ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΣΤΟ ΝΟΜΟ ΑΧΑΪΑΣ

ΜΙΑ ΠΛΟΥΣΙΑ ΓΗ ΑΛΛΑ ΑΓΡΟΤΕΣ

ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΞΕΚΛΗΡΙΖΟΝΤΑΙ

ΒΗΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Αιγιάλεια. Γη της ελιάς, της λεμονιάς και των πορτοκαλεώνων, γη του αμπελιού και της μαύρης σταφίδας. Καλότυχοι, θα ΄λεγε κάποιος, οι άνθρωποι που δουλεύουν σ΄ αυτή τη γη. Εδώ βρισκόταν η "Πιρέλλι" παλιότερα, η "Μίσκο" που προστέθηκε τελευταία, και μαζί τους δεκάδες άλλες μικρότερες βιομηχανίες και βιοτεχνίες. Ένα μεγάλο νεκροταφείο βιομηχανιών που κάποτε κυριαρχούσαν στην οικονομική ζωή της πόλης. Που η λειτουργία τους έδωσε τον τόνο στην πορεία αυτού του τόπου για δεκαετίες και που το κλείσιμό τους, σημάδεψε ολόκληρη την τοπική κοινωνία.

Όποιος δεν ζει εδώ στην Αχαϊα δεν μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει σ΄ αυτή την γωνιά της χώρας μας. Μια πόλη που την τελευταία δεκαετία μετράει τουλάχιστον 22.000 χαμένες θέσεις εργασίας.

Δεν υπάρχει σπίτι στην Πάτρα που να μην έχει έναν άνεργο ή έναν υποψήφιο άνεργο. Με αυτό το νόμισμα πλήρωσαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, όλον αυτό τον κόσμο που στις εκλογές του δίνει απλόχερα την ψήφο του. Η Αχαΐα, η Πάτρα, από "πράσινα κάστρα", έγιναν κάστρα της ανεργίας, της υποαπασχόλησης, της ανασφάλειας και της σκληρής εκμετάλλευσης. Πάνω και δίπλα από τα κουφάρια των κλεισμένων εργοστασίων, υψώθηκαν οι αλυσίδες των πολυκαταστημάτων και των υπηρεσιών των πολυεθνικών και των τραπεζών. Η ανεργία "περπατάει" στους δρόμους της πόλης, συνωστίζεται στα καφενεία της απραξίας και μαραζώνει έξω από τα γραφεία ευρέσεως εργασίας. Στις ουρές των ανέργων έξω από τον ΟΑΕΔ, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπόσχεται και νέα προγράμματα απασχόλησης και "εκπαίδευσης" στην ευκαιριακή και προσωρινή εργασία, στην ανοχή και τη μοιρολατρία. Στους άλλους, στους λίγους και εκλεκτούς στα νέα τζάκια του ΠΑΣΟΚ και στους αετονύχηδες των "προγραμμάτων" και "επιχορηγήσεων" αυτοί οι άθλιοι που μας κυβερνούν δίνουν κάθε μέρα νέα και μεγαλύτερα κέρδη.

ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΑΠΟΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΚΑΙ ΕΡΗΜΩΣΗ

Η ανεργία στην Πάτρα έχει σπάσει όλα τα κοντέρ. Βασιλεύει η παραγωγική αποδιάρθρωση και η ερήμωση. Είναι η πόλη "κρανίου τόπος" για τους εργαζόμενους. Είναι ίσως η πρωτεύουσα της ανεργίας. Σύμφωνα και με τα επίσημα στοιχεία του ΟΑΕΔ, μέχρι το τέλος του περασμένου Οκτώβρη, ήταν γραμμένοι 12.380 άνεργοι, από τους οποίους, όμως, μόνο το 1/3, για την ακρίβεια 3.980 επιδοτούνται. Σύμφωνα με μελέτη του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ για την ανεργία και την απασχόληση στο νομό Αχαΐας, για λογαριασμό της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας, γίνεται καθαρό ότι αυτό που κατάφεραν, όλα αυτά τα δεκάδες προγράμματα και σεμινάρια, ήταν να αυξήσουν τη μερική, εποχιακή και ευκαιριακή απασχόληση, την ίδια στιγμή που το ποσοστό της μόνιμης απασχόλησης έπεσε κατακόρυφα, με ότι αυτό συνεπάγεται για τις εργασιακές σχέσεις, αλλά και ν΄ αυξήσουν κατακόρυφα τα κέρδη της εργοδοσίας.

Έτσι, λοιπόν, το ποσοστό της μόνιμης απασχόλησης, οι εργαζόμενοι δηλαδή με σχέση αορίστου χρόνου, το 1990 ήταν 83% επί των απασχολούμενων στο νομό και το 1997 έπεσε στο 57,65%. Εκτιμάται ότι σήμερα το ποσοστό αυτό είναι κάτω του 50%. Δηλαδή, όχι μόνο η Πάτρα έχει τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας στη χώρα, αλλά και από αυτούς που εργάζονται, μόνο οι μισοί έχουν σταθερή δουλειά. ποιοι ωφελήθηκαν όμως από την εισαγωγή των νέων εργασιακών σχέσεων; Όπως είναι φυσικό αυτή την κατάσταση την εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο η εργοδοσία και εκείνες οι επιχειρήσεις που λειτουργούν, αλλά και άλλες, που εμφανίζονται τώρα για να αυξήσουν το βαθμό εκμετάλλευσης και τα κέρδη τους. Χαρακτηριστική η περίπτωση της ΑΜΣΤΕΛ η οποία προχώρησε την τελευταία τριετία σε μια επένδυση ύψους 7 δισεκατομμυρίων δραχμών. Ταυτόχρονα όμως, έδιωξε με "κίνητρα" πάνω από 50 εργάτες, ενώ, όπως υποστηρίζει, "περισσεύουν" ακόμα δεκάδες εργαζόμενοι, εφαρμόζει πολυειδικότητα, άρα και αύξηση της εκμετάλλευσης, ενώ απασχολεί πάνω από 200 εργαζόμενους με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Το ίδιο φαινόμενο συμβαίνει και στον ΤΙΤΑΝΑ με το καθεστώς των εργολαβιών, όπου απασχολούνται και ξένοι εργάτες σε συνθήκες μαύρης εργασίας.

Έχει περάσει ήδη στην Πάτρα η εποχή του τρίωρου, του τετράωρου, χωρίς ασφάλιση, χωρίς σταθερό μισθό, χωρίς δικαιώματα, στην εποχή του "απασχολίσιμου". Οι εργαζόμενοι της Πάτρας είναι σκλάβοι στο σύγχρονο μεσαίωνα που δημιούργησε η κυβέρνηση του Σημίτη. Και όμως, μια επίσκεψη στα χωράφια της περιοχής, αλλά και στην Πάτρα, μερικές κουβέντες με τους ξωμάχους της Αιγιάλειας, αρκούν για ν΄ αλλάξεις αμέσως γνώμη.

Ο αγροτικός πληθυσμός μειώνεται. Οι καλλιέργειες δεν μπορούν να θρέψουν τις οικογένειες. Τα λεμόνια απούλητα και όσα πουλιούνται σε τιμές "εγκατάλειψης". Με 35 δραχμές πούλησαν οι παραγωγοί στους εξαγωγείς, όταν μόνο τα έξοδα της συγκομιδής φτάνουν στις 17 δραχμές το κιλό. Όταν τα αρδευτικά τέλη αυξήθηκαν κατακόρυφα και το κόστος ανά κιλό φτάνει τις 100 δραχμές.

"Σε άσχημη κατάσταση και οι ελαιοπαραγωγοί. Στις 400 δραχμές ανά κιλό ανέβασαν την επιδότηση οι πολιτικάντηδες του ΠΑΣΟΚ, αλλά η περυσινή σοδειά έκλεισε με 300 δραχμές. Όσο για την τιμή του "άγιου ελαιόλαδου", κάθε χρόνο μειώνεται, ενώ ο καταναλωτής στις πόλεις πληρώνει τουλάχιστον το διπλάσιο. Η κορινθιακή σταφίδα, ο στυλοβάτης της περιοχής και ολόκληρης της Πελοποννήσου, εγκαταλείπεται. Με τις τιμές των τελευταίων χρόνων, το παθητικό ανά στρέμμα ξεπερνάει τις 150.000 δραχμές", μας λένε για την εφημερίδα μας "ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ".

Το "μαύρο χρυσό" της αγροτιάς τον έλιωσαν οι "παγωνιές" των ΕΟΚικών οδηγιών και το "ξεροβόρι" της ΚΑΠ και της ΓΚΑΤΤ. Οι εργοστασιάρχες εισάγουν μαύρη σταφίδα από το εξωτερικό, την ανακατεύουν με ποσότητες από ελληνική και την εξάγουν. Το ίδιο, άλλωστε, δεν κάνουν και με το λάδι; Δεν τους χρειάζεται ο έλληνας μικροκαλλιεργητής, γι΄ αυτό πρέπει να σβήσει. Αυτή είναι η εντολή του Διευθυντηρίου "και τα σκυλιά δεμένα".

ΠΑΤΡΑ: ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ

Πριν μερικούς μήνες, στην παραλιακή, στην έξοδο της Πάτρας προς τον Πύργο, οι μπουλντόζες έπιασαν δουλειά... Ξεκοίλιασαν, γκρέμισαν, ισοπέδωσαν. Η ΒΕΣΟ μια από τις παλιές οινοποιίες της πόλης, μετατρέπεται σε έναν σωρό από παλιοσίδερα και χώματα. Καζάνια, μηχανές, σωλήνες, πάνε για λιώσιμο. Όσο για το οικόπεδο, ο νέος ιδιοκτήτης το ετοιμάζει για πολύκεντρο ψυχαγωγίας, αίθουσες κινηματογράφων και καφετερίες.

Πιο δίπλα το κτιριακό συγκρότημα του Λαδόπουλου σιωπηλό... Κλειστές πύλες, σπασμένα τζάμια, χορταριασμένα κάγκελα και απόλυτη σιωπή. Στην ακμή του, από τις μεγαλύτερες χαρτοποιίες της χώρας, πάνω από 1000 εργαζόμενοι. Τώρα ερήμωση και ακινησία... Αμέσως μετά και ένα δρομάκι πιο πίσω η Πειραϊκή - Πατραϊκή, η ναυαρχίδα της κλωστοϋφαντουργίας... Με τρεις χιλιάδες και πλέον εργαζόμενους, ήταν το βιομηχανικό καμάρι της Αχαΐας, σήμερα υπό εκκαθάριση. Στην πύλη μόνο δύο από τους φύλακες σκοτώνουν το χρόνο και στην ούγια δε γράφει παρά αδιέξοδο και απόγνωση για χιλιάδες απολυμένους.

Στην πολυεθνική "Πιρέλλι", δεν έμεινε τίποτα να τη θυμίζει, πέρασε πια και αυτή στην ιστορία της βιομηχανίας της Πάτρας, στο κτίριο εγκαταστάθηκε νέος ιδιοκτήτης. Μέσα στην Πάτρα, οι εγκαταστάσεις της βιομηχανίας "Ντρεσκο", πνίγουν με τον όγκο τους και το μπετόν τις γύρω πολυκατοικίες και τους περιοίκους, η βουή των μηχανών και οι φωνές των εργατών έγιναν θύμισες και παρελθόν. Άλλη κλειστή βιομηχανία της Πάτρας η ΜΙΣΚΟ. Εδώ η πολυεθνική "Μπαρίλλα" άφησε χωρίς μακαρόνια το μοναχό Ακάκιο και εκατοντάδες εργαζόμενους χωρίς δουλειά.

Τελειώνοντας την κατάθεσή μας από αυτά που διαπιστώσαμε στην Αχαΐα, να αναφέρουμε ότι σ΄ αυτή την πόλη, εδώ και 20 χρόνια, δεν έχει γίνει ούτε ένα έργο υποδομής. Τα λεγόμενα "μεγάλα έργα" έχουν καταντήσει "γεφύρια της Άρτας" και, συγχρόνως, πηγή πλουτισμού των μεγαλοεργοληπτών δημοσίων έργων! Σ΄ αυτή την Πάτρα, τα τελευταία 15 χρόνια, δεν έχει επιλυθεί ούτε ένα από τα προβλήματά της. Απλά, τα πάντα επιδεινώνονται, χειροτερεύουν. Τα προβλήματα ποιότητας ζωής έχουν φτάσει στο κατακόρυφο. Το κυκλοφοριακό, ο πατραϊκός "βούρκος" και τόσα άλλα. Οι εργατοσυνοικίες και οι προσφυγικοί συνοικισμοί έχουν μείνει δεκαετίες πίσω. Κι όμως! Σ΄ αυτήν την πόλη της ανεργίας και της ανέχειας, το 1995 οι καταθέσεις Πατρινών στις τράπεζες ήταν 230 δισ. και το 1997 έγιναν 500 δισ. Σήμερα, αυτοί που πίνουν το αίμα των εργαζομένων, έχουν καταθέσεις στις τράπεζες που φτάνουν το 1 τρισ!!!

Δημοσιεύθηκε στη ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ το Δεκέμβρη του 2000