|
Αρχείο
|
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΠΑΡΤΧΑΪΝΤ - ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΡΙΤΑΚΗΣ
Πρώτα η Ελλάδα σημαίνει έξω οι ξένοι
Κίνημα εργατικής ταξικής αλληλεγγύης και ενότητας με τους μετανάστες
Λίγες μόλις εβδομάδες μετά τις εκλογές, το κεντρικό προεκλογικό σύνθημα του ΠΑΣΟΚ, «πρώτα η Ελλάδα», μεταφράζεται στην πράξη στο «έξω οι ξένοι»! Οι εικόνες είναι ανατριχιαστικές: το φασιστικού τύπου μαζικό πογκρόμ που εξαπέλυσε η κυβέρνηση εναντίον των Αλβανών μεταναστών, παραπέμπει
στη ναζιστική Γερμανία, ενώ τα γήπεδα-στρατόπεδα συγκέντρωσης θυμίζουν τη Χιλή του Πινοσέτ. Την ίδια ώρα που το ελληνικό τάγμα συμμετέχει στο ΝΑΤΟϊκό στρατό κατοχής στη Γιουγκοσλαβία για την «υπεράσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων» των Αλβανών του Κοσόβου, οι Αλβανοί της Ελλάδας
πέφτουν θύμα μιας μαζικής κρατικής θηριωδίας και καταπάτησης των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων της ανθρώπινης αξιοπρέπειας...
Πρόκειται για κάτι πολύ επικίνδυνο: είναι ένα σαφές, όσο και ανατριχιαστικό, μήνυμα ότι η κυβέρνηση επιχειρεί να βγει από τη δυσμενή της θέση με μια «φυγή προς τα πίσω», με μια ολόπλευρη αντιδραστική στροφή σε όλα τα μέτωπα, με ένταση της επίθεσης ενάντια στην εργασία και με «σύμμαχο» τα
πιο συντηρητικά και αντιδραστικά αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας.
Δεν διστάζει με τη βρόμικη συμπαράταξη των ΜΜΕ, και βέβαια την πλήρη συναίνεση της ΝΔ, να νομιμοποιήσει, καλλιεργήσει και ενθαρρύνει τις πιο ακραίες ρατσιστικές και φασιστικές αντιλήψεις, ανάγοντας σε νόμο του κράτους τη συλλογική ενοχοποίηση μιας ομάδας του πληθυσμού με μοναδικό
κριτήριο την εθνική του προέλευση.
Όλα, μάλιστα, δείχνουν ότι αυτό το ποιοτικό αντιδραστικό βήμα δεν είναι μια συγκυριακή επιλογή, αλλά σχετίζεται με μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς για μια συνολικά πιο σκληρή μεταναστευτική πολιτική που θα εναρμονίζεται με τα «κλειστά σύνορα» της συνθήκης Σένγκεν.
Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση κάλεσε 22 πρέσβεις των χωρών των Βαλκανίων, της Ανατολικής Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής για να τους ανακοινώσει ότι στενεύουν τα περιθώρια υποδοχής μεταναστών, ενώ τα σύνορα θωρακίζονται με νέες στρατιωτικές και αστυνομικές δυνάμεις στην κατεύθυνση
μιας Ελλάδας-φρουρίου.
Όπως επίσης δεν είναι άσχετο το γεγονός ότι κάτω και από τις έντονες πιέσεις των ΗΠΑ δρομολογείται, με πρόσχημα την «αντιμετώπιση της τρομοκρατίας», ένα ακόμη πιο αυταρχικό νομικό πλαίσιο κρατικής τρομοκρατίας.
Καθόλου άσχετες δεν είναι και οι δηλώσεις του υπουργού Δημόσιας Τάξης Μ. Χρυσοχοιδη για κατάθεση νέου νομοσχεδίου θωράκισης, ενίσχυσης και παραπέρα αντιδραστικοποίησης της Αστυνομίας. Όλο αυτό το κλίμα, λοπόν, προετοιμάζει ένα νέο κύμα κατάπνιξης των λαϊκών ελευθεριών και καταστολών
των εργασιακών, κοινωνικών και πολιτικών αγώνων.
Βεβαίως όλοι, από τον τελευταίο χωρικό μέχρι τα στελέχη των επιχειρήσεων, γνωρίζουν ότι οι μετανάστες είναι απαραίτητοι για την ελληνική οικονομία. Δεν είναι υπερβολή ότι το «μεγάλο επίτευγμα της κυβέρνησης, η επικείμενη είσοδος στην ΟΝΕ, στηρίχτηκε κατά πολύ στα... απλήρωτα χέρια των
Αλβανών. Η μαζική άγρια εκμετάλλευση της εργασίας των μεταναστών δεν αναζωογόνησε μόνο «πεθαμένα» χωριά, αλλά στήριξε συνολικά την καπιταλιστική κερδοφορία στο σύνολο της οικονομίας με διπλό τρόπο: με την απόσπαση απόλυτης υπεραξίας από τη χαμηλά αμειβόμενη και χωρίς ωράριο εργασία
των μεταναστών και με την πίεση προς τα κάτω συνολικά της τιμής της εργατικής δύναμης από την ύπαρξη αυτού του μαζικού απροστάτευτου και φτηνού «στρατού» εργασίας.
Αυτό που είναι ακόμη πιο ανησυχητικό και επικίνδυνο, όμως, είναι ότι το σύγχρονο «Αλβανικό έπος» φαίνεται να έχει ισχυρό λαϊκό έρεισμα. Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε ανάπτυξη ένα κοινωνικό ρατσιστικό ρεύμα, που στηρίζεται όχι μόνο στους ιδεολογικούς μύθους ότι για
την ανεργία και την εγκληματικότητα φταίνε οι μετανάστες, αλλά και στον πραγματικό εκμαυλισμό συνειδήσεων που διαμορφώνουν οι σχετικά μαζικά εξαπλωμένες σχέσεις «κυρίου-δούλου». Η μικροεκμετάλλευση των μεταναστών σε διάφορες δουλειές από πολλούς εργαζόμενους, η αίσθηση ότι έστω και
σε ένα μικρό τομέα της ζωής οι ρόλοι αντιστρέφονται και επιτέλους γίνεται και ο εργαζόμενος αφεντικό, αλλοτριώνει τις σχέσεις και οδηγεί σε αυθόρμητη «θεωρητικοποίηση» της ανισότητας.
Την ίδια στιγμή, ας μην ξεχνάμε ότι το συνδικαλιστικό κίνημα ήταν εξαιρετικά αφιλόξενο στους μετανάστες, συμπορεύτηκε με τις κυρίαρχες θεωρίες για τις «ξένες» ρίζες της ανεργίας, ενώ ακόμη και τμήματα της Αριστεράς σε εργασιακούς χώρους έβαζαν πλάτη για να πεταχτούν οι αλλοδαποί έξω
από τις «πιάτσες»... Στην ίδια κατεύθυνση συνηγορούσε και το όργιο της κυρίαρχης οργανωμένης παραπληροφόρησης που παρουσίαζε ως «εισαγόμενη» την εγκληματικότητα, όταν τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι το μεγαλύτερο μέρος της όντως αυξημένης οργανωμένης εγκληματικότητας οφείλεται σε
... γνήσια ελληνικά χέρια. Εκτός αν εννοούμε εγκληματία το σύγχρονο «Γιάννη Αγιάννη» που προσπαθεί να επιβιώσει με το μόνο μέσο που του έχει απομείνει (την «απαλλοτρίωση ξένης ιδιοκτησίας»), στο περιθώριο μιας αδιάφορης και εχθρικής κοινωνίας.
Η Αριστερά, όχι μόνο η καθεστωτική, αλλά στο μέτρο των δυνατοτήτων της και η εξωκοινοβουλευτική και ριζοσπαστική Αριστερά, έχει μεγάλες ευθύνες για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Στην καλύτερη περίπτωση, είχε μέχρι τώρα ένα «ηθικό» μέτωπο απέναντι στο ρατσισμό, χωρίς να ιεραρχεί
στις πρώτες θέσεις των προβλημάτων του εργατικού κινήματος το ζήτημα της αλληλεγγύης και ενότητας με τους μετανάστες και χωρίς πρακτικούς δρόμους για την υποδοχή, οργάνωση και ανάπτυξη των τάσεων αντίστασης και ριζοσπαστικοποίησης των μεταναστών. Η ασθενική αντίδραση που υπήρξε στα
νέα πογκρόμ πρέπει να ηχήσει ως «κώδωνας του κινδύνου».
Είναι επείγον ζήτημα η άμεση ανάπτυξη ενός μαχητικού κινήματος έμπρακτης υπεράσπισης των μεταναστών από τα νύχια του κράτους και τις φαιοπράσινες ορδές του και να υπάρξουν πρακτικές πρωτοβουλίες που θα διαδηλώνουν την αντίθεση όχι μόνο στο φασιστικό πογκρόμ, αλλά και συνολικά στο νέο
αυταρχικό σκηνικό που οικοδομείται. Χρειάζεται η σαφής διεκδίκηση της νομιμοποίησης εδώ και τώρα, χωρίς όρους και προαπαιτούμενα, και της άμεσης κατοχύρωσης ίσων με τους Έλληνες οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων όλων των μεταναστών. Η πάλη για ανατροπή της «φυλακής»
του Σένγκεν και της μεταναστευτικής πολιτικής της ΕΕ και της κυβέρνησης, και η κατάργηση των «πραιτωριανών» συνοροφυλάκων. Να πληρώσει διπλά το κεφάλαιο, τόσο στις χώρες καταγωγής, όσο και στις χώρες υποδοχής.
Μόνο σε αυτή τη βάση και με προσπάθεια για ένταξη των εργαζόμενων και άνεργων μεταναστών στις εργατικές συσπειρώσεις, επιτροπές και συνδικάτα για την ανάπτυξη κοινών αγωνιστικών, πολιτιστικών και πολιτικών δεσμών, μπορεί να υπάρξει πραγματικό μέτωπο στο ρατσισμό και την κρατική
τρομοκρατία και να παίρνει σάρκα και οστά η εργατική ταξική αλληλεγγύη. Και μόνο έτσι μπορεί το εργατικό κίνημα στη χώρα μας να υψωθεί πάνω από τις διαιρέσεις και τους διαχωρισμούς που το κρατούν καθηλωμένο στο βούρκο του «ευκολότερου εχθρού», του αδύναμου της διπλανής πόρτας...
ΠΡΙΝ 11 ΙΟΥΛΙΟΥ 1999
|
Τελευταία ενημέρωση
03 Ιουλίου, 2002
Ποιος είναι ο Παναγιώτης Βήχος;
Υπογράψτε ή δείτε το βιβλίο
επισκεπτών μου
Επικοινωνία
Πρότεινε αυτήν την σελίδα
σ' έναν φίλο
Γραφτείτε στην Mailing List
για να ενημερώνεστε σε κάθε νέα ανανέωση
Στείλε άρθρο
FORUM
Ελάτε να τα πούμε
|
