Ο ΛΟΓΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΣΠΟΡΑ

εν είναι λίγες οι ως τώρα αναφορές μας πάνω σε ποικίλα θέματα της Διασποράς και δεν είναι λίγες οι φορές που επισημάνανε όχι μόνο τις εστίες των προβλημάτων αλλά και τη γέννησή τους. Ιδιαίτερα σε θέματα, όπως της Ελληνικής Γλώσσας και την ανάπηρη ή ελλιπή, αν θέλετε, εκπαίδευσή της, του σταδιακού αλλά σταθερού αφελληνισμού και του αποκλεισμού ή περιθωριοποίηση των Λογοτεχνικών, Ποιητικών, Θεατρικών και άλλων κειμένων που πρεσβεύουν τον Ελληνικό Πολιτισμό ανά της γη. Ως Έλληνες της Διασποράς και ως Έλληνες που τολμούμε να έχουμε λόγο, προβάλλουμε το Λόγο και τον επιστρατεύουμε όσο περισσότερο μπορούμε δίνοντας την πρέπουσα χροιά μέσα από τα σταυροδρόμια της Διασποράς προς κάθε κατεύθυνση. Με σύνθημά μας «Έλληνες συγγραφείς της Διασποράς ενωθείτε» απευθυνθήκαμε και απευθυνόμαστε σε κάθε Έλληνα ανά τη γης και το λέμε συνεχώς ότι, για όσα συμβαίνουν σήμερα στον πολύπαθο Ελληνισμό, συμβαίνουν διότι οι δυνάμεις του «κακού», δυνάμεις επίγειες, «πνευματικές» και «δημοκρατικές», «φωτισμένες» από επίγειο δαιμόνιο, ανέκαθεν ξεσπάθωναν ενάντια στον πολιτισμό καθιστώντας υπό διωγμό τις Τέχνες και ιδιαίτερα την Λογοτεχνία.

Ο Λόγος, όπως αυτός βγαίνει γραπτώς ή ρητορικός από υγιή στόματα και νου, φωτίζει, δημιουργεί και διαμορφώνει το πνεύμα του ανθρώπου για να το οδηγεί σε σωστές κατευθυντήριες αποφάσεις με σκοπό την πρόσοδο και την ευημερία, την ειρήνη, την αγάπη και τη φιλία ανάμεσα στους λαούς. Είναι αυτός που από τη φύση του δικάζει και καταδικάζει, ανδρώνη και προικίζει τον άνθρωπο για να μπορεί, ο άνθρωπος, επαξίως να διεκδικεί τον τίτλο του. Είναι αυτός που τον συναντούσαμε και τον συναντούμε, τον ακούγαμε και τον ακούμε στις πλατείες και στα χωριά, στις αίθουσες δικαστηρίων και στα σχολειά, στις εποχές των σπασμένων πετρών και στα σκότη, παντού και πάντα να κυνηγιέται, να συλλαμβάνεται και να εκτοπίζεται ανάλογα από το «παράπτωμά» του. Αυτός που λέγεται ΛΟΓΟΣ και ξεμύτιζε, μέσα από ένα κιτρινισμένο βιβλίο, ποδοπατήθηκε, κυνηγήθηκε και κάηκε από διάφορες συμμορίες ονάγρων και Ούννων που με βαρβαρότητα προσπάθησαν να τον στραγγαλίσουν και σε μεγάλο βαθμό το πέτυχαν. Αυτόν το Λόγο ταχτήκαμε να υπηρετήσουμε…

«Λόγος που ’μεινε Νιος, πανάκριβο μνημείο / Για να θυμίζει με τα πλούτια του

το δικό του Κάλλος

Που ξεπερνά όλων των ήλιων θάμπος / Μοιάζει σα να μην πέρασε απάνω του

ο χρόνος

Μήτε τον τρόμο να δείχνει στη ματιά… / Τρόμο; Αχά, αυτός δε

σκιάχτηκε ποτέ

Τον τρόμο τον ρεζίλεψε, κομμάτιασε οικτρά / Όταν τον έφεραν μπροστά,

γελούσε

Ακόμα κι όταν στου χάρου τον έβαλαν στης πάλης το χορό / Γελώντας

τον νίκησε μύριες φορές

Τον καταντρόπιαζε κι έπαιρνε τη φυγή…. / Κι αυτού του Λόγου χτύπαγε η

καρδιά / Χτύπαγε, χτύπαγε…

Περνώντας όλου του κόσμου ρολογιών τους χτύπους και τους δείκτες / Τα πρώτα και τα δεύτερα λεπτά, τις ώρες και τις μέρες / Χτύπους που πάλευαν ασταμάτητα ανάμεσα στους δείκτες

που αργόφερναν το χρόνο μέσα απ’ το δικό του χάος / Κι αυτά, που ήταν στους σταθμούς

Τ’ άλλα, που ήταν στις φάμπρικες / Κι αυτά που ήταν στα λιμάνια και έδειχναν ή σήμαναν την ώρα να φύγουν ή που φτάναν τα καράβια / Κι αυτά, που ήταν σε κάμποσα σχολειά / Που λιγοστό και κρυφά το φως περνούσε / Για να πνιγεί κι αυτό μέσα στον τρόμο, στη σιωπή / Και που ακούγονταν κούφια σαν πεθαμένα / Και εκείνα των φυλακών και των δικαστηρίων / Με τη συνοδεία σφυριών και θανατικών ποινών / Και τ’ άλλα στις φτωχικές πλατείες / Που πάνω τους πέφτανε απ’ τις κρεμάλες οι σκιές

Σήμαντρα, τα ρημάδια, γίνονταν πολλές φορές / Καθώς ο δείχτης

κόλλαγε στο μηδέν

Έφερνε το μηδέν… Καθώς οι σκύλοι του παίρνανε τη ζωή / Χαλώντας τα Κάλλη του σε ένα κλάσμα και μόνο / Σβήνοντάς τα σε ώρα μηδέν… / Μα το χαμόγελό του δεν έπαψε να λάμπει

Κι οι λιογάλανες λαμπήθρες του φαίνονται καθαρά / Μέχρι και της καρδιάς τους χτύπους του ακούω

Όταν στον ύπνο μου φορές πολλές / Πα στα κλειστά μου μάτια μια κρούστα μένει

Σαν του αποβροχάρη Μάρτη η αύρα, η πνοή και η λαλιά…»

Λοιπόν, όλοι γνωρίζουν ότι ο Λόγος, είτε αυτός λέγεται Λογοτεχνικός, είτε θα τον δούμε σε έναν Πίνακα, είτε θα το συναντήσουμε σε Επιστημονικά Συγγράμματα και στη Δημοσιογραφία, όταν αυτός ο Λόγος «ενοχλεί» αποτελεί πλέον για τα κατεστημένα, πολιτικά και θρησκευτικά, τον υπ’ αριθμό ένα κοινό εχθρό! Οι κατασταλτικές μηχανές απόχτησαν ακραίες διαστάσεις ιδιαίτερα από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά και φτάνουν στις μέρες μας έχοντας ένα ηλίθιο μοντέλο το σημερινό έκτρωμα μιας διεθνούς υποκουλτούρας. Όλες οι Τέχνες στο σύνολο έχουν βραχυκυκλωθεί και απολέσει την αίγλη και το σμάλτο τους. Στα μοντέρνα παζάρια θα βρούμε το Λόγο άλλοτε παραλλαγμένο να βγαίνει από μεγαλόστομα χείλη ακατάλληλα και επικίνδυνα, άλλοτε φορτωμένο με πολιτικά ψεγάδια και παραπλανητικές ασχήμιες έτσι που ν’ αποκτά αρνητικά μεγαλύτερη δύναμη και να συμβάλει στο μόνιμο διωγμό του, στην αργή και μεθοδευμένη καταστροφή και αυτοκαταστροφή του.

Μέσα από την παρακμάζουσα Ελληνική κοινωνία, ρήτορες μεγάλων μεγεθών χρησιμοποιούν και σήμερα το Λόγο, τον οποίο μέσω κάποιων διανοουμένων, συγγραφέων και άλλων έχουν εξασφαλίσει, δίνοντας αρνητικές διαστάσεις στον Κύριο Λόγο και όχι μόνο. Μια ματιά στις εκδόσεις κλασικών έργων θα δούμε μερικές εξ’ αυτών να επαναλαμβάνονται συχνά και να καταλαμβάνουν την αγορά όχι για να διατηρήσουν τη Λογοτεχνία, αλλά γιατί έτσι μεγαλώνουν τα κέρδη ορισμένων εκδοτών στραγγαλίζοντας για ακόμα μια φορά τον αυθεντικό Ελληνικό Λόγο. Ο Λόγος δε γεννήθηκε σε μια και μόνο συγκεκριμένη εποχή, ας πούμε για παράδειγμα στους προηγούμενους αιώνες πριν του 20^ου αιώνα κι ούτε σταμάτησε στον ίδιο. Η αειθαλή Μήτρα του Λόγου και ιδιαίτερα στη σύγχρονη εποχή, που ξεκινά με τον ερχομό του 20^ου αιώνα παρουσιάστηκε πιο δυναμικός και διατράνωσε το μπόι του κατά το πέρασμά του. Ανάστημα που βαφτίζεται στα πάθια του λαού μας, που συγκρούεται με τους διάφορους επιδρομείς (μικρασιατική καταστροφή, Β` Π. Π., Εθνική Αντίσταση, Εμφύλιος Πόλεμος, που άφησε ορφανά και γέννησε μια μετανάστευση της οποίας το τίμημα πληρώνει σήμερα ο απανταχού Ελληνισμός, εφτάχρονη δικτατορία, Πολυτεχνείο και Κυπριακό και άλλα πολλά. Αυτός ο Λόγος που άντρωσε το Λαό και έγραψε Ιστορία, γαλουχήθηκε απ’ τα φωτεινά μηνύματα των μεγάλων οραματιστών, όπως παράδειγμα του Ρήγα Βελεστινλή που είπε: «Ξυπνάτε τέκνα κι ήρθε η ώρα…» καθώς και άλλων πολλών. Και τα μηνύματα πληθαίνουν ως κόκκοι της άμμου και ο Λόγος μπροστάρης στα δρώμενα των Ελληνικών παθών γράφει και καταγράφει τη σύγχρονη Ιστορία.

Αυτόν το Λόγο υποστηρίζουμε κι εμείς χαϊδεύοντας με ευλάβεια τη γοητεία του και το κάλλος και όχι τ’ αφτιά μερικών μεγαλόστομων κωφάλαλων που άλλοι παριστάνουν τους «πρεσβευτές» και άλλοι τους «σωτήρες». Με το πνεύμα αυτού του Λόγου ποτίσαμε κι εμείς οι Έλληνες Συγγραφείς της Διασποράς τα δικά μας κείμενα και δε μας παρέχεται η πολυτέλεια να μείνουνε στην αφάνεια, ούτε στις υποσχέσεις κι ούτε στα διάφορα χαϊδέματα. Στα σχολειά μας είναι η θέση τους κι εκεί πρέπει να πάνε τα έργα μας.

Δεν αμφισβητούμε τα έργα των προγόνων μας, αλλά και τα έργα των νεοελλήνων θα πρέπει να βρουν τη θέση τους. Σ’ αυτούς ανήκει και ο δικός μας Λόγος, τον οποίο πρόσφατα και εν τάχει παρουσιάσαμε στο πρώτο μας βιβλίο «Ανθολογία της ξενιτιάς».

Βάιος Φασούλας, Γερμανία

Γαβριήλ Παναγιωσούλης, Η.Π.Α. Gabrielkp@aol.com

Μέλη της Ένωσης Ελλήνων Συγγραφέων Πέντε Ηπείρων (Ε.Ε.Σ.Π.Η.)

Ε.Ε. - Γερμανία – Ιούνης 18 2002 Web: www.fasoulas.de * e-mail: vaios@fasoulas.de