|
"Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ" Άρθρα και απόψεις |
||
|
Αρχείο
|
ΒΟΜΒΕΣ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ
Αν στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού τριάντα κρούσματα και τρεις θάνατοι εξαιτίας ενός ιού προκαλούν τέτοιας έκτασης δημόσια συζήτηση και οδηγούν σε λήψη μέτρων όπως το κλείσιμο όλων των μαζικών εκπαιδευτικών χώρων, όπως συνέβη δύο εβδομάδες πριν το Πάσχα, τότε τι θα έπρεπε να γίνει στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, όπου οι κάτοικοι πεθαίνουν κατά εκατομμύρια χτυπημένοι από διάφορες επιδημίες; Τα στοιχεία των αντίστοιχων επιτροπών του ΟΗΕ καθώς και του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας είναι συγκλονιστικά, αποδεικνύοντας ότι της γης οι κολασμένοι έχουν αφεθεί στην τύχη τους. Τα τελευταία είκοσι χρόνια ασθένειες που θεωρούνταν εξαφανισμένες, όπως η χολέρα, η λέπρα, η φυματίωση κ.λπ., όχι μόνο ξαναπαρουσιάστηκαν στις φτωχές και αναπτυσσόμενες χώρες, αλλά έχουν λάβει πλέον διαστάσεις επιδημίας. Γύρω στα 300 με 500 εκατομμύρια ασθενούν από ελονοσία κάθε χρόνο, σχεδόν αποκλειστικά στην Ασία και στην Αφρική, ενώ τρία εκατομμύρια από αυτούς πεθαίνουν. Επίσης, τρία εκατομμύρια πεθαίνουν πλέον το χρόνο εξαιτίας της φυματίωσης, αριθμός μεγαλύτερος από τον ετήσιο ρυθμό θανάτων στις χειρότερες χρονιές της ασθένειας στις αρχές του 20ού αιώνα. «Είναι η ασθένεια που σκοτώνει τους φτωχούς, κυρίως γυναίκες, στις αναπτυσσόμενες χώρες», δήλωσε ο Ρ. Μπραμγκάρνερ, διευθύνων σύμβουλος του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, και συμπλήρωσε ότι «οι μολυσμένοι από φυματίωση, είτε έχουν εκδηλώσει την ασθένεια είτε όχι, ανέρχονται πλέον σε δύο δισεκατομμύρια». Αιτία για τα παραπάνω είναι οι φρικτές συνθήκες διαβίωσης του πληθυσμού σε αυτές τις χώρες. Η έλλειψη πρόσβασης σε πόσιμο νερό, η ανεπαρκής σίτιση, η απουσία αποχετευτικών δικτύων και καθαριότητας έχουν απλώσει στον Τρίτο Κόσμο όλων των ειδών τις λοιμώξεις, τις ασθένειες, τις παρασιτώσεις και τις δυσεντερίες πολλές από τις οποίες είναι εξαιρετικά περιορισμένες στον αναπτυγμένο κόσμο οδηγώντας εκατομμύρια ανθρώπους στο θάνατο. Η κατάσταση επιδεινώνεται δραματικά από το εξαιρετικά ανεπαρκές σύστημα υγείας των χωρών αυτών και ιδίως από την έλλειψη φαρμάκων, αφού οι πολυεθνικές φαρμακοβιομηχανίες αρνούνται να γνωστοποιήσουν τις συνταγές τους απαιτώντας να εισάγονται τα φάρμακα από το εξωτερικό. Έτσι, παρ όλο που οι περισσότερες από τις ασθένειες αυτές είναι εύκολα ιάσιμες στη Δύση, στις φτωχές χώρες σπέρνουν το θάνατο. Δεν είναι έτσι λίγοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι στον Τρίτο Κόσμο υπάρχει μια άλλη ιατρική, η οποία ασχολείται με ασθένειες εξαφανισμένες στον Πρώτο Κόσμο, με μεθόδους και υποδομή του παρελθόντος. Δεν χρειάζεται εδώ να τονίσουμε και τη δραματική εξάπλωση του Aids στις αναπτυσσόμενες κυρίως αφρικανικές χώρες. Εκατομμύρια ήδη νοσούν, ενώ σε ορισμένες περιοχές ένας στους τρεις κατοίκους είναι φορέας, γεγονότα που προοιωνίζονται ένα ζοφερό μέλλον, μια και το κόστος των μέχρι τώρα θεραπειών είναι άκρως απαγορευτικό για τους εν λόγω πληθυσμούς. Παρ όλη όμως την αχανή διαφορά των οικονομικά αναπτυγμένων χωρών από την οικονομικά εξαρτημένη περιφέρεια στον τομέα των ασθενειών, τα στοιχεία των τελευταίων χρόνων είναι αποκαλυπτικά και για τις ίδιες τις καπιταλιστικές χώρες. Η αυξανόμενη ανέχεια και η περιθωριοποίηση ολοένα και μεγαλύτερων κομματιών του πληθυσμού οδήγησαν στην επανεμφάνιση ασθενειών που είχαν εκλείψει. Για παράδειγμα, η φυματίωση συναντάται πλέον σε πολλούς αστέγους της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου, γεγονός που έχει πανικοβάλει τους υπευθύνους. Επίσης, οι μετανάστες, λόγω των συνθηκών διαβίωσής τους (έλλειψη καθαριότητας, σωματική κόπωση και άρα εξασθένιση του οργανισμού, ελλιπή διατροφή) χαρακτηρίζονται τρομερά ευπρόσβλητη ομάδα στις ηπατίτιδες, τις οποίες εκδηλώνουν σε μεγάλους αριθμούς, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύονται. Στη Ν. Υόρκη το 40% των φυματικών είναι μετανάστες, ενώ οι υπόλοιποι είναι άστεγοι, ακόμα και φυλακισμένοι. Αντίστοιχα, διάφορες ομάδες πληθυσμού, όπως οι είναι επιρρεπείς στα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα και κυρίως στο Aids. Σε γενικές γραμμές, είναι φανερό ότι στις καπιταλιστικές χώρες τα κατώτερα κοινωνικοοικονομικά στρώματα πλήττονται περισσότερο από τις κάθε είδους λοιμώξεις και ιώσεις. Αλλά και η ίδια η θεραπεία είναι ευκολότερη και καλύτερη για τις ανώτερες τάξεις, οι οποίες μπορούν να αντεπεξέλθουν οικονομικά, απ ό,τι για τα λαϊκά στρώματα και τους εργαζομένους. Και αυτό αρχίζει ήδη να επιτείνεται καθώς προχωράει η διάλυση του κράτους πρόνοιας και του δωρεάν συστήματος υγείας σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες. Δεν είναι λοιπόν τυχαίες οι προειδοποιήσεις της αρμόδιας επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ότι τα προσεχή χρόνια ένα εκατομμύριο Ευρωπαίοι θα πεθάνουν από επιδημίες που επίκεινται. Τελικά, σ αρκετές από τις διάφορες λοιμώξεις δεν είναι εντελώς «αμερόληπτες» στην πληθυσμιακή ομάδα που επιλέγουν, αλλά φαίνεται να «προτιμούν» τους εξαθλιωμένους και φτωχούς των καπιταλιστικών μεγαλουπόλεων και μάλιστα με εντεινόμενους ρυθμούς. Όσον αφορά δε τον Τρίτο Κόσμο, εκεί εκατομμύρια αργοσβήνουν χτυπημένοι από ασθένειες που θα έπρεπε να είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης και οι οποίες υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να ιαθούν πολύ εύκολα. Εκεί η «ταξικότητα» των ασθενειών, προϊόν των υλικών συνθηκών διαβίωσης, είναι κάτι παραπάνω από φανερή. Είναι συγκλονιστική. |
Τελευταία ενημέρωση 29 Ιουνίου, 2002 Ποιος είναι ο Παναγιώτης Βήχος;
για να ενημερώνεστε σε κάθε νέα ανανέωση
|
