"Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ"

Θρησκεία και Εκκλησίες στον σύγχρονο κόσμο

Αρχείο

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΝΕΑ ΤΑΞΗ, ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ.

Ο Ελληνικός λαός δεν χαρακτηρίζεται από κανενός είδους θρησκευτικό φανατισμό και είναι πολύ δύσπιστος και κριτικός απέναντι στον ορθόδοξο κλήρο. Ταυτόχρονα όμως είναι αντικειμενικό γεγονός και δική του πεποίθηση ότι η ορθόδοξη θρησκευτική πίστη αποτελεί στοιχείο της εθνικής του συνείδησης. Γι' αυτό αποφάσισε η ιστορία, οι συνθήκες γέννησης του σύγχρονου ελληνικού κράτους, οι μακρόχρονοι σκληροί αγώνες για την αποτίναξη της οθωμανικής κυριαρχίας -αγώνες που εμπνέονταν όχι μόνο απ' τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης αλλά και απ' τις παραδώσεις του χριστιανικού Βυζάντιου. Χάρη σ' αυτό το γεγονός η Ορθόδοξη Εκκλησία αποτέλεσε απ' την αρχή δομικό στοιχείο του ελληνικού εθνικού κράτους, δηλαδή του καπιταλιστικού κράτους, και έναν απ' τους κύριους ιδεολογικούς πυλώνες του. Έως σήμερα εξακολουθεί να είναι η επίσημη κρατική Εκκλησία, και κατέχει σημαντικές κρατικές αρμοδιότητες. Έτσι η ξαφνική διαμάχη που ξέσπασε ανάμεσα σ' αυτήν και την κυβέρνηση με αφορμή το ζήτημα των ταυτοτήτων, ήταν, πράγματι, για τον πολύ κόσμο κάτι αναπάντεχο. Προκάλεσε σύγχυση ιδίως σε κάποια "αριστερά" κεφάλια που συνηθίζουν να προσεγγίζουν τα ζωντανά γεγονότα μέσα από νεκρά και μηχανιστικά σχήματα και καθόλου με την μαρξιστική διαλεκτική.

Ας πούμε απ' την αρχή ότι η διαμάχη δεν αφορά μόνο τις ταυτότητες. Έχει γίνει πλέον φανερό ότι το κράτος θέλει να διαχωριστεί απ' την ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά και να καταπολεμήσει την επιρροή της στην κοινωνία με την δύναμη του κρατικού μηχανισμού. Ο λόγος; Οι νέες ανάγκες και οι προσανατολισμοί της κυρίαρχης τάξης στις συνθήκες της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης.

Η κυβέρνηση διαμέσου μιας εξωκοινοβουλευτικής επιτροπής που εμφανίσθηκε απ' το πουθενά για να προστατέψει τάχα το απόρρητο των προσωπικών μας δεδομένων, (επιτροπή Δαφέρμου), αλλά και ενός εξωκοινοβουλευτικού υπουργού Δικαιοσύνης, του Σταθόπουλου, έκανε γνωστή την απόφαση της να προχωρήσει στην έκδοση νέων δελτίων αστυνομικής ταυτότητας στα στοιχεία των οποίων δεν θα περιλαμβάνονταν πλέον το θρήσκευμα και η ιθαγένεια του κατόχου.

Η κυβέρνηση, αν και προχώρησε σ' αυτό το μέτρο στο όνομα του "εκσυγχρονισμού", δεν έκανε τίποτε περισσότερο απ' το να εφαρμόσει, όπως συμβαίνει σ' όλη την Ευρώπη, την περιβόητη σύμβαση του Σένγκεν. Πολύ περισσότερο δεν είχε κατά νου την προστασία των προσωπικών δεδομένων του πολίτη αφού η νέα ταυτότητα με το σύστημα του ραβδωτού κωδικού (bar code) στην πίσω όψη, έχει σχεδιαστεί ν' απλοποιήσει την πρόσβαση των αρχών σ' ένα ανοικτό ηλεκτρονικό φάκελο προσωπικών δεδομένων.

Όπως έγινε γνωστό από δημοσιεύματα στο Τύπο μερικά απ' τα αναρίθμητα δεδομένα που καταχωρούν στον ηλεκτρονικό φάκελο οι από μηχανής προστάτες των ατομικών μας δικαιωμάτων είναι:

  • Φυλετική ή εθνική προέλευση.

  • Πολιτικά φρονήματα.

  • Θρησκευτικές πεποιθήσεις.

  • Συμμετοχή σε σωματεία και συνδικαλιστικές οργανώσεις.

  • Ερωτική ζωή.

  • Ποινικές διώξεις και ποινικές καταδίκες.

Στον φάκελο αυτό θα υπάρχει συνεχής ροή κάθε είδους στοιχείων, και θα βρίσκεται σε "on line" δίκτυο υπολογιστών, ώστε να είναι ανά πάσα στιγμή στην διάθεση των μηχανισμών αστυνόμευσης και καταστολής, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και όπου αλλού κρίνεται αναγκαίο.

Ενώπιον μιας τέτοιας πρόκλησης προς την κοινή δημοκρατική συνείδηση, θα περίμενε κανείς ότι η "Αριστερά" που έχει δοκιμαστεί σκληρά απ' την συνήθεια των αρχών να φακελώνουν τους πολίτες, να ξεσηκωθεί κατά της αναβίωσης αυτής της εμφυλιοπολεμικής πρακτικής, αναγάγωντας -αν προτιμούσε- το φακέλωμα σε κύριο ζήτημα. Όμως δεν κούνησε ούτε το δακτυλάκι της. Αντίθετα, βρήκε ότι οι αντιρρήσεις της Εκκλησίας θέτουν σε κίνδυνο το απόρρητο των προσωπικών μας δεδομένων, και επιπλέον τα ανθρώπινα δικαιώματα των θρησκευτικών μειοψηφιών!.. Για το δικαίωμα της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού να επιζήσει ως έθνος, ή έστω να αποφασίζει ο ίδιος για την μοίρα του, ούτε λόγος...

ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ...ΛΟΥΘΗΡΟΣ!

Δεν είναι βέβαια χωρίς σημασία ότι ήταν οι εκπρόσωποι του Συνασπισμού (αλλά όχι μόνο αυτοί) που περιέτρεχαν πιο δραστήρια τα φιλόξενα για την περίπτωση κανάλια, για να στηρίξουν την κυβερνητική πολιτική στο θέμα της απάλειψης του θρησκεύματος, και με την συναίνεση ολόκληρης σχεδόν της "Αριστεράς" άναψαν το πράσινο φως στην κυβέρνηση υπενθυμίζοντας ότι αποτελεί πάγια θέση της ο χωρισμός της εκκλησίας απ' το κράτος!

Ο μαρξισμός βέβαια υποστηρίζει ότι το μοναδικό πάγιο σ' αυτόν τον κόσμο είναι ότι δεν υπάρχει τίποτε πάγιο. Αλλά ας μη μιλάμε για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου...

Η επίσημη "Αριστερά", εδώ και τρία τέταρτα του αιώνα, σε καιρούς στενής αντικομουνιστικής συμμαχίας Εκκλησίας και κράτους, είχε καταχωνιάσει το "πάγιο" της αίτημα στην απέραντη λησμονιά. Τότε βέβαια θα είχε διαφορετική έννοια η ανακίνηση ενός τέτοιου ζητήματος. Όμως όχι μόνο δεν το έθεσε, αλλά επιχειρούσε να συμφιλιωθεί με την Εκκλησία καθώς κορυφαία στελέχη της εκκλησιαζόντουσαν επιδεικτικά στην Μητρόπολη, ή φιλούσαν το χέρι του Σεραφείμ! Ότι η θρησκεία είναι "το όπιο του λαού", περιέργως το θυμήθηκαν μόνο την στιγμή που μπήκε στο στόχαστρο της νέας τάξης, ως ένα βασικό συστατικό της εθνικής συνείδησης!

Δεν υπάρχουν υπεριστορικές αλήθειες και αιτήματα. Σε κάθε περίπτωση σημασία έχει ποια κυβέρνηση παίρνει ποιο μέτρο. Μια εργατική ή μια καπιταλιστική κυβέρνηση; Τα ίδια, φαινομενικά, μέτρα εφαρμοσμένα από διαφορετικές κυβερνήσεις μπορεί να έχουν το αντίθετο ακριβώς περιεχόμενο. Κι' εδώ πρόκειται για την κυβέρνηση των δουλοπρεπών υπαλληλίσκων της νέας Ρώμης και των δυτικο-Ευρωπαίων εταίρων της. Ας μη το ξεχνάμε. Οι νέες ταυτότητες και ολόκληρη η εκστρατεία κατά της εκκλησίας δεν μπορεί να είναι τίποτε περισσότερο από μια καλή υπηρεσία στους εντολείς τους.

Αλλά υπάρχει και μια άλλη πλευρά στο ζήτημα: Ο χωρισμός Εκκλησίας - κράτους θα μπορούσε να είναι μια ιστορικής σημασίας ανατροπή, αφού θέτει τέλος στο καθεστώς που ίσχυε από γενέσεως του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Δεν θα έπρεπε "ο κυρίαρχος λαός" να έχει λόγω πάνω σ' αυτό; Γιατί η Αριστερά δεν βγήκε αυτή πρώτη να προτείνει ένα δημοψήφισμα; Ή γιατί δεν υποστήριξε έστω την πρόταση της Εκκλησίας ν' αποφασίσει ο λαός για τις ταυτότητες, άρα και για τις σχέσεις Εκκλησίας - κράτους; Ή μήπως "ο κυρίαρχος λαός" είναι μια μπούρδα για λαϊκή κατανάλωση και τις αποφάσεις πρέπει να τις παίρνουν κάποιοι "φωτισμένοι" και να τις επιβάλουν στην "αμόρφωτη και καθυστερημένη πλεμπάγια";

Ας τους υπενθυμίσουμε -αν έχει κάποια αξία για την αξιοθρήνητη πλέον Αριστερά μας- ότι για τους ιδρυτές του επιστημονικού σοσιαλισμού, "Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι έργο της ίδιας της εργατικής τάξης και κανείς δεν μπορεί να το κάνει για λογαριασμό της και μάλιστα εναντίον της."

Και δεν επρόκειτο μόνο για το θρήσκευμα. Πακέτο μ' αυτό πηγαίνει και η απάλειψη της ιθαγένειας. Οι ηγετικοί κύκλοι της "Αριστεράς" δεν αντέδρασαν ούτε γι' αυτή. Τήρησαν σιγή ιχθύος. Να υποθέσουμε ότι δεν είναι μόνο υπέρ του χωρισμού της Εκκλησίας αλλά και του ελληνικού έθνους απ' το κράτος; Ότι είναι υπέρ του εθνικού του αποχρωματισμού; Εντελώς φερέφωνα της "νέας εποχής" κατάντησαν;

Προφανώς μαζί με την ΕΣΣΔ κατάρρευσε πλήρως και το ηθικό των ηγετών της παραδοσιακής "Αριστεράς" και των ετερόφωτων δορυφόρων τους. Δεν έχουν πλέον το κουράγιο να προβάλλουν οποιαδήποτε ουσιαστική αντίσταση και παραδίδονται στον ιμπεριαλισμό τόσο επαίσχυντα και ολοκληρωτικά όσο και η σοσιαλδημοκρατία στις παραμονές του πρώτου παγκόσμιου πόλεμου.

Δεν αντιδρούν στο ηλεκτρονικό φακέλωμα, αν και γνωρίζουν πως πρόκειται για την ελληνική εφαρμογή της σύμβασης Σένγκεν, την οποία στα λόγια καταδικάζουν, δεν αντιδρούν στο εθνικό αποχρωματισμό της χώρας (σε τούτους τους ύποπτους και επικίνδυνους καιρούς) παρότι εκ' των πραγμάτων και μόνο θα δημιουργούνταν ένα πανίσχυρο παλλαϊκό μέτωπο, ικανό ν' ανατρέψει αμέσως την κυβέρνηση και να στρέψει την πορεία της χώρας μακριά απ' τους "νεοταξίτικους" μονόδρομους. Αλλά αυτό είναι αμφίβολο αν το θέλουν και σίγουρα δεν το τολμούν.

Προτιμούν να μας γυρίσουν στις απαρχές του επιστημονικού σοσιαλισμού ξιφουλκώντας κατά των ουρανών, ενώ το κομουνιστικό κίνημα έχει προ πολλού διακηρύξει ότι το πρόβλημα βρίσκεται εδώ στην γη. Και βέβαια τα όσα καταλογίζουν στην Εκκλησία (αν και δεν αφορούν μόνο αυτή) είναι σωστά και γνωστά, πλην όμως λειτουργούν εντελώς αποπροσανατολιστικά αφού δεν τολμούν ν' απαντήσουν στο αυτονόητο ερώτημα: Γιατί το αντιδραστικό και δοσίλογο καθεστώς που μας κυβερνά αποφάσισε ξαφνικά να τα βάλει με τους ρασοφόρους σκοταδιστές, με τους χουντικούς, τους βασιλικούς, και να κατεδαφίσει τον κεντρικό πυλώνα του καθεστώτος; Την ορθόδοξη Εκκλησία;

Αλλά όχι, για την "αριστερούς" μας δεν υπάρχει τίποτε το περίεργο στην υπόθεση. Έχουν ανακαλύψει στο πρόσωπο του Σημίτη ένα νέο Λούθηρο (!) που με καθυστέρηση κάποιων αιώνων αποφάσισε να απαλλάξει την ιμπεριαλιστική μας δημοκρατία απ' τα φεουδαρχικά κατάλοιπα που την ... ατιμάζουν!

Ακούστηκε κι' αυτό από μερικούς. Τους διαφεύγει όμως -όχι μόνο από βλακεία, αλλά και από πρόθεση- ότι ο Έλλην "Λούθηρος" δεν ενεργεί αυτοβούλως και σε ανύποπτο χρόνο, αλλά μετά από κοινοποίηση σχετικής έκθεσης του αμερικάνικου Στέητ Ντιπάρτμεντ, κατ' επιταγήν του Κογκρέσου, για τις παγκόσμιες θρησκευτικές ελευθερίες.

Το Στέητ Ντιπάρτμεντ έχει αναλάβει να δημοσιεύει κάθε Σεπτέμβρη εκθέσεις μ' αυτό το αντικείμενο. Εκθέσεις που βασίζονται σε νόμο που ψήφισε το Κογκρέσο το 1998 για λογαριασμό ολόκληρης της υφηλίου και ερήμην της. Το International Religion Act!

ΤΟ ΣΤΕΗΤ ΝΤΙΠΑΡΤΜΕΝΤ ΦΡΟΥΡΟΣ
ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.

Την έκθεση συνέταξε το γραφείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και στις επτά σελίδες που αναφέρονται στην Ελλάδα, γίνεται μνεία κάποιων πληροφοριών σύμφωνα με τις οποίες τον Φεβρουάριο του `98 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασε την Ελλάδα για παραβίαση της Ευρωπαϊκής Συνθήκης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με την κατηγορία ότι είχε ασκηθεί δίωξη εναντίον κάποιων Προτεσταντών για προσηλυτισμό. Αφού κάνει εκτενή αναφορά στις κρατούσες συνθήκες η έκθεση αναφέρει ότι "μη ορθόδοξες ομάδες αντιμετωπίζουν διοικητικά εμπόδια ή νομικούς περιορισμούς στην άσκηση της θρησκευτικής τους πρακτικής" και υπογραμμίζει με σημασία πως το Σύνταγμα της Ελλάδας απαγορεύει τον θρησκευτικό προσηλυτισμό.

Σημειώνεται επίσης ότι οι Έλληνες ιστορικά συνδέουν την Ορθόδοξη Εκκλησία με την εθνότητα τους, με αποτέλεσμα να παρατηρούνται κοινωνικές διακρίσεις κατά μελών θρησκευτικών μειονοτήτων. Η δε Εκκλησία "έχει μεγάλη, πολιτική και οικονομική δύναμη. Κατέχει τεράστια περιουσία, αν και δεν είναι καταγραμμένη."

Οι συντάχτες της έκθεσης θεώρησαν περιττό ν' αποκρύψουν κάποιες δραστηριότητες της αμερικάνικης Πρεσβείας στην Αθήνα. Αναγνωρίζουν με ικανοποίηση ότι εργάζεται σταθερά στην χώρα μας για τις "θρησκευτικές ελευθερίες"! Μαθαίνουμε πως ο γνωστός μας κύριος Μπέρνς συναντιέται "σε τακτά διαστήματα με αξιωματούχους υπεύθυνους για τις θρησκευτικές υποθέσεις στα υπουργεία των Εξωτερικών και της Παιδείας. Αξιωματούχοι της Πρεσβείας και του Γενικού Προξενείου στην Θεσσαλονίκη συναντιόνται σε τακτά διαστήματα με διάφορες θρησκευτικές ομάδες, με τις Προτεσταντικές, Καθολικές, Εβραϊκές και Μουσουλμανικές κοινότητες. Τον Ιανουάριο του 1998, προσκλήθηκαν οι ηγέτες διάφορων θρησκευτικών ομάδων στην Πρεσβεία για να συζητήσουν με επισκέπτες μέλη του Κογκρέσου την κατάσταση που αντιμετωπίζει η πίστη τους στην Ελλάδα."

Η έκθεση δεν περιορίζεται βέβαια ούτε στην Ορθοδοξία, ούτε στην Ελλάδα. Ανάλογες αναφορές γίνονται για πολλές χώρες μεταξύ των οποίων η Τουρκία και η τούρκικη ισλαμική Εκκλησία. Εκεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο αναφέρεται ως θύμα διακρίσεων. Ευτυχώς όμως "ο στρατός και η δικαιοσύνη, με την υποστήριξη της κοσμικής ελίτ στην χώρα, συνέχισαν την ιδιωτική και δημόσια εκστρατεία κατά του ισλαμικού φονταμενταλισμού, που θεωρούν απειλή για την κοσμική δημοκρατία"(!). Προστίθεται δε ότι η εκστρατεία διευρύνθηκε για να συμπεριλάβει και πολιτικούς συντηρητικών κομμάτων και μουσουλμάνους επιχειρηματίες.

Όπως είναι γνωστό προς χάριν της "δημοκρατίας" τέθηκε εκτός νόμου και διαλύθηκε το ισλαμικό κόμμα (Κόμμα της Ευημερίας) του Ερμπακάν, το πιο μεγάλο τουρκικό κόμμα, που υποστηρίχτηκε στις παραμονές της διάλυσης του απ' το 32% και πλέον των ψηφοφόρων αλλά δεν του επέτρεψαν να κυβερνήσει εξαναγκάζοντας τον Ερμπακάν σε παραίτηση και απαγορεύοντας την περαιτέρω ανάμιξη του στην πολιτική. Το ισλαμικό κόμμα εμφανίστηκε ξανά σαν Κόμμα της Αρετής αλλά και πάλι τέθηκε εκτός νόμου. (Σχετικό με την έκθεση ρεπορτάζ μπορεί να βρει ο ενδιαφερόμενος στην "Ελευθεροτυπία", γραμμένο απ' τον Δ.Π. Δήμα, στις 21\9\1999).

ΤΟ ΥΠΕΞ ΑΝΤΙ ΤΩΝ ΚΑΘ' ΥΛΗΝ ΑΡΜΟΔΙΩΝ ΥΠΟΥΡΓΕΙΩΝ.

Ότι οι κινήσεις της κυβέρνησης εναντίον της Εκκλησίας υπαγορεύτηκαν από ξένα κέντρα αποδεικνύεται κι' απ' το χαρακτηριστικό γεγονός ότι το ζήτημα αντιμετωπίστηκε αρχικά όχι απ' το υπουργείο Παιδείας ή της Δικαιοσύνης αλλά απ' το υπουργείο Εξωτερικών, δηλ. τον Γιωργάκη Παπανδρέου και τον τοποτηρητή του Στέητ Ντιπάρτμεντ, Ελληνοαμερικάνο Αλέξανδρο Ρόντο.

Ο νυν υπουργός Δικαιοσύνης Μιχ. Σταθόπουλος πριν καταλάβει τον υπουργικό του θώκο έδωσε εξετάσεις ως πρόεδρος της επιτροπής που έστησε ο Γ. Παπανδρέου στο υπουργείο του. Στις 26/5/2000 εξηγούσε στην Βάνα Φωτοπούλου, δημοσιογράφο της "Ελευθεροτυπίας", ότι η επιτροπή θα ασχολούνταν με θέματα όπως ο θρησκευτικός προσηλυτισμός, οι αντιρρησίες συνείδησης, η διδασκαλία των θρησκευτικών στα σχολεία, αλλά και η αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες:

"Το υπουργείο Εξωτερικών, γνωρίζοντας τα προβλήματα που δημιουργούνται από τις καταδικαστικές αποφάσεις σε βάρος της χώρας μας για παραβιάσεις της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου σχετικά με ζητήματα θρησκευτικής ελευθερίας, συγκρότησε επιτροπή προκειμένου να συζητήσει ποια νομοθετικά μέτρα μπορούμε να πάρουμε και πως θα αντιμετωπίσουμε την κατάσταση."

"Τρία μέλη της επιτροπής, που είναι γνωστό ότι πρόσκεινται στην Εκκλησία, αναφέρει ο Σταθόπουλος ως απόδειξη ότι η Εκκλησία δεν ήθελε τον διάλογο, αποχώρησαν προβάλλοντας ως λόγους ότι δεν είχε αρμοδιότητα το υπουργείο Εξωτερικών, καθώς και θέμα προεδρίας."

Να λοιπόν ποιος βρίσκεται πίσω απ' τον Λούθηρο-Σημίτη! Να σε ποιόν προσφέρουν τις υπηρεσίες τους κάποιοι "αριστεροί" που στο όνομα των υποτιθέμενων "πάγιων θέσεων" τους έσπευσαν να γίνουν συνήγοροι του Σημίτη και να αναθέσουν στην νέα τάξη την "υπόθεση του πολιτισμού"!

Αλλά γιατί ο Σημίτης, και οι περί αυτόν, εφαρμόζουν τόσο πρόθυμα τις αμερικάνικες υποδείξεις; Είναι μαριονέτες των Αμερικάνων; Θα λέγαμε μάλλον ότι έχουν πλέον συνειδητοποιήσει ότι ο ρόλος της μαριονέτας είναι ο μοναδικός που τους απέμεινε.

Τίποτε δεν είναι αιώνιο. Η πολιτική ελίτ και η οικονομική ολιγαρχία δεν χρειάζoνται πλέον την πατρίδα, συνεπώς ούτε την θρησκεία, και ούτε καν την οικογένεια. Όλα αυτά πλέον δεν είναι παρά αναχρονισμοί που στέκονται εμπόδιο σε ότι θεωρούν για τον εαυτό τους μονόδρομο: την ενσωμάτωση τους στον παγκοσμιοποιημένο ιμπεριαλισμό των πολυεθνικών εταιριών και την νέα τάξη. Το μόνο πρόβλημα τους είναι να σύρουν με την απάτη, την βία και με κάθε μέσο, τον ελληνικό λαό στον δρόμο που αυτοί επέλεξαν για λογαριασμό του και χωρίς ποτέ να ζητήσουν την γνώμη του.

Στο νέο κόσμο της οικονομικής παγκοσμιοποίησης και της νέας τάξης, που για την αρχιτεκτονική του τον πρώτο λόγο έχει ασφαλώς η αμερικάνικη υπερδύναμη, δεν υπάρχει χώρος για έθνη, εθνικές οικονομίες, εθνικές νομοθεσίες, εθνικές κυβερνήσεις, εθνικούς στρατούς, εθνικούς πολιτισμούς, εθνικές θρησκείες κλπ,.

Την θέση τους βαθμιαία καταλαμβάνουν η οικονομία και τα οικουμενικά συμφέροντα των πολυεθνικών, η ομάδα πολιτικών αποφάσεων G7, τα νομοθετικά σώματα της Ουάσιγκτον, οι επιτροπές των Βρυξελών, το δικαστήριο της Χάγης, το ΝΑΤΟ, το πολιτιστικό ευαγγέλιο του Χόλιγουντ, και όσον αφορά τις θρησκείες θα πρέπει κι' αυτές να παγκοσμιοποιηθούν. Να πάψουν να υφίστανται ως διακριτικό των εθνών και σαν συνεκτικός ιστός τους. Να συγχωνευτούν σ' ένα παγκόσμιο θεολογικό μονοπώλιο, μία παγκόσμια πανθεϊστική θρησκεία η οποία ήδη έχει δρομολογηθεί μέσα απ' την σχεδιαζόμενη συγχώνευση των εκκλησιών και των αιρέσεων τους, υπό την πρωτοκαθεδρία της ισχυρότερης και αντιδραστικότερης: του καθολικισμού και του Βατικανού.

Παρεμπιπτόντως, τον σκοπό αυτό ήθελε να εξυπηρετήσει και η πρόσφατη επίσκεψη του διαβόητου Βοϊτίλα, του Πολωνού Πάπα στην Αθήνα, (με πρόσκληση του Πρόεδρου της Δημοκρατίας Κ. Στεφανόπουλου), ο οποίος μετά απ' την Αθήνα επισκέφτηκε την Συρία και λειτούργησε σε ισλαμικό τέμενος της Δαμασκού!

Στον κόσμο της μιας παγκόσμιας αρχής και της ισοπέδωσης, κάθε είδους ανεξάρτητη συλλογικότητα και ομαδοποίηση υποκρύπτει κινδύνους για την μία και μοναδική οικουμενική εξουσία και δεν μπορεί να είναι ανεκτή. Γ' αυτό άλλωστε δεν πρόκειται να έχουν κανένα αποτέλεσμα οι προσπάθειες του Χριστόδουλου να πετύχει ένα βολικό συμβιβασμό πείθοντας τους ισχυρούς της νέας τάξης ότι δεν την αμφισβητεί και ότι θα μπορούσε πολύ καλά να γίνει ένας πολύ χρήσιμος συνεργάτης τους, να ενσωματωθεί πειθαρχικότατα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αρκεί να του επιτραπεί να διατηρήσει την αυτοτέλεια της Εκκλησίας του.

Ανεξάρτητα απ' το τι είναι ο Χριστόδουλος προσωπικά, η ιεραρχία και οι παπάδες, η Ορθόδοξη θρησκεία και Εκκλησία όπως και κάθε άλλη εθνική θρησκεία στον κόσμο, αποτελεί ως διακριτικό στοιχείο του εθνικού κράτους, ένα εξ αντικειμένου σοβαρό εμπόδιο στον δρόμο της παγκοσμιοποίησης και της νέας τάξης. Πρέπει ν' ανατραπεί. Το ίδιο το εθνικό κράτος πρέπει να αποδιαρθρωθεί, με στρατιωτικά μέσα αν χρειαστεί και με την χρησιμοποίηση των αδύναμων εθνικών και θρησκευτικών μειοψηφιών ενάντια στις ισχυρότερες πλειοψηφίες. Αυτοί είναι και οι στόχοι του International Religion Act.

Ο Σημίτης ούτε θέλει ούτε είναι δυνατό να καταργήσει δια νόμου την θρησκεία. Εργάζεται για να την φέρει στα μέτρα της νέας τάξης. Να την μετατρέψει από υπηρέτη της πάλαι ποτέ εθνικής αστικής τάξης, σε υπηρέτη της παγκόσμιας εξουσίας των πολυεθνικών. Δεν σκοπεύει απλά να χωρίσει την Εκκλησία απ' το κράτος, αλλά να την παγκοσμιοποιήσει, να την καταστήσει στήριγμα του αναδυόμενου παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού κράτους.

Είναι ντροπή για την Αριστερά με εκτός τόπου και χρόνου σοφιστείες να στηρίζει αυτή ακριβώς την πολιτική του Σημίτη. Ακόμα και η ανοχή και η ουδετερότητα ισοδυναμεί με προσφορά υπηρεσιών στην νέα τάξη και καταπρόδοση του ελληνικού λαού.

Οι επικλήσεις των σκανδάλων της Εκκλησίας, της φύσης και του ρόλου της (πράγματα που ο ελληνικός λαός ουδόλως αγνοεί) είναι μια αποπροσανατολιστική δημαγωγία. Στάχτη στα μάτια του Ελληνικού λαού. Ο οποίος όμως έχει αποδείξει με τις πράξεις του ότι είναι πολύ πιο μπροστά απ' όλους τους "ηγέτες" του. Με το αλάθητο ένστικτό του έχει συλλάβει τι κρύβεται πίσω απ' την επιφάνεια και τι πραγματικά διακυβεύεται στην διαμάχη Εκκλησίας και κράτους.

Το ζήτημα της Εκκλησίας είναι δικό του ζήτημα και ματαιοπονούν όσοι τον συμβουλεύουν να το αναθέσει στην νέα τάξη. Κι' ας προσθέσουμε με την ευκαιρία πως ούτε η άλλη "πάγια θέση" περί της απαλλοτρίωσης της εκκλησιαστικής περιουσίας (την οποία μνημονεύει και η έκθεση του Στέητ Ντιπάρτμεντ) μπορεί να τον δελεάσει και να τον εξαπατήσει. Καταλαβαίνει πολύ καλά, αυτό που αγνοούν κάποιοι "φωτισμένοι" ηγέτες του, ότι υπό το παρόν καθεστώς, η περιουσία της Εκκλησίας, δεν θα περάσει στους φτωχούς και τους απόκληρους αλλά στα χέρια του χρηματιστικού κεφαλαίου.

ΕΘΝΙΚΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ
ΣΤΙΣ ΠΑΛΙΕΣ ΚΑΙ ΝΕΕΣ AΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΕΣ.

Η νέα τάξη δεν είναι παρά ένας οικουμενικός ολοκληρωτισμός, μια παγκόσμια ιμπεριαλιστική αυτοκρατορία υπό την ηγεμονία της αμερικάνικης υπερδύναμης. Όλες οι αυτοκρατορίες στην ιστορία ήταν απ' την φύση τους καθεστώτα παρασιτικά, ολοκληρωτικά και βάρβαρα, που έβλαψαν και πισωδρόμησαν τον πολιτισμό. Στον αντίποδα της εξουσίας τους ήταν παρόντα τα έθνη που στραγγάλιζαν, οι εθνικές τους παραδόσεις, οι θρησκείες τους, ο εθνικός τους πολιτισμός.

Η μελέτη μιας άλλης παγκόσμιας αυτοκρατορίας που γνώρισε η ιστορία, της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, της οποίας ορισμένα χαρακτηριστικά ανακυκλώνονται σήμερα, πολλά έχει να μας διδάξει για την τύχη που επιφυλάσσει στα έθνη του κόσμου και τους λαούς η νέα τάξη σήμερα.

Για τις θρησκείες στην αρχαία Ρώμη αναφερόμαστε συνήθως στους διωγμούς που υπέστησαν οι χριστιανοί. Αλλά αυτό συνέβαινε τους τρεις πρώτους αιώνες. Όταν το 306 ο Κωνσταντίνος ο Μέγας εστέφθη αυτοκράτορας και έκανε αργότερα τον χριστιανισμό επίσημη θρησκεία του κράτους και τον εαυτό του πατριάρχη, οι όροι αντιστράφηκαν. Υπό διωγμό τέθηκαν οι παλιές ειδωλολατρικές θρησκείες που αποτελούσαν και την ταυτότητα της εθνικής και πολιτιστικής ιδιαιτερότητας των λαών οι οποίοι ζούσαν κάτω απ' την εξουσία της Ρώμης, μιας ιδιαιτερότητας που η κεντρική εξουσία ήθελε να σβήσει.

Αντίθετα ο χριστιανισμός επικράτησε επειδή η διδασκαλία του είχε οικουμενικό χαρακτήρα, καθώς απευθυνότανε όχι σε έθνη αλλά στις καταπιεζόμενες τάξεις όλου του κόσμου, γεγονός που του επέτρεψε να απλώσει την επιρροή του σ' ολόκληρη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία αλλά και πέρα απ' αυτήν. Χάρη στην οικουμενική του φύση μπορούσε -κάτω από προϋποθέσεις- να λειτουργήσει σαν συνεκτικός ιστός της Αυτοκρατορίας και επισκιάζοντας τις εθνικές και πολιτιστικές ιδιαιτερότητες των λαών να μεταβάλει τους πολίτες σε υπήκοους του Αυτοκράτορα.

Ο χριστιανισμός δημιούργησε στους κόλπους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας την αναγκαία ιδεολογική και ψυχολογική ομοιογένεια που επέτρεψε την αναγέννηση της στην Ανατολή (Βυζάντιο) και την χιλιετή παράταση της ύπαρξης της.

Κάτι ανάλογο ονειρεύεται σήμερα ο παγκοσμιοποιημένος ιμπεριαλισμός επιχειρώντας να σβήσει τα έθνη, τις θρησκευτικές, τις πολιτιστικές τους ιδιαιτερότητες και την ιστορία τους. Θέλει κι' αυτός μια παγκόσμια θρησκεία και ελπίζει να το πετύχει θέτοντας υπό διωγμό τις εθνικές θρησκείες.

Η διαφορά όμως είναι ότι ο χριστιανισμός δεν επιβλήθηκε απ' τα πάνω, απ' τους πράκτορες και τις σιδηρόφρακτες λεγεώνες της Ρώμης. Τον ασπάστηκαν οι λαοί επειδή γεννήθηκε απ' τα κάτω, σαν κίνημα των δούλων, των απελεύθερων, των φτωχών και απόκληρων, των λαών που υπέταξε και κατέστρεψε η Ρώμη. Δεν θα είχε την ίδια τύχη αν ήταν μια επινόηση των αυτοκρατόρων της που θα επιχειρούσαν να την επιβάλουν με εκβιασμούς και βία στα ίδια τους τα θύματα.

Βέβαια και οι βυζαντινοί αυτοκράτορες μεταχειρίστηκαν βία. Αλλά την εποχή που ο χριστιανισμός είχε ήδη επικρατήσει και ήταν κρατική θρησκεία. Ήθελαν να επιταχύνουν την μεταμόρφωση του κόσμου τους και να αποκλείσουν τον κίνδυνο της παλινδρόμησης. Με νομοθετικά διατάγματα απαγόρευσαν τις θρησκευτικές λατρείες που λίγο πριν ήταν προστατευόμενες. Σε δεύτερη φάση προσπάθησαν να τις εξαλείψουν εντελώς κλείνοντας τα ιερά, αφαιρώντας τις περιουσίες των εθνικών, δίνοντας έρεισμα στον χριστιανικό κλήρο να καταστρέψει τους παγανιστικούς βωμούς, τα αγάλματα, τα ναϊκά οικοδομήματα, να κλείσει φιλοσοφικές σχολές, να καταστρέψει αρχαία κείμενα, να προκαλέσει τελικά μια τεράστια πολιτιστική καταστροφή και να επιβάλει στους πιστούς των παλιών θρησκειών την ίδια κτηνώδη μεταχείριση που λίγο πριν υπέφεραν οι χριστιανοί.

Σήμερα η ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται τουλάχιστον σε κάποιες της πλευρές. Μόνο που τώρα οι προσπάθειες του ιμπεριαλισμού θα αποδειχτούν όχι απλά ατελέσφορες αλλά ικανές να πετυχαίνουν το εντελώς αντίθετο: να οξύνουν τα εθνικά πάθη, να πλαταίνουν και να βαθαίνουν την επιρροή των εθνικών θρησκειών. Δεν είναι απλή υπόθεση για το μέλλον, αλλά το βλέπουμε να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας.

ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Το ζήτημα της θρησκευτικής πίστης δεν είναι νομικό ούτε αστυνομικό ζήτημα.

Το σοσιαλιστικό και κομμουνιστικό κίνημα, βασίζεται στον μαρξισμό του οποίου φιλοσοφική βάση είναι ο διαλεκτικός και ιστορικός υλισμός. Και ο υλισμός αυτός είναι βέβαια απόλυτα αθεϊστικός, κατηγορηματικά απορριπτικός απέναντι σε κάθε θρησκεία. Ο μαρξισμός θεωρεί όλες τις σύγχρονες θρησκείες όπιο του λαού, όργανα της καπιταλιστικής αντίδρασης που της χρησιμεύουν για την υπεράσπιση της εκμετάλλευσης και την αποχαύνωση της εργατικής τάξης.

Όμως, ταυτόχρονα, το κίνημα του επιστημονικού σοσιαλισμού απ' την γέννηση του ήταν κατηγορηματικά αντίθετο στην καταπίεση του θρησκευτικού φρονήματος των πολιτών απ' το καπιταλιστικό κράτος. Αντίθετο και σε κάποιους αναρχικούς και άλλους δήθεν επαναστάτες που προσπαθούσαν να φαίνονται πιο "αριστεροί" απ' τους μαρξιστές και ήθελαν να μπάσουν στο πρόγραμμα του εργατικού κόμματος τον αθεϊσμό, να κηρύξουν μ' αυτή την έννοια τον πόλεμο στην θρησκεία.

Ο Ένγκελς κατηγορεί γι' αυτό τους μπλανκιστές χαρακτηρίζοντας "ανοησία τη θορυβώδη κήρυξη πολέμου από μέρους τους κατά της θρησκείας, και δηλώνει ότι μια τέτοια κήρυξη πολέμου είναι ο καλύτερος τρόπος να ζωντανέψει το ενδιαφέρον προς την θρησκεία και να δυσκολευτεί ο πραγματικός μαρασμός της θρησκείας." (Αναφέρεται απ' τον Λένιν στο: Εργατικό Κόμμα και θρησκεία, Μάης 1909).

Ο Ένγκελς επίσης χαρακτηρίζει κουταμάρα την πάλη του Βίσμαρκ ενάντια στους κληρικόφρονες, την περιβόητη "πάλη υπέρ του πολιτισμού". Το αποτέλεσμα της ήταν να δυναμώσει η μαχητική κληρικοφροσύνη των καθολικών και να βλάψει την υπόθεση του πραγματικού πολιτισμού. Με το να θέτεις τις θρησκευτικές διαιρέσεις πάνω απ' τις πολιτικές κινδυνεύεις να τραβήξεις την προσοχή της εργατικής πρωτοπορίας και της αγωνιστικής νεολαίας απ' τα καθήκοντα της ταξικής πάλης στην κατεύθυνση μιας επιφανειακής και αστικά απατηλής αντικληρικοφροσύνης. Να διασπάσεις την εργατική τάξη απομονώνοντας την άθεη πρωτοπορία της απ' την πιστή στην θρησκεία μάζα.

Στο φόντο μιας τέτοιας εθνικής προϊστορίας η γερμανική σοσιαλδημοκρατία τάχτηκε υπέρ της ελευθερίας των ιησουϊτων, και της κατάργησης κάθε είδους αστυνομικών μέτρων ενάντια στην μια ή την άλλη θρησκεία. Το πρόγραμμα της Ερφούρτης κατοχύρωσε αυτή την τακτική της σοσιαλδημοκρατίας με ένα περίφημο σημείο όπου ανακήρυττε την θρησκεία "ιδιωτική υπόθεση κάθε πολίτη".

Ο μαρξισμός δεν περιορίζεται στον χαρακτηρισμό της θρησκείας ως όπιο του λαού. Πάει πάρα πέρα απ' τους εγκυκλοπαιδιστές του 18ου αιώνα, απ' τον Φόϋερμπαχ και τους Γερμανούς φιλόσοφους, τον Μπάουερ και την Αγία του Οικογένεια. Δεν περιορίζεται όπως αυτοί σε αφηρημένα αθεϊστικά κηρύγματα. Εξηγεί τις υλικές ρίζες της θρησκευτικής πίστης και με την συγκεκριμένη πρακτική της ταξικής πάλης επιδιώκει την εξάλειψη τους.

Για τον αστό διανοούμενο και τον μικροαστό ριζοσπάστη η Εκκλησία έχει επιρροή στα λαϊκά στρώματα επειδή είναι αμόρφωτα και καθυστερημένα. Αυτή η άποψη ισχυρίζεται ότι θα νικήσει τις θρησκευτικές προλήψεις με την διάδοση των αθεϊστικών αντιλήψεων και γενικά με την πολιτιστική δουλειά μέσα στις λαϊκές μάζες.

Μια τέτοια άποψη είναι επιφανειακή, ψεύτική και καθόλου μαρξιστική. Προσεγγίζει το ζήτημα όχι υλιστικά αλλά ιδεοκρατικά, δηλαδή με την μέθοδο των παπάδων. Οι ρίζες της θρησκείας βρίσκονται στο αίσθημα του ανθρώπου ότι είναι έρμαιο τυφλών ανεξέλεγκτων δυνάμεων που βρίσκονται έξω και πάνω απ' αυτόν, που τον ορίζουν, που δεν τις εννοεί και δεν μπορεί να τις ελέγξει. Στους αρχαίους καιρούς οι δυνάμεις αυτές ήταν τα φυσικά φαινόμενα μπροστά στα οποία ένιωθε εντελώς ανίσχυρος, τα φοβόταν και τα θεοποιούσε. "Ο φόβος δημιούργησε τους θεούς".

Στην σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία οι τυφλές και ανεξέλεγκτες δυνάμεις, όχι μόνο για τις λαϊκές μάζες μα και για τους ίδιους τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους, είναι οι δυνάμεις της αυθόρμητης και αναρχούμενης αγοράς. Οι κινήσεις της δεν μπορεί να προβλεφτούν και είναι δυνατό ξαφνικά και αναπάντεχα να προκαλέσουν την καταστροφή, τον όλεθρο, να μετατρέψουν το εργάτη και τον μικρονοικοκύρη σε ζητιάνο, την εργαζόμενη γυναίκα σε πόρνη, να φέρουν την πείνα και τον θάνατο. Όσο υπάρχουν αυτές οι συνθήκες και οι μάζες υποφέρουν μέσα στο καπιταλιστικό κάτεργο, κανένα βιβλίο, καμιά διαφωτιστική εκστρατεία δεν πρόκειται να ξεριζώσει την θρησκεία απ' την ψυχή τους.

Απ' αυτό βέβαια δεν βγαίνει ότι η διαφωτιστική δουλειά είναι βλαβερή ή περιττή, αλλά ότι η αθεϊστική και αντικληρική προπαγάνδα πρέπει να υποτάσσεται στην ταξική πάλη των εκμεταλλευομένων ενάντια στους εκμεταλλευτές. Γι' να το πούμε και αλλιώς: οι μαρξιστές λένε όχι στην διάσπαση του ταξικού μετώπου με τακτικές που διαιρούν τους εργάτες σε άθεους και σε πιστούς. Μόνο η πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού οδηγεί στην υπέρβαση τον θρησκευτικών προλήψεων και στο μαρασμό της θρησκείας.

Όταν τα μέσα της κοινωνικής παραγωγής μπουν κάτω απ' τον δημοκρατικό έλεγχο της κοινωνίας, όταν η ίδια η παραγωγή οργανωθεί ορθολογικά και σχεδιασμένα, τότε το παρόν και το μέλλον του ανθρώπου μπαίνει κάτω απ' τον λογικό του έλεγχο και δεν μένει χώρος για υπερφυσικές δυνάμεις, για θεούς και για διάβολους.

Η "Αριστερά" δυστυχώς κάνει σήμερα το αντίθετο: υποτάσσει και θυσιάζει την ταξική πάλη, της οποίας κορυφαία στιγμή είναι η πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση και την νέα τάξη, σε μια κάλπικη και υποκριτική πάλη ενάντια στην Εκκλησία, η οποία όχι μόνο προκαλεί βαθιές διασπάσεις στο μέτωπο των εργαζομένων αλλά στην συγκεκριμένη στιγμή υπηρετεί την προσπάθεια αναμόρφωσης του θρησκευτικού περιβάλλοντος σύμφωνα με τους σχεδιασμούς και τις ανάγκες της νέας τάξης.

Όταν η Εκκλησία, για τους δικούς της λόγους συγκρούεται με την μισητή στον λαό κυβέρνηση Σημίτη πάνω στο ζήτημα των ταυτοτήτων, όταν οι πιο μαχητικές χριστιανικές οργανώσεις ξεσηκώνονται ενάντια στο ηλεκτρονικό φακέλωμα, όταν κινητοποιούνται εκατοντάδες χιλιάδες λαού και συλλέγονται εκατομμύρια υπογραφές ενάντια στην κυβερνητική απόφαση, η Αριστερά έχει μια μοναδική ευκαιρία να παρέμβει, να αξιοποιήσει την λαϊκή διαμαρτυρία και να πλατύνει την αντίσταση, να στρέψει το ρεύμα ενάντια στην κυβέρνηση επιβάλλοντας της μια καταλυτική ήττα. Αναγκάζοντας την να πάρει πίσω τον νόμο για τις ταυτότητες. Έχει μια χρυσή ευκαιρία να καταγγείλει τις ασυνέπειες και τις υποχωρήσεις της εκκλησιαστικής ηγεσίας, να εξηγήσει στους χριστιανούς εργαζόμενους τις δικές της θέσεις, μεταχειριζόμενη με σεβασμό τις όποιες θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Αυτό δεν θα άρεσε ούτε στην κυβέρνηση αλλά ούτε στην εκκλησιαστική ιεραρχία, που θέλει να κρατάει το "ποίμνιο" μαντρωμένο και μακριά απ' την Αριστερά. Θα ήταν και ένα τεράστιο βήμα μπροστά στην ταξική πάλη και στην πραγματική απελευθέρωση του λαού απ' τις θρησκευτικές προλήψεις. Αντί γι' αυτό η "Αριστερά" προτιμά να κάνει αντιθρησκευτικές μπουρμπουλήθρες αντιπαραθέτοντας τα μικρά πρωτοπόρα τμήματα της εργατικής τάξης και της νεολαίας στις λαϊκές μάζες. Και τι μπορεί να πετύχει μ' αυτό; Τίποτ' άλλο απ' το να περάσουν τα σχέδια του Σημίτη και των πατρώνων του. Απ' το να κερδίσει η νέα τάξη ακόμα μια νίκη.

Αυτή η στάση είναι ένας διασυρμός της Αριστεράς. Ένα άλμα στην αυτο- εκμηδένιση της.

Σήμερα δεν είναι οι θρησκείες αλλά η νέα τάξη η μέγιστη απειλή, ο μέγιστος εχθρός της ανθρωπότητας. Δεν είναι Αριστερός, ούτε δημοκράτης, αυτός που δεν υποτάσσει κάθε μερικό και δευτερεύον ζήτημα όπως είναι και η θρησκεία, στο κύριο, που είναι ο αγώνας ενάντια στον σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο ιμπεριαλισμό και την νέα του παγκόσμια τάξη, που καταστρέφει την χώρα, τον λαό της, και τους λαούς όλου του κόσμου.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΓΙΑΤΗΣ (μουσικοσυνθέτης)

Τελευταία ενημέρωση

13 Ιουλίου, 2002


Ποιος είναι ο Παναγιώτης Βήχος;


Υπογράψτε ή δείτε το βιβλίο

 επισκεπτών μου


Contact Us
Επικοινωνία


Πρότεινε αυτήν την σελίδα 

σ' έναν φίλο


Γραφτείτε στην Mailing List 

για να ενημερώνεστε σε κάθε νέα ανανέωση


Στείλε άρθρο


FORUM

Ελάτε να τα πούμε


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Δωρεάν ανταποδοτική διαφήμιση (επικοινωνήστε με τον webmaster)