|
"Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ" Άρθρα και απόψεις |
|||
|
Αρχείο
|
ΣΥΝΑΥΛΙΑ - ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΣΥΝΕΝΟΧΟ ΣΤΟ ΦΟΝΟ ΔΕ ΘΑ Μ΄ ΕΧΕΤΕ! (του Παναγιώτη Βήχου) Πόσο απέχει η Βηθλεέμ από την Αθήνα; Πόσο απέχουν τα αποκαΐδια της Τζενίν από την πλατεία Συντάγματος; Όσο μια ανάσα. Όσο η, σχεδόν ανύπαρκτη, απόσταση μεταξύ των χιλιάδων του κόσμου - νέοι, γερόντοι, μανάδες με τα παιδιά στην αγκαλιά, εργάτες, φοιτητές, μετανάστες - και της εξέδρας, που πλημμύρισε με άλλες τόσες χιλιάδες νότες από τα τραγούδια των συναδέλφων καλλιτεχνών, οι οποίοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα συστράτευσης του λαού ενάντια στον ιμπεριαλισμό, αυτή τη φορά έτσι όπως εκφράζεται στη δολοφονική επίθεση ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό. "Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε..." και τα τραγούδια έγιναν ποτάμια οργής. Η ΣΙΩΠΗ που μας πλάκωνε έγινε γροθιά και συσσωρευμένη οργή. Ήταν, λοιπόν, μια ξεχωριστή βραδιά αυτή της Τετάρτης 10 του Απρίλη. Η ανθρώπινη αλληλεγγύη, μέσα από τους ύμνους της καρδιάς, έστειλε, αυτό το βράδυ, δυναμικό ΠΑΡΟΝ, από την Αθήνα ως την Παλαιστίνη. Τι κι αν θάλασσες και σύνορα χωρίσανε τις χώρες, οι λαοί δεν θέλουν σύνορα, και ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς αντιστέκονται, συμπαραστέκονται, ενώνουν τις φωνές και τις γροθιές και δεν παζαρεύουν - σαν τους κυβερνήτες τους - με τους "εχθρούς του ήλιου". Κι η μουσική σαν θυμίαμα ευλαβικό, σήκωσε τη σημαία της αντίστασης, μαζί με τους λαούς, στη βαρβαρότητα του Σιωνισμού και του ιμπεριαλισμού, τη σημαία της αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό. Και ο κόσμος που συγκεντρώθηκε σαν μια μεγάλη, πελώρια γροθιά, κι αυτός που παρευρισκόταν νοερά, είπε ΟΧΙ ΣΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ "γυρίζοντας την πλάτη του στο μέλλον που φτιάχνουν όπως θέλουν". Και τραγουδώντας μαζί με τον Διονύση Τσακνή, συνέχισε να τραγουδά: "αφού η ιστορία σας ανήκει/ σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε... συνένοχο στο φόνο δε θα μ΄ έχετε". Ενάντια στη λογική του "ωχαδελφισμού", του "μακριά από μας...", ανάμεσα στα τραγούδια που ακολούθησαν, "άνθη", "φωτιές" ψυχής των Παλαιστίνιων ποιητών και μαρτυρίες αγωνιστών "ριγούσαν" την ατμόσφαιρα. "Είμαι αρκετά μεγάλος, σχεδόν τεσσάρων" ακουγόταν από τη φωνή της Αννας Βαγενά, που διάβαζε το απόσπασμα από το ημερολόγιο ενός τετράχρονου. "Εχω δει πολλά στη ζωή μου, ένα μωρό το οποίο δε θα γνωρίσει τίποτα καλύτερο". Λίγο πιο εκεί και η ψυχή, ο πόνος του Παλαιστίνιου ποιητή Σαχίμ Κάσεμ, που δανείστηκε τη φωνή του Βασίλη Κολοβού και άγγιξε τις καρδιές όλων: "Ισως να στερηθώ και το ψωμί μου/ Ισως το στρώμα ξεπουλήσω και τα ρούχα μου/ Ισως δουλέψω σκουπιδιάρης, πετροκόπος και χαμάλης/ Ισως να σωριαστώ γυμνός/ και πεινασμένος εχθρέ του ήλιου/ αλλά ΔΕΝ ΠΑΖΑΡΕΥΩ/ κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου Θ΄ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΙ!". Με ένα ακόμα ποίημα του Ταουφίκ Ζαγιάντ και τη φωνή της Εύας Κοταμανίδ oυ ακουμπήσαμε το θάρρος των λαών: "Σας χαρίζω το φως των ματιών μου/ σας δίνω της καρδιάς μου τη ζέστα γιατί/ η τραγωδία που ζω είναι το μερίδιό μου/ από τη ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑ", αλλά στο εφιαλτικό παραμύθι όλοι μαζί τραγούδησαν "πως η ανάγκη γίνεται ιστορία/ πως η ιστορία γίνεται σιωπή", και μαζί με το Θάνο Μικρούτσικο θέσαν το ερώτημα "πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σκοινιά;".Λίγο νωρίτερα ο πρέσβης της Παλαιστίνης, Αμπντάλα Αμπντάλα, κάλεσε από το βήμα τους λαούς "να φωνάξουμε όσο πιο δυνατά μπορούμε στα μούτρα του Σαρόν και της κυβέρνησής του :Φτάνει πια ο νεοναζισμός! Φτάνει πια η γενοκτονία! Κάτω τα χέρια από τον Παλαιστινιακό λαό. Κάτω τα χέρια από τον Γιάσερ Αραφάτ. Ας ακούσει ο χασάπης Σαρόν τη γενναία φωνή της Ελλάδας του πολιτισμού. Ας ρωτήσει και ας θυμηθεί τη φωνή των ελεύθερων πολιορκημένων στο Μεσολόγγι".Με χειροκροτήματα και συνθήματα υποδέχθηκαν οι χιλιάδες συγκεντρωμένοι τον Μίκη Θεοδωράκη. Το μήνυμά του ένα δριμύ κατηγορώ στους πολεμοκάπηλους ιμπεριαλιστές και μια δραματική έκκληση "να τους σταματήσουμε τώρα πριν είναι αργά". "Ο ελληνικός λαός βρίσκεται στο πλευρό σας", είπε απευθυνόμενος στους Παλαιστίνιους. "Παρακολουθεί με αγωνία και πόνο την καινούρια μεγάλη τραγωδία σας... Αγανακτεί και διαμαρτύρεται μπροστά στα εγκλήματα του Σαρόν, που σαν ένας μικρός Χίτλερ, στηριγμένος στην ωμή βία και στα Μεγάλα του Αφεντικά, σκοτώνει, γκρεμίζει, αιχμαλωτίζει, βασανίζει ανυπεράσπιστους πολίτες, γέρους, γυναίκες και παιδιά". Στη συνέχεια, ο ύμνος της Παλαιστίνης που συνέθεσε ο Μίκης Θεοδωράκης ανέβασε την ένταση και τα συνθήματα δονούσαν την ατμόσφαιρα. Χέρια ρυθμικά ακολουθούσαν τον επαναστατικό ρυθμό της μουσικής και συνόδευαν τον Γιώργο Νταλάρα και τη Μαρία Φαραντούρη στους στίχους "Τέτοια λεβεντιά/ δεν ξανάδα πια/ με τα όνειρά τους υψώνουν κάστρα", "με το θάνατό τους υψώνουν κάστρα" και οι σημαίες της Παλαιστίνης, μαζί με χιλιάδες ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΣΗΜΑΙΕΣ έστελναν το μύνημα. "Στα ηρωϊκά παιδιά της Παλαιστίνης και σε όλα τα αθώα θύματα αυτής της σφαγής" αφιέρωσε το "γελαστό παιδί" η Μαρία Φαραντούρη. Ενα τραγούδι που έχει γραφτεί για τον αγώνα του ιρλανδικού λαού "ανάθεμα την ώρα κατάρα της στιγμής σκοτώσαν οι φασίστες το γελαστό παιδί". Ηταν το τραγούδι για τον "Αντρειωμένο" που πήγε από εγγλέζικο βόλι, αφιερωμένο σήμερα στους νέους της Παλαιστίνης που δέχονται τα βόλια των Ισραηλινών. "Λένε ότι το αίμα δεν καταλαβαίνει από χρώματα, φυλές και διαφορές. Η απάντηση είναι ότι δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη¨, είπε ο Γιώργος Νταλάρας, για να συνεχίσει με της ¨δικαιοσύνης τον ήλιο". Και κάτω από τον αττικό ουρανό ο Δημήτρης Μπάσης θύμισε σε όλους "με τόσα φύλλα σου γνέφει ο ήλιος καλημέρα, με τόσα φλάμπουρα λάμπει ο ουρανός - σώπα όπου να ΄ναι θα σημάνουν οι καμπάνες. Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας". Και σύσσωμος ο συγκεντρωμένος κόσμος με σφιγμένες τις γροθιές έδινε την υπόσχεση πως "δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει". "Είμαστε εδώ για να πούμε στο "μεγάλο αδελφό" στο αμερικάνικο και ευρωπαϊκό κεφάλαιο : πάρτε τα χρήματά σας και φύγετε τώρα από την Παλαιστίνη", ακούστηκε η φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. "Είμαστε εδώ για να ζητήσουμε συμπαράσταση από όλους τους λαούς που ακόμη πονούν και αισθάνονται και όχι από την εξελιγμένη Ευρώπη. Είμαστε εδώ για να ζητήσουμε καινούριες και πολλές Γένοβες", για να καταλήξει στο τραγούδι - καταγγελία γι΄ αυτούς: "Για δολάρια ή μάρκα μακελειό ξεκινούν". Η ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε και το παλλόμενο πλήθος ακολουθούσε τη φωνή του τραγουδιστή στο "είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς"."Καλή αντάμωση στους δρόμους" έστειλε το μύνημα ο Β. Παπακωνσταντίνου για να ανέβει στη σκηνή η Δήμητρα Γαλάνη, φέρνοντας, όπως είπε, "τη φωνή και την ψυχή του Μάνου Λαϊζου, που είναι σήμερα εδώ". Και ήταν εκεί ο Μάνος μαζί με τη φωνή της Δήμητρας Γαλάνη και "η μέρα εκείνη δε θ΄ αργήσει κυνηγημένο μου πουλί". Ηταν η σειρά της "Ελένης" της "κάθε Ελένης" και η Χαρούλα Αλεξίου μας το θύμισε "για να θυμόμαστε" - είπε "κάθε γυναίκα, κάθε μάνα, κάθε παιδί, κάθε Ελένη που βρίσκονται σε κάθε σημείο του πλανήτη μας και βλέπουν να χάνονται τα παιδιά τους. Μαζί της και η Loreena Mc Kennitt της "Νεφέλης".Στη συνέχεια ο Αλκίνοος Ιωαννίδης με ένα κυπριακό τραγούδι που αφιέρωσε στο λαό της Παλαιστίνης. Ο Νίκος Ζούδιαρης με τον Αποστόλη Ρίζο τραγούδησαν ένα τραγούδι - καταγγελία για το ρόλο των ισχυρών και τον "ειρηνοποιό" ΟΗΕ, το γνωστό τραγούδι "ΟΗΕ, ουέ, ουέ κι αλίμονό μας". Ο Μίλτος Πασχαλίδης, φέρνοντας τη "φωτογραφία του Τσε", απαντώντας στον Μπους του είπε ότι "όλοι πρέπει να αισθανόμαστε Νεοϋορκέζοι", τόνισε : "Η διεθνής κοινότητα πρέπει να απαντήσει "είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι".Και η παρέα ολοένα και μεγάλωνε. Και προστέθηκε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης και οι Magic De spell και ο Χρήστος Θηβαίος "με τις αδέσποτες μέρες", που "σημαδεύουν το μέλλον" και ο Μανώλης Φάμελος και η Ελευθερία Αρβανιτάκη και ο Λουδοβίκος των Ανωγείων και οι "Τσομπάνα Ρέιβ" και οι "Πριτέντα" και ο Χριστόφορος Κροκίδης και ο Μπάμπης Τσέρτος και ο Βασίλης Παϊτέρης και ο Λάκης Χαλκιάς και η Μαρία Δημητριάδη που είπε: "Αυτές τις μέρες στην Παλαιστίνη, τη Χεβρόνα, τη Ραμάλα, τη Βηθλεέμ ακούγεται μια λέξη: "Θάουρα" που σημαίνει Ε Ξ Ε Γ Ε Ρ Σ Η !".Στη μνήμη του Αουσβιτς σύντροφοι "Πως να το πιστέψω πως μες στο τανκ/ είναι τ΄ αγγόνι της Αννας Φρανκ ;". |
Τελευταία ενημέρωση 03 Οκτωβρίου, 2002 Ποιος είναι ο Παναγιώτης Βήχος;
για να ενημερώνεστε σε κάθε νέα ανανέωση
|
|
