|
"Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ" Μετανάστες |
||
|
Αρχείο
|
Οι ανεπιθύμητοι φιλοξενούμενοι της Ευρώπης της Μαρίας Μαργαρώνη
ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ 8 ΙΟΥΝΙΟΥ 2002 Τα νόμιμα εμπόδια που πρέπει να υπερπηδήσουν αυτοί που ζητούν άσυλο, για να κερδίσουν αναγνώριση, έχουν δυσκολέψει αισθητά. Το 1987 η Βρετανία επέτρεψε στο 80% από αυτούς που ζήτησαν άσυλο να
παραμείνουν· στα 1996 το ποστοστό έπεσε στο 20%. Mεγάλοι αριθμοί απορρίπτονται λόγω “μη συμμόρφωσης" δηλ. από λάθη στη συμπλήρωση μεγάλων αιτήσεων που πρέπει να συμπληρωθούν στα αγγλικά, μέσα σε δέκα εργάσιμες μέρες από την ημέρα της αίτησης ή λόγω της αδυναμίας να παρευρεθούν σε μια
συνέντευξη πολλά μίλια μακριά. Kαθώς οι υπάλληλοι μετανάστευσης πιέζονται για να απορρίψουν όσον το δυνατό περισσότερους αιτούντες, οι συνεντεύξεις μετατρέπονται σε παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι στο οποίο ο υπάλληλος προσπαθεί να πιάσει τον αιτούντα σ’ ένα ψέμα ενώ αυτός οργανώνει
καλύτερα την ιστορία του για να ταιριάζει στις προϋποθέσεις. Oι προϋποθέσεις αυτές καθαυτές είναι δύσκολο να κατανοηθούν. “Λαμβάνοντας υπόψιν την τελευταία σας σύλληψη”, λέει η απορριπτική επιστολή που στάλθηκε πρόσφατα σε μια γυναίκα από το Σουδάν, “η γραμματεία του κράτους τονίζει ότι δεν καταδικάζει
τέτοιες πράξεις. Παρόλα αυτά, υπογραμμίζει ότι το δημόσιό σας μαστίγωμα εμφανίστηκε μόνο σε μια περίπτωση, και έτσι δεν αποδέχεται ότι αυτό από μόνο του θεωρείται καταδίωξη”. “Aν ο Iησούς Xριστός ερχόταν στη Bρετανία”, μου είπε ένας δικηγόρος μεταναστών, “δεν θα του δινόταν άσυλο”. Kαθώς δεν υπάρχει ενιαία πολιτική της Ευρώπης στο άσυλο, υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών να γίνουν όσο το δυνατόν λιγότερο ελκυστικοί προορισμοί για τους πρόσφυγες, παρόλο
που λίγες από αυτές έχουν την πολυτέλεια να ερευνήσουν τις συνθήκες υποδοχής πριν να εκφραστούν. Όπως οποιοσδήποτε Βρετανός αναγνώστης ταμπλόιντ εφημερίδων ξέρει καλά
το κέντρο του Ερυθρού Σταυρού στο Sangatte στη βόρεια ακτή της Γαλλίας είναι μια βάση για μετανάστες που τη νύχτα προσπαθούν να εισχωρήσουν στο τούνελ του Καναλιού, περνώντας τους ψηλούς συρμάτινους φράχτες των αυλών ώστε να κρεμαστούν από τις πλευρές των φορτωμένων τραίνων στο 20λεπτο
ταξίδι τους στο σκοτάδι. Μερικές φορές, προσπάθειες να τους σταματήσουν μπλόκαραν εντελώς την καλή συγκοινωνία, κοστίζοντας στις φορτωτικές εταιρείες και στους ρυθμιστές του τούνελ εκατομμύρια λίρες. Οι Βρετανοί επανειλλημένα έχουν ζητήσει το κλείσιμο της Sangatte· οι Γάλλοι απαντούν (κάπως
με δόλο) ότι βρίσκεται εκεί γιατί εξυπηρετεί μια ανάγκη. Στην πραγματικότητα, κάθε χώρα προσπαθεί απελπισμένα να ξεφορτωθεί τους αναζητητές ασύλου της στους γείτονές της. Όταν ο Le Pen ειρωνεύεται τον Blair απειλώντας να βάλει τους διαμένοντες στη Sangatte σε ένα ειδικό τραίνο για το Λονδίνο,
απηχεί τις ανείπωτες ευχές πολλών πιο ψύχραιμων αρχηγών. Το 1999 η Ε.Ε. θέσπισε νομοθεσία σε θέματα μετανάστευσης και αποδέχτηκε, τουλάχιστον θεωρητικά, τη συμφωνία της με τη συνθήκη του 1951. Μέχρι τώρα, ωστόσο, προσπάθειες “εναρμόνισης” της ασυλιακής
πρακτικής έχουν κυρίως παράγει νέα μέτρα αστυνόμευσης στα σύνορα -μια βάση αποτυπωμάτων σε όλη την Ευρώπη που λέγεται Eurodac, πρόστιμα για οδηγούς φορτηγών που άθελά τους μεταφέρουν λαθρεπιβάτες, ποινές για διευκόλυνση παράνομης εισόδου. Από την 11η Σεπτεμβρίου η αντιτρομοκρατική
νομοθεσία έχει περιορίσει περαιτέρω τα δικαιώματα των αναζητητών ασύλου καθώς η ασφάλεια προηγείται της προστασίας των προσφύγων. Τίποτα από αυτά δεν σταματάει τους μετανάστες να εκτοξεύονται στις πύλες. Τα ταξίδια τους δεν είναι εύκολα. Εκατοντάδες έχουν πεθάνει στο δρόμο τους για τη Δύση, έχουν πεθάνει από ασφυξία σε
κλειστά κοντέινερ ή έχουν πνιγεί στη Μεσόγειο. Τα σφιγμένα πρόσωπα των Αφγανών που αναζητούν τροφή όταν το πλοίο τους φτάνει σε ένα ελληνικό λιμάνι· ο πανικός στη φωνή του Michael Lawal που φωνάζει από τη φυλακή, όπου λευκοί τρόφιμοι του επιτέθηκαν με βραστό νερό· ο πόνος μιας γυναίκας από
τη Sierra Leone της οποίας τα παιδιά μεγαλώνουν χωρίς αυτήν, ενώ οι Βρετανοί υπάλληλοι καθυστερούν τις διαδικασίες για την επανένωση των οικογενειών· η απελπισία ενός άντρα από τη Σομαλία ο οποίος κέρδισε τη θέση του πρόσφυγα για να μάθει ότι η γυναίκα του πέθανε περιμένοντας -όλα αυτά
αντιπροσωπεύουν ένα απειροελάχιστο κλάσμα της μιζέριας που έχει σχέση με την “μη κανονική” μετανάστευση. Οι λαθρέμποροι που ταυτόχρονα βοηθούν και κυνηγούν τους μετανάστες παίρνουν πολλές μορφές. Ο Garmend Kapllani, ένας Αλβανός δημοσιογράφος στην Αθήνα, σκιαγράφησε για μένα την ιεραρχία των τοπικών
εμπόρων που βοηθούν τους συμπατριώτες του στα σύνορα, από τον υπάλληλο της πρεσβείας που θα σου πουλήσει μια βίζα για 400.000 δραχμές (περίπου 1.100 δολ.), μέχρι τον “οδηγό ταξί” που συνεννοείται με τον υπάλληλο στα σύνορα, μέχρι τον ταπεινό οδηγό που υποστηρίζει ότι ξέρει τα μονοπάτια των
βουνών. Για τα μακρινά ταξίδια τα έξοδα είναι πολύ μεγαλύτερα: ίσως 16.000 δολ. από τη Πεσαβάρ στο Λονδίνο αεροπορικώς, 10.000 δολ. από ξηράς, συμπεριλαμβανομένων των ψεύτικων δικαιολογητικών, νύχτες στα κρύα βουνά και κάποιους μήνες στα κάτεργα της Κων/πολης. Σε πολλές περιοχές το λαθρεμπόριο
διεξάγεται από οργανωμένα παράνομα κυκλώματα που το έχουν “γυρίσει” από τα ναρκωτικά στους ανθρώπους. Δεκάδες χιλιάδες γυναίκες και παιδιά επίσης, μεταφέρονται λαθραία και παγιδεύονται στην πορνεία στη Δυτική Ευρώπη κάθε χρόνο, κυρίως από την πρώην Σοβιετική Ένωση. Ο Διεθνής
Οργανισμός για τη μετανάστευση υπολογίζει ότι 500.000 έως 1 εκατ. άνθρωποι διακινούνται στην Ευρώπη ετησίως. Παρόλο που οι Δυτικές κυβερνήσεις διαμαρτύρονται ενάντια στις κακοποιήσεις των λαθρεμπόρων, είναι προφανές ότι η επιθετική ενδυνάμωση των ελέγχων μετανάστευσης απλά επεκτείνει
την αγορά για τις υπηρεσίες των λαθρεμπόρων. Δεν είναι πάντα εύκολο να ξεκαθαρίσει κανείς τις αιτίες για τις οποίες οι άνθρωποι παίρνουν τέτοια ρίσκα με τις ζωές τους. Η συνθήκη του 1951 και άλλα νομικά εργαλεία σωστά κάνουν διάκριση
μεταξύ αυτών που ξεφεύγουν από καταδίωξη και εκείνων που μεταναστεύουν για οικονομικούς λόγους· χωρίς αυτή τη βασική αρχή, καμία προστασία για τους πρόσφυγες δεν θα ήταν εφικτή. Στην πράξη, ωστόσο, η διαχωριστική γραμμή είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί. Ένας Αφγανός που έχει λιμοκτονήσει
από τον πόλεμο, την ξηρασία και την οικονομική κατάρρευση ή ένας Σομαλός που δραπέτευσε από τις ληστείες και την πείνα μετά από τον εμφύλιο πόλεμο, θολώνουν τα όρια και βάζουν σκληρά ερωτήματα σχετικά με τους περιορισμούς της ευθύνης της Δύσης.
Ο Ιωνάς και ο Michael μπορεί να μην ξέφυγαν από καταδίωξη με την πιο αυστηρή έννοια της λέξης, αλλά οι ζωές τους στο σπίτι έχουν καταστραφεί χωρίς ελπίδα. Στο Αφγανιστάν, οι άνθρωποι πουλούν ότι έχουν και δεν έχουν για να στείλουν ένα γιο στη Δύση, ξέροντας ότι αν τα καταφέρει τα εμβάσματά
του θα αλλάξουν το μέλλον τους. Σύμφωνα με το Διεθνή Οργανισμό Εργασίας, 73 δις δολάρια στέλνονται στην πατρίδα κάθε χρόνο από ξένους εργάτες παγκοσμίως, ποσό σημαντικά μεγαλύτερο από το άθροισμα της βοήθειας από τις πλούσιες στις φτωχές χώρες. Ο πλούσιος κόσμος είναι το τέλος του
ταξιδιού που μπορεί να πάρει πολλά χρόνια και μπορεί να περάσει μέσα από πολλές χώρες· συχνά, οι συνθήκες ενός ατόμου θα έχουν αλλάξει ριζικά μέχρι να φτάσει. Η απόφαση σχετικά με την αναζήτηση ασύλου μπορεί επίσης να είναι περιστασιακή. Για κάθε “ψεύτικο” Αλβανό που έχει
χρησιμοποιήσει πλαστά χαρτιά για να κερδίσει την είσοδο του ως Κοσοβάρος, υπάρχει ένας αυθεντικός πρόσφυγας που αποφάσισε να πάρει το ρίσκο ως εργάτης χωρίς χαρτιά παρά να μπει στη λοταρία για άσυλο. Σε ολόκληρη την Ευρώπη, γεμίζουν τις δουλειές που οι “αυτόχθονες” δεν θέλουν πια να κάνουν με τους μισθούς που προσφέρονται. Το Nele Verbruggen του Picum, ένα κέντρο πληροφοριών και οργάνωσης για
αυτούς που δεν έχουν χαρτιά (οι γνωστοί san-papiers) στην Ευρώπη, που βρίσκεται στις Βρυξέλλες, υπολογίζει ότι η ήπειρος φιλοξενεί περισσότερους από 5 εκατ. εργάτες που δεν έχουν χαρτιά. Στην Ελλάδα οι Αλβανοί και οι Βούλγαροι συντηρούν τη γεωργία και .πλένουν τους ηλικιωμένους γονείς των
μεσοαστών Αθηναίων. Στη Βρετανία, οι νοσοκόμες από την Αφρική και τις Φιλιππίνες συντηρούν την Εθνική Υπηρεσία Υγείας. Στο El Fdijo στη νότια Ισπανία, 30.000 εκτάρια ντομάτες και πιπεριές συλλέγονται από τους Μαροκινούς, 3/4 από αυτούς παράνομοι , οι οποίοι ζουν σε χαρτόκουτα και παραπήγματα
φτιαγμένα από σακούλες σκουπιδιών και αυλακωτό τσίγκο. Όταν οι Μαροκινοί άρχισαν να οργανώνονται μετά από ένα ισπανικό πογκρόμ εναντίον τους 2 χρόνια πριν, οι αγρότες άρχισαν να φέρνουν ανθρώπους από το Eκουαδόρ, Λιθουανούς και Ουκρανούς για να τους αντικαταστήσουν. Το “μοντέλο της
Καλιφόρνια” του 19ου αι. βρίσκει τους διαδόχους του στην Ελβετία, στις Κάτω Χώρες, τη Βρετανία και στη νότια Γαλλία. Ο Nick Clark, ένας πολιτικός υπάλληλος στο Κογκρέσο της Ένωσης Βρετανικού Εμπορίου, υποστηρίζει ότι παρόλους τους επίσημους θορύβους σχετικά με τη χαλιναγώγηση της παράνομης εργασίας, η
Βρετανική κυβέρνηση κάνει τα στραβά μάτια στα παραθυράκια, επιτρέποντας έτσι στα αφεντικά να προσλαμβάνουν αλλοδαπούς για φτηνά εργατικά χέρια. Ξενοδοχεία στο κεντρικό Λονδίνο εισάγουν καθαριστές από τα κράτη της Βαλτικής για να δουλέψουν για περιόδους 3 μηνών με Βαλτικούς μισθούς· επειδή μεταφέρονται από ξένα πρακτορεία με
υποσυμβόλαια με βρετανικές εταιρείες, είναι τυπικά νόμιμοι αλλά απροστάτευτοι από τους νόμους σχετικά με τους κατώτερους μισθούς. Ουκρανοί εργάτες μεταφέρονται με λεωφορεία στο Swindon έξω από το Λονδίνο για να δουλέψουν σε σφαγεία· Πολωνοί κατευθύνονται στην Ανατολική Αγγλία για να
μαζέψουν λαχανικά. Ο Clark λέει ότι η Εθνική Ένωση Αγροτών θα βρισκόταν σε κρίση, αν οι νόμοι για την εργασία επιβάλλονταν: “Το φρούτο θα σάπιζε πάνω στα δέντρα”. Αυτοί οι εργάτες στην πράξη δεν έχουν δικαιώματα· η εκμετάλλευσή τους επίσης υποτιμάει του νόμιμους εργάτες, κρατώντας τους
μισθούς χαμηλούς και κάνοντας δύσκολη την ύπαρξη συνδικάτων. Η Διεθνής Συνθήκη για την Προστασία των Δικαιωμάτων όλων των Μεταναστών Εργατών, που υιοθετήθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη το 1990, παραμένει ανεπικύρωτη από όλες τις πλούσιες χώρες, ενώ οι παροχές της είναι ελάχιστες. Η αντίσταση της Ευρώπης στη μετανάστευση διαφέρει στην ιστορία της και στην κουλτούρα της από εκείνης της Αμερικής. Όπως εξηγεί ο συγγραφέας Jeremy Harding στο βιβλίο του “Οι ακάλεστοι: Πρόσφυγες
στην Πόρτα του Πλούσιου”, ακόμα και οι φιλελεύθεροι Ευρωπαίοι αμφιταλαντεύονται σχετικά με την ταμπέλα της πολυπολιτισμικότητας της Αμερικής, βλέποντάς την σαν τον συνεταίρο του αχαλίνωτου καπιταλισμού: “Ο καθένας πληρώνει απρόθυμα φόρο τιμής στο Αμερικάνικο μοντέλο της
πολιτισμικής ποικιλίας, αλλά οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις όλων των τάσεων είναι σκληρές όσον αφορά στα πλεονεκτήματά της και σε εγρήγορση στους κινδύνους της: πόλεις διαβρωμένες από φτώχια και κέρδος· καντονοποίηση των γειτόνων· αστικές και αγροτικές κοινωνίες διπλά διαιρεμένες
από εθνικότητα και τάξη”. Στον προηγούμενο αιώνα οι μετανάστες έρχονταν κατά ένα μεγάλο μέρος από τις αποικίες της Ευρώπης· οι αντιλήψεις απέναντί τους ήταν αδιαχώριστες από το ρατσισμό και τη δυσφορία της αυτοκρατορίας. Τώρα, υπάρχει μεγάλη αλλαγή στην ατμόσφαιρα ώστε να μεγεθύνει
τις παλιές ανασφάλειες: η ενοποίηση της Ευρώπης, η διάβρωση των τοπικών κοινοτήτων από παγκόσμιες αγορές, η αύξηση της εγκληματικότητας, οι φόβοι του επικείμενου πολέμου. Η ακροδεξιά τρέφεται από τέτοιες αβεβαιότητες. Αλλά όπως δείχνει ο Βρετανός ιστορικός Tony Kushner, η μετανάστευση δε χρειάζεται να επιφέρει ρατσιστικές εντάσεις: “Η υπόθεση ότι ο ρατσισμός είναι
ένα πρόβλημα που φέρνουν οι μετανάστες μαζί τους δεν έχει ποτέ κριτικαριστεί ικανοποιητικά”. Στην Βρετανία οι νόμοι για τη μετανάστευση είχαν πάντα σχηματιστεί για να κρατούν απ’ έξω ομάδες που θεωρούνταν ανεπιθύμητες -Εβραίους της Ανατολικής Ευρώπης στις αρχές του 20ου αιώνα, μαύρους
και Ασιάτες από τη “Νέα Kοινοπολιτεία
” μετά το 1962. Η φυλή παραμένει ένα φθηνό ψηφοαλιευτικό, ένα πρόχειρο αλεξικέραυνο για άλλες δυσαρέσκειες. Το 1964 οι Συντηρητικοί κέρδισαν μία θέση-κλειδί στο κοινοβούλιο με το σλόγκαν: “Αν θέλεις ένα νέγρο για γείτονα, ψήφισε Εργατικούς”, θέτοντας εκτός μάχης για δεκαετίες κάθε τάση
που μπορεί να είχαν οι Εργατικοί για να πάρουν μια πιο φιλελεύθερη θέση. Ακόμα και σε εκείνους που έτειναν να είναι πιο ανεκτικοί, οι φτωχοί που έφταναν στην πόρτα μας ξυπνούσαν βαθιές ανησυχίες. Η παρουσία τους θέτει απαιτήσεις· οι αφηρημένες ηθικές ευθύνες
γίνονται συγκεκριμένες και πρακτικές. Mολονότι οι κυβερνήσεις τώρα υποστηρίζουν ότι οι μετανάστες συνεισφέρουν περισσότερο στην οικονομία από ότι παίρνουν, αυτό το γεγονός παραμένει θεωρητικό για τους Λονδρέζους που ανησυχούν για τον αριθμό των γλωσσών που μιλούνται στις τάξεις των
παιδιών τους. Στο νοτιότερο άκρο της Ευρώπης, οι απαιτήσεις είναι ακόμα μεγαλύτερες. Δεν είναι τόσο μακρινό το παρελθόν που η Ελλάδα και η Ιταλία έστελναν τους νέους άντρες τους στην Αμερική και στην Αυστραλία για να συντηρήσουν τις οικογένειες στην πατρίδα. Η Πορτογαλία ακόμα στέλνει
ανειδίκευτους εργάτες στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης. Παρόλα αυτά μόλις λίγο μετά από μία δεκαετία η Ελλάδα μετατράπηκε από χώρα που εξήγαγε μετανάστες σε μια χώρα όπου 1 στους 10 είναι πρόσφατη άφιξη -μεγαλύτερη αναλογία απ’ ότι στη Γερμανία. Η μετανάστευση μπορεί μόνο να αυξηθεί. Η μετακίνηση των ανθρώπων σε όλο και μεγαλύτερες αποστάσεις είναι εν μέρει μια συνέπεια της ελεύθερης διακίνησης του κεφαλαίου, παρόλο που οι πιο
θορυβώδεις μαζορέτες της μετανάστευσης του χρήματος είναι συχνά οι πιο άγριοι αντίπαλοι της μετακίνησης των ανθρώπων. Χωρίς μια ρεαλιστική και ανθρώπινη πολιτική, η Ευρώπη θα χωθεί πιο βαθιά στον βούρκο μίας αβάσιμης αντίληψης φρουρίου· στη χειρότερη περίπτωση, αποκλεισμένη από τα
εμβάσματα των μεταναστών εργατών, η πλειοψηφία του κόσμου θα βυθιστεί πιο βαθιά στη μιζέρια και το χάος. Υπάρχουν εκείνοι -όπως ο Don Flynn του Ενωμένου Βρετανικού Συμβουλίου για την Πρόνοια των Μεταναστών, ο οποίος υποστηρίζει τα ανοικτά σύνορα- λέγοντας ότι η Ευρώπη δεν θα προσελκύσει
περισσότερους εργάτες από όσους μπορεί να στηρίξει. Αλλά ακόμα και ο Flynn αναγνωρίζει ότι μετά από 30 χρόνια αποκλεισμού δεν μπορεί οι πύλες να ανοίξουν ξαφνικά διάπλατα. Νόμιμες οδοί για εργάτες με μικρή εξειδίκευση, με προστασία για τα δικαιώματά τους, θα ήταν ένα λογικό πρώτο βήμα,
παίρνοντας την πίεση από το ασυλιακό σύστημα και αποκόβοντας κάποιες από τις επιχειρήσεις των λαθρεμπόρων. Ανεξάρτητα συμβούλια για αξιολόγηση αιτημάτων για άσυλο θα μπορούσαν να προστατέψουν τους πρόσφυγες από τις υπερβολές των πολιτικών. Η ανακούφιση του χρέους του Τρίτου Κόσμου
και η μεταφορά των πηγών είναι σημαντική για άλλους λόγους, αλλά εκείνοι που νομίζουν ότι τέτοια μέτρα θα γεννήσουν μετανάστευση μπορεί να απογοητευτούν: η έρευνα δείχνει ότι παρατηρείται συχνά μεγαλύτερη επιτυχία στις κοινότητες που έχουν τα μέσα να στείλουν τους ανθρώπους τους στο
εξωτερικό. Μας αρέσει, δε μας αρέσει, η Ευρώπη θα πρέπει να αποδεχτεί και να ενσωματώσει τους νέους πληθυσμούς της. Κάποιοι πολιτικοί χειρίζονται αδέξια και αργοπορημένα την πρόκληση του κτίσματος μιας πολυ-πολιτισμικής κοινωνίας. Είναι μία άγαρμπη αρχή, σημαδεμένη από μια ιστορία
κακής πίστης και η οποία γίνεται ακόμα πιο δύσκολη από την πίεση απ’ τα δεξιά. Στο μεταξύ, οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις συνεχίζουν να επιτρέπουν στους εργοδότες το πλεονέκτημα της χρήσης φτηνής αλλοδαπής εργασίας ενώ κάνουν τους αναζητητές ασύλου να πάρουν το δρόμο της
κρυφής μετανάστευσης. Μερικοί εκπρόσωποι μεταναστών με τους οποίους μίλησα εξέφρασαν φόβους ότι η Ευρώπη κινείται προς το “Αυστραλιανό μοντέλο” στο οποίο εκείνοι οι αναζητητές ασύλου που καταφέρνουν
να φτάσουν περικυκλώνονται σε στρατόπεδα όπως στη Woomera στην αυστραλιανή έρημο. Από εκεί, οι λίγοι που θα μπορούσαν να είναι οικονομικά χρήσιμοι επιλέγονται για είσοδο. Οι Ευρωπαίοι, περισσότερο από όλους τους λαούς, θα έπρεπε να γνωρίζουν που οδηγεί ένα τέτοιο σκεπτικό.
|
Τελευταία ενημέρωση 03 Ιουλίου, 2002 Ποιος είναι ο Παναγιώτης Βήχος;
για να ενημερώνεστε σε κάθε νέα ανανέωση
|
