός σημείου να υπερκαλύπτονται από τα τηλεοπτικά έσοδα στο ζύγι των ψυχρών υπολογισμών, αλλά τι γίνεται όταν το κακό υπερβεί αυτό το σημείο; Σύμφωνοι, διανύουμε την εποχή κατά την οποία οι ιθύνοντες της πλέον εμπορικής ομάδας του κόσμου, της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, διατείνονται ότι ένας σύγχρονος σύλλογος πρέπει να καλύπτει λιγότερο του 1/5 των εσόδων του από τα εισιτήρια και τα 4/5 να «αντιστοιχούν» σε τηλεοπτικά δικαιώματα και διαφημίσεις. Τι γίνεται όμως όταν η Μπάγερν Μονάχου φθάνει στο σημείο να αγωνίζεται στα περισσότερα παιχνίδια της πρώτης φάσης του Τσάμπιονς Λινγκ ενώπιον μόλις 7-12 χιλιάδων θεατών σε ένα στάδιο 70.000 θέσεων; Τι γίνεται όταν η Λάτσιο των τόσων ακριβοπληρωμένων άσων επί δύο συναπτά έτη δίνει τους δύο κρισιμότερους αγώνες της στο Τσάμπιονς Λινγκ στο Ολίμπικο της Ρώμης (με Λιντς και με Ναντ, αντιστοίχως) παρουσία μόνο 15 έως 17 χιλιάδων φίλων της; Ε, τότε πέφτουν κατακόρυφα τα ίδια τα τηλεοπτικά και διαφημιστικά έσοδα, καταρρέουν ολόκληροι όμιλοι που δραστηριοποιούνταν στον τομέα της τηλεοπτικής εκμετάλλευσης των αγώνων (όμιλος Κιρχ στη Γερμανία, ITV Ντίτζιταλ στη Βρετανία) και το ποδόσφαιρο μετατρέπεται σε μία μικρογραφία της καπιταλιστικής κρίσης! Αδυσώπητο κυνήγι της μεγιστοποίησης του κέρδους, αλλά και πτωτική τάση του κέρδους. Διεκδίκησή του άναρχη και απάνθρωπη καθώς εξωθούνται οι παίκτες πέραν των ορίων της ανθρώπινης αντοχής αλλά και αμήχανα ψελλίσματα (Μπεκεμπάουερ, Έρικσον) υπέρ κάποιου εξορθολογισμού. Υπέρ ενός νέου σχεδιασμού της ποδοσφαιρικής βιομηχανίας, η οποία δείχνει οδυνηρά βραχυκυκλωμένη, αν και διαχειρίζεται το μόνο άθλημα ίσως και τη μόνη κοινωνική εκδήλωση που είναι ικανό να συγκεντρώνει εκατομμύρια ανθρώπους μπροστά από γιγαντοοθόνες σε ολόκληρο τον πλανήτη, να ωθεί τους μισούς σε αλαλαγμούς χαράς και τους άλλους σε πικρά δάκρυα Νοείται υπέρβαση τέτοιας κρίσης χωρίς νέες αγορές; Όχι φυσικά, ούτε στην κεφαλαιοκρατική οικονομία γενικώς ούτε στην ποδοσφαιρική βιομηχανία, ειδικότερα. Ιδού λοιπόν η απόπειρα διάνοιξης νέων ποδοσφαιρικών αγορών σε Ιαπωνία, Νότια Κορέα, ΗΠΑ. Εν ανάγκη και βιαίως: αντιπροσωπεύει άραγε τίποτε άλλο εκτός από τη βία, από το ισοδύναμο ενός «πολέμου» για την επαναχάραξη ορίων αγορών, η κωμικοτραγική διαιτησία, άνευ της οποίας οι Nοτιοκορεάτες στην καλύτερη (γι αυτούς) περίπτωση θα έφθαναν μόλις στη φάση των «16» του Μουντιάλ; Αλλά σε αυτή την περίπτωση ο ενθουσιασμός για το ποδόσφαιρο δεν θα διαρκούσε πολύ στην εν λόγω χώρα και η αγορά δεν θα «στηνόταν» Χάρη στο Μουντιάλ και την Αρσεναλ, πάντως, μάθαμε, πριν φανταστούμε, ότι αυτού του είδους η ποδοσφαιρική παγκοσμιοποίηση είχε αρχίσει ήδη να «σκαρφίζεται κόλπα». Η πρωταθλήτρια και κυπελλούχος Αγγλίας δεν επιβεβαιώνει απλώς τον κανόνα της φθοράς των μεγάλων άσσων (οι Γάλλοι Ανρί και Βιεϊρά πήγαν «σκοτωμένοι» στο Μουντιάλ, ο σουηδός Λιούμπεργκ συμπεριελήφθη στην «ομάδα» των καταπονημένων που εύκολα τραυματίστηκαν). Είναι και ο σύλλογος που δείχνει τα «νέα ήθη»: αποκαλύφθηκε ότι αγόρασε τον ιάπωνα Ιναμότο όχι επειδή τον έκρινε απαραίτητο συμπλήρωμα στο έμψυχο δυναμικό της, αλλά διότι με αυτήν τη κίνηση θα εξασφάλιζε την τηλεοπτική κάλυψη των αγώνων της από ιαπωνικά τηλεοπτικά κανάλια! Για να δει ο Γιαπωνέζος το «καμάρι» του και ο λονδρέζικος σύλλογος το χρώμα του ιαπωνικού χρήματος «Χρυσοί κανόνες» ποδοσφαίρου,
|
Τελευταία ενημέρωση 02 Ιουλίου, 2002 Ποιος είναι ο Παναγιώτης Βήχος;
για να ενημερώνεστε σε κάθε νέα ανανέωση
|
