|
"Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ" Άρθρα και απόψεις |
||
|
Αρχείο
|
ΓΑΛΛΙΚΕΣ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ
Kάποτε, στα σέβεντις, κάποιοι δυστυχείς ιάπωνες αξιωματικοί πληροφορήθηκαν τον τερματισμό του Β Παγκοσμίου Πολέμου με καθυστέρηση τριών δεκαετιών, όταν ανακαλύφθηκαν σε ημιάγρια κατάσταση στα δάση νησιών του Ειρηνικού. Σήμερα, ορισμένοι αναλυτές της ελληνικής «Κεντροαριστεράς», που αυτοαποκαλούνται μάλιστα «εκσυγχρονιστές», ανακαλύπτουν ύστερα από 27 χρόνια το κυνικά μανιχαϊστικό και αφόρητα απλουστευτικό ιδεολόγημα του «αριστεροχουντισμού». Με αυτό ο ιδρυτής της Νέας Δημοκρατίας στηλίτευε τους εξ αριστερών αντιπάλους του, ως συνοδοιπόρους των νοσταλγών της χούντας! Σύμπτωση: η μετάλλαξη του «αριστεροχουντισμού» σε «αριστερολεπενισμό» άρχισε την επομένη του πρώτου γύρου των γαλλικών εκλογών και παραμονή της επετείου του θανάτου του Κ. Καραμανλή, της 23ης Απριλίου. Ωσάν φόρος τιμής Δεν εκστασιάστηκε με την «πληθυντική Αριστερά» η άκρα Αριστερά; Αρνήθηκε να αναγνωρίσει ως τεκμήριο σοσιαλιστικής πολιτικής τις ιδιωτικοποιήσεις του Ζοσπέν, τριπλάσιες από όσες έκαναν μαζί οι δεξιοί Μπαλαντίρ και Ζιπέ; Διαπίστωσε ότι το 35ωρο εφαρμόστηκε ως Δούρειος Ίππος της «εργασιακής ελαστικότητας»; (Διορατική η Μοντ, έγραφε από τον Ιούνιο του 1999: «Ο γαλλικός δρόμος δεν διαφέρει πολύ από το σοσιαλφιλευθερισμό των Μπλερ - Σρέντερ»). Δεν ζήλωσε δόξα και νίλα Ρομπέρ Υ; Δεν συμμετείχε στην «αντιφασιστική» παρωδία, στην υποστήριξη του Σιράκ, ο οποίος (όπως αποκάλυψε ο δημοσιογράφος Ερίκ Ζεμούρ) μεταξύ των δύο γύρων των προεδρικών εκλογών του 1988 είχε συναντηθεί μυστικά με τον Λεπέν για να παζαρέψει τις ψήφους του; Ε, ο Λεπέν και η «εκτός των τειχών» Αριστερά είναι ένα και το αυτό! Το παραλήρημα ενίοτε τσουβαλιάζει τα πάντα: κατά τον Γ. Πρετεντέρη (Βήμα, 28 Απριλίου) εμφορούνται από τις ιδέες του Λεπέν «οι Ελληνάρες που κακομεταχειρίζονται τον Αλβανό, οι τζάμπα μάγκες της εύκολης αγανάκτησης, οι πατριδοκάπηλοι, οι λαϊκιστές και οι δημαγωγοί της κοινωνικής ανασφάλειας, οι ερυθρόμαυροι αντι-εκσυγχρονιστές και οι νοσταλγοί της χούντας». Όπερ μεθερμηνευόμενο, οπαδός του Λεπέν θα θεωρείται στο εξής και ο θυμωμένος μπλοκαρισμένος οδηγός του Αντιρρίου ή ο εξοργισμένος γέρος που περιμένει στην ουρά του ΙΚΑ Σε δύο βασικές κατηγορίες ομαδοποιούνται οι αντιλήψεις που συγκλίνουν στο φληνάφημα του «αριστερολεπενισμού». Παρακάμπτουμε τις υστερικές και ανάξιες σχολιασμού αιτιάσεις ότι η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά διαπράττει προδοσία επειδή υπάρχει, με ένα μόνο ερώτημα: επιτέλους, τι θεωρούν τη ριζοσπαστική Αριστερά; Απολωλός πρόβατο που αγνοώντας τη «φυσική» του θέση εγκατέλειψε άσπλαχνα το «άθροισμα των δημοκρατικών δυνάμεων» ή απωθητικό μίασμα, καρκίνωμα του ομοούσιου «μαυροκόκκινου» φάσματος; Ε, δεν γίνεται να είναι και τα δύο. Δεν γίνεται να αναφέρεσαι στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά εναλλάσσοντας το ύφος Ξανθόπουλου σε παλιά δακρύβρεχτη ελληνική ταινία με τον αφάνταστης δημοκρατικότητας «πρετεντέρειο» χαρακτηρισμό «Αριστερά των ηλιθίων». (Είδατε τα κλέη της ευφυέστατης γαλλικής «Κεντροαριστεράς»;) Ισχυρισμός πρώτος: «Το κίνημα της αντι-παγκοσμιοποίησης ενισχύει την άκρα Δεξιά». (Για «αριστερίστικη και φασιστική ρητορεία της αντιπαγκοσμιοποίησης» έγραψε ο Ν. Μουζέλης). Έξοχη λογική! Οι δυνάμεις οι οποίες πασχίζουν να εκφράσουν με τρόπο αριστερό, ριζοσπαστικό, κοινωνικά τμήματα που πλήττονται από τους «μονόδρομους» της «οικονομικής σκέψης» εξυπηρετούν την ακροδεξιά. Τι και αν είναι πασιφανές ότι η ακροδεξιά, αν έμενε χωρίς αντίπαλο σε αυτό το στίβο, θα είχε πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες να διοχετεύσει αποτελεσματικά εθνικισμό και ρατσιστικό μίσος; «Δεν έχω καμία λύση, αλλά θαυμάζω το πρόβλημα», έλεγε σκωπτικά ο βρετανός συγγραφέας Ασλεϊ Μπρίλιαντ. Αυτό ακριβώς κάνουν οι «κεντροαριστερές» στρουθοκάμηλοι. Ναρκισσεύονται για τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό τον οποίο (συν)έπλασαν και, επιπλέον, διατείνονται με απύθμενο θράσος ότι οι διαδηλωτές της Γένοβας και της Βαρκελώνης που μεταξύ άλλων αξιώνουν νομιμοποίηση και ίσα δικαιώματα για τους μετανάστες απορρίπτοντας κατηγορηματικά την «Ευρώπη φρούριο» συμπλέουν με το Λεπέν! Αντιρατσιστικά και «αντιλεπενικά» Όσκαρ έλαβαν: ο Μπλερ, που στοιβάζει τους μετανάστες σε 13 γκέτο και ο οποίος τιμωρεί με πρόστιμα ύψους 400.000 δραχμών όσους εξ αυτών διεκδικούν με ένδικα μέσα πολιτικό άσυλο, χωρίς μάλιστα να επιστρέφονται τα ποσά στους πρόσφυγες εάν τελικώς απελαθούν! Η ιταλική «Κεντροαριστερά», επί των ημερών της οποίας το ιταλικό Ναυτικό έστειλε αδίστακτα στο βυθό της Αδριατικής πλοίο με αλβανούς μετανάστες. Το γερμανικό SPD, από το οποίο αποχώρησε προ δεκαετίας ο Γκίντερ Γκρας αποκαλώντας αηδιασμένος τους πολιτικούς της χώρας του «σκίνχεντ με γραβάτα». Ο «δικός μας» Αλέκος Παπαδόπουλος, του οποίου εγκύκλιος εξοβέλιζε τους άπορους αλλοδαπούς από τα νοσοκομεία Ισχυρισμός δεύτερος: «Τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα μετακινούνται από το ένα άκρο στο άλλο». Μάλιστα. Όταν διεκδικούν πολιτικά ένα μισθωτό ο Λεπέν, ο Ζοσπέν, ο Υ και ο Σιράκ, έχουμε μια κρίσιμη πολιτική δημοκρατική μάχη. Αν τον διεκδικούν ο Λεπέν και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, έχουμε απτή απόδειξη της ύπαρξης υπογείων νημάτων αν όχι και κοινών καταβολών- που συνδέουν τα δύο άκρα. Ο μονίμως αναχρονιστικός «εκσυγχρονισμός» μάλλον έχει μείνει στο 1930, εποχή διαμόρφωσης του «εθνικοσοσιαλισμού». Τώρα μας καλεί να ενστερνιστούμε τον αλά Μαρία Αντουανέτα σνομπισμό του προς τους «πληβείους», επιδιώκοντας έτσι να προσδώσει το στίγμα της «καθυστέρησης» στην εξ αριστερών σε βάρος του κριτική. «Τα δύο άκρα απηχούν τους καθυστερημένους και αμόρφωτους οι υπόλοιποι προοδεύουν και δημιουργούν». Καλό το παραμύθι, αλλά ο δράκος δεν βγάζει από τα ρουθούνια του μόνο «προλεταριακές» φωτιές! Εκτός από την κατά κύριο λόγο, αλλά όχι εξ ολοκλήρου λαϊκή ακροδεξιά του Λεπέν, υπάρχει και το 27% του Χάιντερ που αντανακλά την αγωνία των μικροαστών μπροστά στη διαφαινόμενη επιδείνωση της θέσης τους. Παρατήρησαν άραγε οι «κεντροαριστεροί» ότι ποσοστά άνω του 10% έχουν τα ακροδεξιά κόμματα σε χώρες με πολυάριθμες μέχρι πρότινος «εργατικές αριστοκρατίες» και προνομιούχα, εύπορα μεσαία στρώματα; Αυστρία 27%, Δανία 12%, Νορβηγία 15%, Ελβετία 21% Δεν κατανοούν ότι την εποχή των ευμετάβλητων οικονομικών δεδομένων και των «αυτόματων πιλότων» της αγοράς ακόμη και η εξασφάλιση ανθεκτικών κοινωνικών συμμαχιών αποδεικνύεται εξαιρετικά δυσχερής υπόθεση για τους διαχειριστές κάθε χροιάς; Δεν αντιλαμβάνονται τους λόγους, για τους οποίους τώρα η Κεντροδεξιά επανακάμπτει ως αμήχανος αντικαταστάτης στις διαχειριστικές βάρδιες και όχι ως πλοηγός ενός δυναμικού ιδεολογικού και πολιτικού ρεύματος, όπως ήταν ο νεοσυντηρητισμός της δεκαετίας του 80; Δεν καταλαβαίνουν ότι η Θάτσερ μπορεί να είχε ορκισμένο εχθρό τον ανθρακωρύχο του Νιουκάστλ, είχε όμως πιστό οπαδό το γιάπη που αναρριχήθηκε και σταθεροποιήθηκε στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας; Δεν βλέπουν ότι σήμερα αρκεί ένα χρηματιστηριακό παιχνίδι στην Ασία για να καταβαραθρώσει σε μία ώρα έναν ικανότατο μάνατζερ στο Λονδίνο και μια επιχείρηση στο Τόκιο; Τουλάχιστον δεν διαβάζουν πώς το Ινστιτούτο CSA ανέλυσε το ποσοστό του Λεπέν στον πρώτο γύρο; Ανεργοι 30%, εργάτες 24%. Το 20% προήλθε από νέους. Ακόμη και αν δεχθούμε πώς όλοι ήταν γόνοι χαμηλόμισθων ή άνεργων οικογενειών (στατιστικώς και λογικώς άτοπο, αλλά, λέμε), απομένει ένα «μη πληβειακό» 26%. Το προσέφερε η μικροαστική αβεβαιότητα, η απωθητική πολιτική του μέινστριμ, η διελκυστίνδα για το ποιος υπόσχεται περισσότερη αστυνομοκρατία. (Προδίδει μεγάλη τρικυμία εν κρανίω ο ισχυρισμός ότι εκτός από όλα αυτά φταίει η άκρα Αριστερά, επειδή τα εχθρεύεται!). Αν δεν συνηθίζουν την «ανάγνωση» των αριθμών, ας αναγνώσουν τον Τύπο οι οπαδοί της ιδέας ότι η ακροδεξιά οικειοποιείται μόνο τους «καθυστερημένους»: ο απεσταλμένος της Καθημερινής στη Γαλλία, Χ.Α. Παπαδημητρίου επισήμανε (Κυριακή 5 Μαϊου) ότι ο κ. Σιράκ υποσχέθηκε άμεση μείωση της φορολογίας για τα ανώτατα εισοδήματα, για να προσεταιριστεί πολλούς μικρούς επιχειρηματίες και στελέχη επιχειρήσεων που ψήφισαν Λεπέν! Εάν ήταν μόνο απόρροια σπασμωδικότητας και στιγμιαίου πανικού, η αντίληψη του «αριστερολεπενισμού» ήδη θα αποχωρούσε από το προσκήνιο, έχοντας βοηθήσει τους εμπνευστές της να βγάλουν το άχτι τους και τους υπόλοιπους να γελάσουν με την ψυχή τους. Όμως επενεργεί κάτι σοβαρότερο και σταθερότερο: στην πολιτική συχνά χρειάζονται δύο εχθροί, ένας ψευδεπίγραφος και ένας πραγματικός. Για την Κεντροδεξιά και την «Κεντροαριστερά» το σκιάχτρο του Λεπέν είναι η διογκωμένη απειλή που θα εγκλωβίσει (;) πάλι την κοινωνία στο «θεσμικό» μαντρί. Μια απειλή «άλφα άλφα»: αποτέλεσμα και άλλοθι της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης. Το σκιάχτρο βρέθηκε. Εκκρεμεί το πρόβλημα της έλλειψης πραγματικού αντιπάλου. Η ριζοσπαστική Αριστερά, που στη Γαλλία διέπραξε το «έγκλημα» να είναι ορατή και υπολογίσιμη, μακάρι να τους προσφέρει διαχρονική λύση. Διότι τώρα, όπως διαπιστώνει ένας γνωστός αναλυτής, «οι προγραμματικές πολιτικές συγκλίσεις (σ.σ. Κεντροδεξιάς και «Κεντροαριστεράς») συνοδεύονται από θεαματικά αυξανόμενες κοινωνικές αποκλίσεις, αποκλεισμό, αύξουσα ανισότητα και ανεργία». Όχι, δεν είναι κάποιος κατά Πρετεντέρη «ερυθρόμαυρος» λαϊκιστής δημαγωγός της κοινωνικής ανασφάλειας. Είναι (Βήμα, 28 Απριλίου) ο καθηγητής Κ. Τσουκαλάς, διακεκριμένος διανοούμενος της «Κεντροαριστεράς»
|
Τελευταία ενημέρωση 29 Ιουνίου, 2002 Ποιος είναι ο Παναγιώτης Βήχος;
για να ενημερώνεστε σε κάθε νέα ανανέωση
|
